Η τελευταία κινηματογραφική εβδομάδα του 2016 δεν κρύβει εκπλήξεις. Πέντε πρεμιέρες, χωρίς κάτι ξεχωριστό, προστίθενται στα προγράμματα των κινηματογράφων. Το «La La Land» και η «Κόκκινη χελώνα», από την προηγούμενη εβδομάδα, παραμένουν στην κορυφή των επιλογών μας.
Στο χολιγουντιανό «Passengers» (**), του Νορβηγού Μόρτεν Τιλντουμ («Το παιχνίδι της μίμησης»), η σεναριακή ιδέα θυμίζει την τηλεοπτική «Ζώνη του λυκόφωτος». Η ανάπτυξή της και η υλοποίησή της είχαν ως αποτέλεσμα ένα ρομάντζο σε συνθήκες επιστημονικής φαντασίας. Επίπεδη ταινία με ιλουστρασιόν ντεκόρ.
Στο μέλλον, όπου το real estate των γήινων κάνει χρυσές δουλειές σε μακρινούς γαλαξίες, ένα αστρόπλοιο μεταφέρει 5.000 επιβάτες σε μια καινούργια αποικία. Ολοι τους, όπως και τα μέλη του πληρώματος, βρίσκονται υπνωτισμένοι σε ειδικές κάψουλες. Το ταξίδι όμως έχει απρόοπτα. Ο Τιτανικός του μέλλοντος πέφτει πάνω σε έναν τεράστιο μετεωρίτη, 90 χρόνια πριν από την είσοδό του στην ατμόσφαιρα της αποικίας, και απ’ το ταρακούνημα ξυπνάει ένας από τους επιβάτες, ο Τζιμ, που είναι μηχανολόγος και ονειρεύεται μια νέα Γη της Επαγγελίας στ’ άστρα.
Μετά το πρώτο σοκ ο Τζιμ συνειδητοποιεί πως θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του φυλακισμένος σε hi-tech «resort» παρέα με ένα ρομπότ, προγραμματισμένο σε ρόλο μπάρμαν. Επειδή δεν αντέχει τη μοναξιά σε τέτοιο παράδεισο, αποφασίζει να «δημιουργήσει» την Εύα του: ξυπνάει την ξανθιά Ορόρα, συγγραφέα που ταξιδεύει με εισιτήριο επιστροφής.
Αλλαγή ατμόσφαιρας και εποχής στη βιογραφική «Χορεύτρια» (**) της Στεφανί ντι Τζούστο, γύρω από τη Λόι Φούλερ που έγινε σύμβολο της μπελ επόκ. Η Φούλερ, γεννημένη στην Αμερική από Γάλλο πατέρα, κατάφερε να καθιερωθεί στην Οπερα του Παρισιού με μια χορογραφία της πρωτοποριακή για την εποχή. Κατά τη σκηνοθέτιδα, «η Φούλερ ήταν πέρα από τα πρότυπα της ομορφιάς, μια χωριατοπούλα που ένιωθε φυλακισμένη στο σώμα της. Ενστικτωδώς εφηύρε μια κίνηση που θα την ταξίδευε σε όλον τον κόσμο. Επαναπροσδιόρισε το σώμα της πάνω στη σκηνή και απελευθερώθηκε μέσα από την τέχνη της».
Το καδράρισμα της Ντι Τζούστο και η φωτογραφία του Μπενουά Ντεμπί έχουν ως αποτέλεσμα εικόνες υψηλής αισθητικής. Η «Χορεύτρια», όμως, ακολουθεί ασθμαίνουσα γιατί η ιστορία ξετυλίγεται ακαδημαϊκά και υποτονικά σε σημείο πλήξης.
Η κωμωδία «Γιατί αυτόν;» (**) του Τζον Χάμπεργκ σχηματικά βρίσκεται ανάμεσα στον χολιγουντιανό «Μπαμπά της νύφης» και στη γαλλική επιτυχία «Θεέ μου, τι σου κάναμε;». Ενας τυπικός καλός Αμερικανός (επιτυχημένος οικογενειάρχης και αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας) νιώθει τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια του. Η οικονομική κρίση πλησιάζει σαν τυφώνας για την επιχείρησή του την ώρα που η κόρη του τον καλεί να γνωρίσει τον μέλλοντα γαμπρό του. Πρόκειται για δισεκατομμυριούχο της Σίλικον Βάλεϊ, που ζει σε ένα ράντσο στα βουνά και μιλάει σαν γκάνγκστερ. Είναι εκκεντρικός και αθυρόστομος, έχει όμως καρδιά μάλαμα. Παίζουν: Μπράιαν Κράνστον, Τζέιμς Φράνκο.
Στο «Σινικό Τείχος» (***) του Ζανγκ Γιμού συνυπάρχουν το φανταστικό (τύπου «Χόμπιτ») και η χορογραφημένη δράση. Στην Κίνα του 1100 μ.Χ., δύο Ευρωπαίοι τυχοδιώκτες συλλαμβάνονται από το Ανώνυμο Τάγμα, το οποίο φυλάει το Σινικό Τείχος. Ορδές τεράτων, που επιτίθενται, θα τους κάνουν πρωταγωνιστές σε μια επική περιπέτεια. Με τον Ματ Ντέιμον.
Προβάλλεται και η αυτοβιογραφική «Ποίηση χωρίς τέλος» (**) του σουρεαλιστή σκηνοθέτη Αλεχάντρο Χοδορόφσκι γύρω από τα νεανικά τους χρόνια στο Σαντιάγο των δεκαετιών ’40 και ’50. Γκροτέσκ καταστάσεις, πληθωρικότητα, αλλά και μια φόρμα ξεπερασμένη. Μόνο για αυστηρώς σινεφίλ γούστα.