Το γουέστερν έχει αποδομηθεί ή απομυθοποιηθεί πολλές φορές κατά τις τελευταίες δεκαετίες: οι «Ασυγχώρητοι» του Ιστγουντ, ο «Νεκρός» του Τζάρμους, ο «Djangο» και οι «Μισητοί οκτώ» του Ταραντίνο βρέθηκαν σε αυτό το μέτωπο. Το σημερινό ριμέικ του κλασικού γουέστερν «Και οι 7 ήταν υπέροχοι» (***) βρίσκεται στην απέναντι όχθη: ξαναφέρνει το γουέστερν και τον μύθο του στο ηρωικό και επικό τους ύψος.
Ο Αφροαμερικανός σκηνοθέτης Αντουάν Φουκουά (ανανεωτής της αστυνομικής περιπέτειας με ταινίες όπως η «Ημέρα εκπαίδευσης») προσέδωσε στις εικόνες του μια αίσθηση βιβλικής παραβολής, η οποία καθόρισε και το ύφος της ταινίας. Στον πρόλογο, το κακό εισβάλλει προκλητικά στη Γη της Επαγγελίας, στην κοιλάδα του Ρόουζ Κρικ: ο Μπαρθόλομιου Μπογκ, μεγιστάνας που έχει στην κατοχή του τα γειτονικά μεταλλεία χρυσού, θέλει να διώξει με τη βία του μικροκτηματίες από τη γη τους. Στη συνέχεια, οι κάτοικοι, που αποφάσισαν να ορθώσουν το ανάστημά τους, προσλαμβάνουν επτά πιστολάδες για να οργανώσουν την αντίστασή τους στον ιδιωτικό στρατό του Μπογκ. Επικεφαλής των πιστολάδων είναι ο Αφροαμερικανός Σαμ Τσίσολμ, που έχει σκοπό της ζωής του να εκδικηθεί τους δολοφόνους της γυναίκας του.
Για την ιστορία, η παλιά ταινία γυρίστηκε από τον Τζον Στάρτζες το 1960 και ήταν βασισμένη στο μεσαιωνικό γιαπωνέζικο έπος του Ακίρα Κουροσάβα «Οι επτά σαμουράι».
Τα «Σκυλιά του πολέμου» (**) του Τοντ Φίλιπς (σκηνοθέτης της κινηματογραφικής σειράς «The Hangover») βασίζονται σε αληθινή ιστορία. Οταν έπεσε ο Σαντάμ Χουσεΐν και όλα έδειχναν πως οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους θα εδραιώνονταν στο Ιράκ, δύο νεαροί από το Μαϊάμι άρχισαν να ζουν το αμερικανικό όνειρό τους.
Ο Εφρέμ Ντιβερόλι πείθει τον παλιό του συμμαθητή Ντέιβιντ Πακούζ (πλασιέ βαμβακερών κλινοσκεπασμάτων σε οίκους ευγηρίας) να γίνει βοηθός του σε μπίζνες με όπλα και πολεμοφόδια στο Iράκ. Το πολεμικό υλικό δεν προορίζεται για τους στρατιώτες αλλά για την αστυνομία και τις ομάδες πολιτοφυλακής που εξοπλίζουν οι Αμερικανοί (η αμερικανική κυβέρνηση έχει επιτρέψει να γίνονται κάποια εξοπλιστικά συμβόλαια χωρίς διαγωνισμούς). Οι δύο «ψιλικατζήδες» έμποροι όπλων κάνουν χρυσές δουλειές. Η απληστία όμως θα αποδειχθεί για μία ακόμη φορά κακός σύμμαχος. Ο Φίλιπς θέλει να ισορροπήσει ανάμεσα στην κωμωδία και στο σινεμά του Σκορσέζε.
Στα «Μαθήματα ζωής» (***) η Γαλλίδα σκηνοθέτις Μαρί-Καστίγ Μανσιόν-Σαρ παρουσιάζει την προσπάθεια μιας εκπαιδευτικού σε λύκειο περιοχής του Παρισιού όπου ζουν πολλοί ξένοι να «εξημερώσει» τα «θηρία» της τάξης της. Η επαγγελματική της επάρκεια, η πίστη της ότι η παιδεία είναι το θεμέλιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά και το σθένος της θα κάνουν το θαύμα. Με την Αριάν Ασκαρίντ.
Το «Νοσταλγώντας το φως» (****) του βετεράνου Χιλιανού ντοκιμαντερίστα Πατρίτσιο Γκουζμάν μας μεταφέρει στην έρημο Ατακάμα στη Χιλή. Αστρονόμοι από όλο τον κόσμο αναζητούν στα άστρα το παρελθόν του κόσμου. Στο ξερό χώμα της ερήμου γυναίκες, συγγενείς θυμάτων του Πινοσέτ, αναζητούν ό,τι έχει απομείνει από τα κορμιά των αγαπημένων τους. Ο Γκουζμάν αντιπαραβάλλει τους δύο μικρόκοσμους· δημιουργεί ένα «μαγικό» ντοκιμαντέρ με πυκνό λόγο γύρω από τη μνήμη και τον χρόνο. Εξαιρετικό φιλμ για σινεφίλ γούστα.
Η «Καρδιά του σκύλου» (**) της Λόρι Αντερσον θα μπορούσε σχηματικά να τοποθετηθεί ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τον πειραματικό κινηματογράφο. Συνειρμικές εικόνες και ατμόσφαιρα new age συνθέτουν μια ονειρική ταινία για τον σκύλο της που πέθανε. Κάποιες στιγμές είναι συναρπαστικές. Προβάλλονται επίσης το animation «O Κούμπο και οι 2 χορδές» (**) και το «Pele: η ιστορία ενός θρύλου» (**), βιογραφικό δράμα των Τζεφ και Μάικλ Ζίμπαλιστ.