«Να σώσω έναν ακόμα, έναν ακόμα»

«Να σώσω έναν ακόμα, έναν ακόμα»

3' 59" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Θεέ μου, βοήθησέ με να σώσω έναν ακόμα, έναν ακόμα, έναν ακόμα». Μια ζεστή βραδιά του Μαΐου του 1945, σε μια κορυφογραμμή της ιαπωνικής Οκινάουα, ένας εξουθενωμένος δεκανέας του αμερικανικού στρατού, κάτω από πυκνά εχθρικά πυρά, αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις να σώσει τη ζωή δεκάδων συναδέλφων του που κείτονται χτυπημένοι ολόγυρα.

Ο 26χρονος άνδρας επί πέντε ώρες αψηφά τις σφαίρες που σφυρίζουν απειλητικά γύρω του και αναζητώντας κάλυψη στους κρατήρες που έχουν δημιουργήσει οι όλμοι των Γιαπωνέζων, πίσω από καμένους κορμούς δέντρων, βράχους και στοίβες άψυχων σωμάτων εχθρών και φίλων, κατορθώνει να προσεγγίσει, να περιθάλψει και να οδηγήσει σε ασφαλές σημείο 75 τραυματισμένους συμπολεμιστές του, μέχρι να σωριαστεί ξέπνοος και ο ίδιος, αλλά ευτυχής. Αυτή ήταν μία μόνο από τις ηρωικές στιγμές του Desmond Doss, του πρώτου αντιρρησία συνείδησης που έλαβε ποτέ το Μετάλλιο της Τιμής, την ανώτατη στρατιωτική τιμή των Ηνωμένων Πολιτειών, του πρωταγωνιστή –θα τον υποδυθεί ο νεαρός ηθοποιός Andrew Garfield– της νέας ταινίας του Μελ Γκίμπσον «Hacksaw Ridge» (ονομασία υψώματος στην Οκινάουα) που θα προβληθεί τον Νοέμβριο στις αίθουσες, έχοντας ήδη ενθουσιάσει το κοινό και τους κριτικούς στο φετινό Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας.

Ο Desmond Thomas Doss γεννήθηκε το 1919 στο Λίντσμπεργκ της Βιρτζίνια και ήταν μέλος της Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδομης Ημέρας, που τηρεί πιστά τις Δέκα Εντολές και την αργία του Σαββάτου. Οταν ήταν μικρό παιδί, ο πατέρας του κρέμασε στο σπίτι μια αφίσα που αναπαριστούσε με εικόνες τις Δέκα Εντολές. Σε μια από αυτές φαινόταν ο Κάιν να κρατά ένα ρόπαλο πάνω από το άψυχο κορμί του Αβελ.

«Οταν είδα αυτή την εικόνα», εξομολογήθηκε λίγα χρόνια αργότερα, «ο νους μου πήγε στην έκτη Εντολή, “ου φονεύσεις” και αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να κάνει ένας αδερφός κάτι τέτοιο. Στην καρδιά μου φώλιασε ο τρόμος της δολοφονίας και σκέφτηκα ότι με αφορούσε προσωπικά: “Desmond, αν με αγαπάς, δεν θα σκοτώσεις”».

Λίγα χρόνια αργότερα, όταν οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, προσφέρθηκε να υπηρετήσει για το καλό της πατρίδας και των συμπολιτών του. Μη θέλοντας ωστόσο να κρατήσει όπλο και να σκοτώσει, ζήτησε να ενταχθεί στο ιατρικό προσωπικό. Ηταν βαθιά μέσα του ριζωμένη η πεποίθηση ότι θα μπορούσε να προσφέρει εξίσου πολλά για τη σωτηρία και την ασφάλεια της πατρίδας και των συμπολεμιστών του σώζοντας τις ζωές τους αντί να αφαιρεί τις ζωές των εχθρών. Και δεν είχε άδικο.

Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του δέχθηκε λεκτικές επιθέσεις, προσβολές και απειλές από τους άλλους στρατιώτες αλλά και τους επιτελείς. Του πετούσαν μπότες όταν προσευχόταν, ένας αξιωματικός τον απείλησε με στρατοδικείο επειδή αρνήθηκε να υπακούσει στην εντολή του και να κρατήσει τουφέκι, ένας άλλος προσπάθησε να πετύχει την απόλυσή του χαρακτηρίζοντάς τον «διανοητικά ανίκανο» και υπήρξαν κάποιοι που απείλησαν να τον πυροβολήσουν στο πεδίο της μάχης, αν δεν σήκωνε όπλο να τους προστατεύσει.

Στους μήνες που ακολούθησαν οι άνθρωποι αυτοί έφτασαν να του χρωστούν τη ζωή τους. Από τις πρώτες εβδομάδες της άφιξής του στα πεδία μαχών του Ειρηνικού εξέπληξε τους πάντες με το θάρρος του, την αδιαφορία του για τον θάνατο και τη ζέση με την οποία αγωνιζόταν για κάθε ανθρώπινη ζωή. Στο Γκουάμ, το 1944, κάλυπτε νυχθημερόν χιλιόμετρα μέσα στη λάσπη κάτω από τα πυρά του εχθρικού πυροβολικού και των ελεύθερων σκοπευτών, για να εντοπίσει και να μεταφέρει τραυματίες. Ο σκοπός του ήταν, όπως παραδέχτηκε αργότερα, να τονώσει το ηθικό των στρατιωτών, που ήξεραν πως ό,τι και να τους συμβεί θα είναι εκεί για να τους βοηθήσει. Πριν μεταφερθεί στην κόλαση της Οκινάουα είχε ήδη ανταμειφθεί με δύο Μπρούντζινα Αστέρια.

Η μονάδα του διετάχθη να πάρει μέρος στην επίθεση για την κατάληψη της Maeda Escarpment, μιας απόκρημνης κορυφής ύψους περίπου 120 μέτρων. Ακολούθησαν μερόνυχτα μαχών, στις οποίες ο θαρραλέος Doss, ριψοκινδυνεύοντας τη ζωή του, συνέχισε να σώζει ζωές με αυτοθυσία και αψηφώντας τον όποιο κίνδυνο. «Τους έπιανα από το κολάρο της στολής και απλά τους έσερνα (σ.σ. τους τραυματίες). Προσπαθούσα να δίνω όσο το δυνατόν μικρότερο στόχο και ήλπιζα ότι δεν θα με πυροβολούσαν οι Ιάπωνες», θυμόταν μερικά χρόνια μετά. Ακόμα και όταν μια χειροβομβίδα εξερράγη σε κοντινή του απόσταση τραυματίζοντάς τον στα πόδια, αντί να ζητήσει βοήθεια, περιποιήθηκε ο ίδιος τις πληγές του και περίμενε πέντε ώρες να έρθουν οι τραυματιοφορείς. Ενόσω κατευθύνονταν προς τον σταθμό πρώτων βοηθειών, βρέθηκαν και πάλι ανάμεσα σε εχθρικά πυρά. Βλέποντας ο Doss έναν άντρα σε χειρότερη κατάσταση από τον ίδιο, σύρθηκε εκτός φορείου και ζήτησε από τους τραυματιοφορείς να πάρουν τον άλλο. Λίγα λεπτά αργότερα μια σφαίρα του έσπασε το κόκαλο του χεριού. Τότε ήταν η πρώτη φορά που άγγιξε όπλο: το έδεσε κατά μήκος του χεριού του, για να το σταθεροποιήσει, και σύρθηκε ώς τον σταθμό πρώτων βοηθειών. Εγκατέλειψε τον στρατό το 1946 έχοντας υποστεί τρεις σοβαρούς τραυματισμούς και υποφέροντας από φυματίωση, που του κόστισε τον έναν πνεύμονα. Πέθανε το 2006, στο σπίτι του στην Αλαμπάμα, έχοντας κερδίσει τον σεβασμό ενός ολόκληρου έθνους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή