Σινεμά «για τους ανθρώπους που ζουν στη σκιά»

Σινεμά «για τους ανθρώπους που ζουν στη σκιά»

2' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Οπως η πραγματικότητα έτσι και οι ταινίες έχουν πολλούς τρόπους ανάγνωσης και προσέγγισης. Πόσο μάλλον όταν οι ταινίες είναι 214 και οι θεατές που τις παρακολουθούν 80.000. Οι αναγνώσεις και οι ζυμώσεις, τα συμπεράσματα και οι συζητήσεις μαζί με τον αντίκτυπο πολλαπλασιάζονται, η επιρροή είναι ανεκτίμητη και μακροχρόνια.

Στο φετινό 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που ολοκληρώθηκε προχθές με την απονομή των βραβείων, η γενική διευθύντρια Ελίζ Ζαλαντό και ο καλλιτεχνικός διευθυντής Ορέστης Ανδρεαδάκης έκαναν την πιο εύστοχη σύνοψη: «Ο φόβος του απομονωτισμού άρχισε να μας καταδιώκει. Εχουμε μπει σε μια σκοτεινή εποχή μισαλλοδοξίας, εθνικισμού και ξενοφοβίας. Θα κλεινόμαστε στους εαυτούς μας, στα μικρά μας κράτη, στις μικρές μας ομάδες; Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου χτίζει γέφυρες πάνω από τον φόβο, θα συνεχίσει να φέρνει κοντά ανθρώπους, πολιτισμούς και κουλτούρες, να υμνεί τη διαφορετικότητα και να πιστεύει ότι το σινεμά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο».

Ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης αναφέρθηκε στη στέρεη κληρονομιά που άφησε ο προηγούμενος διευθυντής Δημήτρης Εϊπίδης, αλλά ταυτόχρονα πρόσθεσε ότι «φτερούγισε η ψυχή του με το νέο διευθυντικό σήμα» που ενίσχυσε την εικόνα ενός «πιο ανοιχτού» φεστιβάλ σε ιδέες και στην πόλη. Η νέα υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου, στο σύντομο κυριακάτικο πέρασμά της από τις Αποθήκες του λιμανιού και στη συνέχεια στην άτυπη συνομιλία-γνωριμία της με τους δημοσιογράφους, μίλησε με ενθουσιασμό «γι’ αυτές τις καταπληκτικές αίθουσες, οι οποίες ζωντανεύουν από τους επισκέπτες», για τις δράσεις, για τους νέους Ελληνες κινηματογραφιστές. «Η Ελλάδα, παρόλο που είναι τόσο μικρή χώρα, έχει σπουδαία δείγματα με σημαντικές διακρίσεις. Και αυτό είναι ένα ακόμη μεγάλο εφόδιο μιας αυτοπεποίθησης, μιας ανάτασης από την οποία έχει ανάγκη η χώρα μας αυτές τις δύσκολες στιγμές», τόνισε. Παρότι «ενημερώνεται προς το παρόν» και ζήτησε να μη γίνουν συγκεκριμένες ερωτήσεις, υπογράμμισε ότι θεωρεί «μεγάλο προνόμιο να ασχολείσαι με τον πολιτισμό σε αυτή τη χώρα». Επισήμανε, όπως και οι προηγούμενοι υπουργοί, την ανάγκη για «συνέργειες» με την παιδεία, τον τουρισμό, τις τοπικές κοινωνίες. Δεσμεύτηκε ότι θα συμβάλει ώστε να γίνει η Ελλάδα «πιο φιλική για τις ξένες παραγωγές». Η τελετή απονομής, λιτή και σχετικά σύντομη, είχε ένα στοιχείο: τα κενά της απουσίας των βραβευμένων συντελεστών αναπληρώνονταν με βιντεοσκοπημένα μηνύματα. Ετσι ο χρόνος πύκνωσε και η αμηχανία αποφεύχθηκε. Εάν επιλέγαμε ένα γενικό χαρακτηρισμό για τις ταινίες που διακρίθηκαν, θα καταφεύγαμε στη φράση του Ιάπωνα σκηνοθέτη Γιόσουκε Τακεούτσι (η ταινία του «Ο σπορέας» τιμήθηκε με τον Χάλκινο Αλέξανδρο – Βραβείο Σκηνοθεσίας).

Μίλησε «για τους ανθρώπους που ζουν στη σκιά». Είτε είναι οι μετανάστες και κάτοικοι της «Πλατείας Αμερικής» του Γιάννη Σακαρίδη, οι περιθωριοποιημένοι έφηβοι στο «Park» της Σοφίας Εξάρχου, το αποκλεισμένο ζευγάρι στο «Αφτερλωβ» του Στέργιου Πάσχου είτε οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα στα «Δολοφονικά αμαξίδια» του Ούγγρου Ατίλα Τιλ (Χρυσός Αλέξανδρος – Βραβείο Καλύτερης Ταινίας «Θόδωρος Αγγελόπουλος») ή οι έφηβοι που μεγαλώνουν σε ένα απομακρυσμένο ψαροχώρι της Ισλανδίας στην «Πέτρα της καρδιάς» του Γκούδμουντουρ Αρναρ Γκούδμουντσον (Αργυρός Αλέξανδρος – Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής). Οι ταινίες αυτές (μαζί και η ελληνική «Ετερος Εγώ» του Σωτήρη Τσαφούλια και άλλες από το διεθνές πρόγραμμα ) απέσπασαν βραβεία και τιμητικές μνείες.

Αστικοί ή επαρχιακοί μικρόκοσμοι, δεξιοτεχνικές αφηγήσεις, μια πραγματικότητα αναπόδραστη, σε έναν κόσμο στον οποίο η σκληρότητα εδραιώνεται αποκτώντας συνοχή είτε αφορά την επικοινωνία σωμάτων ή συναισθημάτων. Η βία, ψυχική και κοινωνική, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αποσυμπίεσης. Ο κόσμος στενεύει, οι άνθρωποι που περνούν κάτω από το ραντάρ των δημοσκοπήσεων, που «ζουν στη σκιά», πληθαίνουν, η πολιτική αδυνατεί να τους κατανοήσει, το κράτος πρόνοιας να τους συμπεριλάβει. Οπως το διατύπωσε ένας ήρωας στην εμβληματική ταινία του Ζαν Ρενουάρ «Ο κανόνας του παιχνιδιού»: «Το χειρότερο είναι πως όλοι έχουν τους λόγους τους».

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ

/

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή