Ηλίας Φραγκούλης
κριτικός κινηματογράφου, ιδρυτής του freecinema.gr
Πιστεύω πως η ανθρωπότητα θα ευγνωμονούσε τους γονείς των Αφλεκ αν… δεν τεκνοποιούσαν! Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς από την καριέρα ή τη φιλμογραφία του Μπεν και του Κέισι; Το ότι ο πρώτος υπήρξε αγαπημένος ηθοποιός του Κέβιν Σμιθ (η δαιμονική σκατόμαζα από το «Dogma» του 1999, έστω και στον ελάχιστο φιλμικό χρόνο ζωής της, έπαιζε καλύτερα από τον Μπεν); Το ότι είναι κάτοχος δύο (παύση για επιφωνήματα) βραβείων Οσκαρ, ως σεναριογράφος και παραγωγός; Ο παρ’ ολίγον σύζυγος της Τζένιφερ Λόπεζ (πόσο πιο χαμηλά μπορείς να βρεθείς σε τούτη τη ζωή…); Μα, στάσου. Υπάρχει και ο Κέισι. Ενας δευτεραγωνιστής που ποτέ δεν θα θυμάσαι πού τον έχεις ξαναδεί. Που από το 2007, τουλάχιστον, με το «Χωρίς ίχνη», έκανε το μεγάλο breakthrough στην καριέρα του, συστήνοντας την προσωπική του κατάθεση στο κατατονικό παίξιμο, κάνοντας πρακτική εξάσκηση στις επικλήσεις οίκτου έπειτα από κάμποσες κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση, οι οποίες ακόμη απασχολούν τον Τύπο. Ναι, κλάψαμε την περασμένη Κυριακή με το Οσκαρ του. Από λύπη για την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου…
Ελένη Μητσιάκη
κριτικός μουσικής κινηματογράφου, μέλος της IFMCA
Στην ερώτηση team Μπεν ή Κέισι, θα απαντούσα χωρίς κανέναν ενδοιασμό: team Ματ Ντέιμον. Μιας και δεν μου δίνεται όμως αυτή η επιλογή, τότε Κέισι δαγκωτό. Η αντιπάθειά μου για τον μεγαλύτερο αδελφό Μπεν όταν βρίσκεται μπροστά από την κάμερα μετράει πολλά χρόνια, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι πώς ένας φαινομενικά αρρενωπός ηθοποιός καταφέρνει να είναι τόσο στεγνός, άκαμπτος κι εκνευριστικά αδιάφορος! Διόλου τυχαίο βέβαια πως οι δύο υποψηφιότητες και οι δύο νίκες Oσκαρ ήρθαν με τον ίδιο πίσω από τις κάμερες. Ας παραμείνει εκεί κι ας ανοίξει ακόμη τον δρόμο για τον μικρότερο Κέισι, μιας και είναι μάλλον κατανοητό και από τον ίδιο και από τον «αδελφό» Ματ, που στο πρόσφατο «Μanchester By The Sea» περιορίστηκε στον ρόλο του παραγωγού παραχωρώντας τον πρωταγωνιστικό στον Κέισι. Προσπερνώ τις ξαναζεσταμένες κατηγορίες του 2010 για σεξουαλική παρενόχληση και την περίεργη αλλά αναμενόμενη σε χρονική στιγμή κατακραυγή (πρόσθεσε σε αυτά και το φτύσιμο της Μπρι Λάρσον την ώρα της απονομής) για δύο λόγους: προτιμώ σε γενικές γραμμές (#πέστεναμεφάτε) να διαχωρίζω τις προσωπικές επιλογές από την καλλιτεχνική αξία και να είμαι επιφυλακτική προτού καταδικάσω κάποιον. Διανύοντας μια αθόρυβη αλλά σταθερά ανοδική πορεία, από τον Morgan O’ Malley του «Ξεχωριστού Γουίλ Χάντινγκ», στον Τζέρι του Γκας βαν Σαντ και στον εκπληκτικό Ρόμπερτ Φορντ στο «Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ», οδηγείται στην ενσάρκωση του κυκλοθυμικού κι ενοχικού Λι και στην καλύτερη μέχρι στιγμής ερμηνεία της καριέρας του και στη συγκλονιστικότερη της χρονιάς. Ζωτικό συστατικό της ταινίας του Λόνεργκαν, θα στοιχειώνει για αρκετό καιρό το μυαλό μου με τις άλαλες ανάσες και αυτό το φαινομενικά ανέκφραστο, εσωστρεφές αλλά σπαρακτικά συγκινητικό βλέμμα. Και αυτό μου είναι αρκετό.
Πάνος Γκένας
συντάκτης περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ & cinemag.gr
Κέισι Αφλεκ: πάνω από 30 βραβεία ερμηνείας για το «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα», μεταξύ των οποίων και το Οσκαρ Α΄ αντρικού, εξωσυστημικός (όσο γίνεται), αδύνατος, μουσάτος και γενικά λίγο πιο χιπ, ρε παιδί μου.
Μπεν Αφλεκ: Μόλις μοιράστηκε Χρυσό Βατόμουρο με τον Χένρι Καβίλ για το «Batman V Superman», εμφανίζεται στα κόκκινα χαλιά, στα κουτσομπολίστικα περιοδικά, τα είχε με την Τζένιφερ Λόπεζ και γενικά λίγο πιο γκλαμ, ρε παιδί μου.
Ποιος από τους δύο; Μπεν! Το Οσκαρ σεναρίου για το «Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ», το «Gone Baby Gone», το «Επιχείρηση Argo» ως καλύτερη ταινία, η συνεργασία του με τον Φίντσερ, η πίστη στη φιλία του με τον Ματ Ντέιμον, η φιλανθρωπική δράση του, οι δημοκρατικές του απόψεις, η πολιτική τοποθέτησή του απέναντι στη θρησκευτική μισαλλοδοξία των ΗΠΑ (ουφ, τα ’πα!) αποδεικνύουν πως όταν ΔΕΝ παίζει το χαρτί του σταρ είναι καλύτερος. Επίσης, αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστιν αμαρτία, οπότε εμένα ως Batman μου άρεσε!