Στα σκοτεινά ύδατα του αμερικανικού νεοναζισμού μάς βυθίζει αυτή την εβδομάδα ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθετικά Ντάνιελ Ραγκούσις, με την «Αυτοκρατορία» του, ένα φιλμ που, χωρίς να εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, έχει καθαρή στόχευση και δεν υποβιβάζει το θέμα του στο επίπεδο του προχειροφτιαγμένου. Με τις εξάρσεις και τις βυθίσεις της, η ρητορική (και η πράξη) του φυλετικού μίσους δεν εξέλιπε ποτέ από την Αμερική· ο τρόμος της Κου Κλουξ Κλαν, τα ρατσιστικά παραληρήματα πολιτικών, τηλεπερσόνων, ιερέων κ.ο.κ., όπως και η αντιμετώπιση των έγχρωμων από την αστυνομία είναι, άλλα σε μεγαλύτερο και άλλα σε μικρότερο βαθμό, παρακλάδια του ίδιου σάπιου δέντρου.
Ο Νέιτ Φόστερ (Ντάνιελ Ράντκλιφ) είναι ένας νεαρός και ιδιοφυής πράκτορας του FBI που νιώθει την καθημερινότητά του να βαλτώνει, καθώς αναζητά ατέρμονα τα ίχνη πιθανών τρομοκρατών μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή. Διψασμένος για λίγη πραγματική δράση, θα αποδεχτεί την πρόταση μιας έμπειρης αξιωματικού να δουλέψει ως μυστικός, παρεισφρέοντας σε έναν επικίνδυνο νεοναζιστικό κύκλο. Καθώς η έρευνα προχωράει και οι αποκαλύψεις εναλλάσσονται με τα αδιέξοδα, ο Νέιτ βρίσκεται μπροστά στο προφανές όσο και βασανιστικό ερώτημα: πώς γίνεται, εν έτει 2017, οποιοσδήποτε να πιστεύει αυτές τις ανοησίες;
Οσο παράδοξο και αν φαντάζει, το πραγματικά δυνατό σημείο του φιλμ είναι το κάστινγκ του Ντάνιελ Ράντκλιφ. Η επιλογή του πρώην μαθητευόμενου μάγου («Χάρι Πότερ») μοιάζει –και φυσιογνωμικά– να είναι τόσο κόντρα στον ρόλο του σκληρού και ψύχραιμου μυστικού αστυνομικού, που καταλήγει ιδιοφυής. Η καλύτερη ίσως στιγμή της ταινίας έρχεται όταν εκείνος, λάτρης της κλασικής μουσικής, απολαμβάνει ένα κομμάτι του Μπραμς παρέα με ένα παράδοξα καλλιεργημένο μέλος της νεοναζιστικής οργάνωσης (Σαμ Τραμέλ). Εχει προηγηθεί ένα οικογενειακό μπάρμπεκιου με ευτυχισμένα «άρια» παιδάκια να παίζουν συνοδεία αρβυλοφόρων σκίνχεντ και μητέρες να σερβίρουν cupcakes, επικαλυμμένα με σοκολατένιους αγκυλωτούς σταυρούς.
Η «Αυτοκρατορία» εντάσσεται στον (μικρό) κύκλο των ταινιών που ασχολούνται απευθείας με το θέμα του νεοναζισμού στις ΗΠΑ. Γνωστότερη από αυτές είναι, φυσικά, τα κλασικά πια «Μαθήματα αμερικανικής ιστορίας» με τον Εντουαρντ Νόρτον, ωστόσο δεν είναι η μόνη.
Στο «Βeliever» του 2001, ο νεαρός τότε Ράιαν Γκόσλινγκ είχε υποδυθεί τον Ντάνι Μπέιλιντ, έναν νεαρό Εβραίο που τη δεκαετία του ’60 κατέληξε να γίνει μέλος της Κου Κλουξ Κλαν, με την ιστορία του να αποκαλύπτεται αργότερα από τους New York Times. Παρόμοιου ύφους και το «Romper Stomper» (πήρε τον μάλλον κωμικό ελληνικό τίτλο «Σαρώνω»), με τον Ράσελ Κρόου ως σκληροτράχηλο σκίνχεντ. Κι αυτά είναι όλα. Παρακολουθώντας την «Αυτοκρατορία» και λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα πολύ πραγματικά προβλήματα ρατσισμού που βασανίζουν τη χώρα –προφανώς δεν χρειάζεται να προσκυνάς τον Χίτλερ για να είσαι ρατσιστής–, αναρωτιέται κανείς πώς οι Αμερικανοί δημιουργοί δεν έχουν ασχοληθεί περισσότερο…
Το βαρομετρο της εβδομαδας
Τα αγαπημένα Lego επιστρέφουν αυτή την κινηματογραφική εβδομάδα με μια περιπέτεια βγαλμένη από το σύμπαν των ηρώων κόμικς. Η «Ταινία Lego Batman» φέρνει τον Σκοτεινό Ιππότη στα μέτρα των Lego, κάτι που –όπως μας είχε δείξει και η πρώτη τους ταινία– σημαίνει εύστοχο χιούμορ, μπόλικη «τρέλα» και ανατροπές χαρακτήρων. Ανατροπές που ξεκινούν από τον ίδιο τον Μπρους Γουέιν-Μπάτμαν, ο οποίος θα πρέπει να απαρνηθεί τη μόνιμη μοναξιά και σκοτεινιά του, προκειμένου να αντιμετωπίσει τους Τζόκερ και ΣΙΑ. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, τώρα είναι υπεύθυνος και για την ανατροφή του νεαρού Ρόμπιν, τον οποίο έχει υιοθετήσει. Κατά διαστήματα ξεκαρδιστικό και με δεκάδες αναφορές σε άλλες «μυθολογίες», το φιλμ του Κρις Μακέι («Robot Chicken») μεταφέρει χαλαρά τις γνωστές ιστορίες του Μπάτμαν καρυκευμένες και με μια (εντελώς ευπρόσδεκτη) εξωφρενικότητα: αρκεί να πούμε ότι μία από τις σκηνές περιλαμβάνει τον Γκοτζίλα μαζί με το Μάτι του Σόρον.
«Το Διάστημα ανάμεσά μας» είναι από αυτές τις ταινίες που ο τίτλος τους κυριολεκτεί. Χρησιμοποιώντας το όχημα της επιστημονικής φαντασίας το φιλμ μάς ταξιδεύει σε ένα εναλλακτικό παρόν όπου οι άνθρωποι αποικούν με επιτυχία τον Αρη. Ως αποτέλεσμα ενός «ατυχήματος» ωστόσο, ένα παιδί θα γεννηθεί στον κόκκινο πλανήτη, η ύπαρξη του οποίου θα κρατηθεί μυστική. Κι αν τα σεναριακά κενά έως εδώ φαίνονται διαχειρίσιμα, το πράγμα ξεφεύγει κάπως όταν ο πιτσιρικάς Γκάρντνερ (Eϊσα Μπάτερφιλντ), έφηβος πια, θα ταξιδέψει πίσω στη Γη προς αναζήτηση του πατέρα του και της κοπέλας με την οποία είναι εξ αποστάσεως ερωτευμένος…