H ταινία της εβδομάδας είναι αναμφίβολα «Ο βασιλιάς Αρθούρος: O θρύλος του σπαθιού». Κι αυτό όχι τόσο λόγω ποιότητας, αλλά εξαιτίας της περίστασης που θέλει τον Γκάι Ρίτσι επικεφαλής μιας πλούσιας παραγωγής, με τον ανερχόμενο Τσάρλι Χάναμ («Sons of Anarchy») στον πρωταγωνιστικό ρόλο κι ακόμα τους Τζουντ Λο, Ερικ Μπάνα και Ντζίμον Χούνσου. Ολοι αυτοί σε μια καθαρόαιμη περιπέτεια που φέρνει περισσότερο σε βίντεο γκέιμ παρά σε ιστορικής υφής εποποιία. O συγκεκριμένος βέβαια «Αρθούρος» είναι ο τελευταίος μιας σειράς από μεταφορές του σπουδαίου βρετανικού μύθου στη μεγάλη –ή στη μικρή– οθόνη.
Στην εκδοχή του Γκάι Ρίτσι, ο πατέρας του Αρθούρου, βασιλιάς Ούθερ (Ερικ Μπάνα), προδίδεται και δολοφονείται από τον αδερφό του Βόρτιγκερν (Τζουντ Λο), ο οποίος παίρνει την εξουσία στο Κάμελοτ. Ο νόμιμος διάδοχος μεγαλώνει σαν χαμίνι στους δρόμους του Λοντίνιουμ, ώσπου άνδρας πια, θα έρθει αντιμέτωπος με το πεπρωμένο του. Αυτό φυσικά είναι άρρηκτα δεμένο με το θρυλικό Εξκάλιμπερ, το σπαθί που μόνο εκείνος μπορεί να βγάλει από τον βράχο και με αυτό να διεκδικήσει τον θρόνο της Αγγλίας. Ποιο είναι το πρόβλημα; Ο Γκάι Ρίτσι φαίνεται να θαυμάζει πολύ περισσότερο τον πρωταγωνιστή του Τσάρλι Χάναμ, από ό,τι εκείνος τον ίδιο. Τόσο που ο Αρθούρος εδώ παρουσιάζεται (περίπου) ως επικεφαλής συμμορίας, όπως δηλαδή ο Χάναμ στο τηλεοπτικό «Sons of Anarchy», με τους κώδικες μάλιστα και τις ατάκες που ταιριάζουν σε έναν τέτοιο χαρακτήρα.
Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι ο Ρίτσι επιδιώκει σκόπιμα αυτόν τον αναχρονισμό –το έχει κάνει άλλωστε και στο «Σέρλοκ Χολμς»– αυτού του είδους η σεναριακή προσέγγιση μοιάζει κάπως αμήχανη και αταίριαστη. Το ίδιο, αν και σε μικρότερο βαθμό, ισχύει και για την α λα «Δύο καπνισμένες κάννες» αεικίνητη κινηματογραφία, που μάλλον αποδίδει καλύτερα σε διαφορετικού είδους δράση. Τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν πως το φιλμ δεν είναι διασκεδαστικό. Ο ρυθμός του κυλά αβίαστα και το χιούμορ παρεμβάλλεται ευπρόσδεκτα στη δράση, η οποία είναι, ως επί το πλείστον, καλοσχεδιασμένη.
Οι άλλες εκδοχές
Από την άλλη, αν κάποιος προτιμά μια πιο ιστορικά τεκμηριωμένη και εν γένει πιο ρεαλιστική εκδοχή του μύθου, μπορεί να δει τον «Βασιλιά Αρθούρο» (2004), με τους Κλάιβ Οουεν και Κίρα Νάιτλι. Η ταινία του Αντουάν Φουκουά («Ημέρα εκπαίδευσης») μπορεί να μην εκτιμήθηκε ιδιαίτερα (αδίκως) από την κριτική, αποτελεί ωστόσο εξαιρετική και πρωτότυπη αναπαράσταση της ιστορίας του Βρετανού ηγέτη και των περίφημων ιπποτών του της Στρογγυλής Τραπέζης. Επιπλέον, μια εξίσου εναλλακτική αλλά και καλογυρισμένη παραγωγή γύρω από τον Αρθούρο είναι η μίνι τηλεοπτική σειρά «The Mists of Avalon» (2001). Εκεί η αφήγηση επικεντρώνεται στις γυναίκες πίσω από τον βασιλιά, με τις Αντζέλικα Χιούστον, Τζουλιάνα Μαργκούλις και Τζόαν Αλεν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
«Η ενοχή των αθώων» αφηγείται τη φανταστική ιστορία που εκτυλίσσεται σε ένα γυναικείο μοναστήρι της Πολωνίας, την επαύριο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μια νεαρή γιατρός, που βρίσκεται στην περιοχή ως μέλος του Γαλλικού Ερυθρού Σταυρού, θα ανακαλύψει πως αρκετές από τις καλόγριες βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης. Η σκηνοθέτις Αν Φοντέιν κινηματογραφεί με ακρίβεια και ευαισθησία ένα από τα (αμέτρητα) τραγικά παράλληλα του πολέμου· η απελπισία του θανάτου και της καταστροφής αντιπαραβάλλεται με τη χαρά της νέας ζωής, η οποία έστω και απρόσκλητη, αποτελεί πάντα ελπίδα για το μέλλον. Στα ατού της ταινίας και η φωτεινή, όλο ζωντάνια και χάρη, παρουσία της πρωταγωνίστριας Λου ντε Λαζ. Από την άλλη, πρέπει να σημειωθεί πως το σενάριο μένει κυρίως στην ατμόσφαιρα, χωρίς να προχωρήσει σε ιδιαίτερο βάθος όσον αφορά την ψυχολογική-τραγική διάσταση.
«Η 9η ζωή του Λουί Ντραξ» είναι ένα θρίλερ μυστηρίου, με μεταφυσικές προεκτάσεις, βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα της Λιζ Γιένσεν. Αυτή αφηγείται την ιστορία του μικρού Λουί Ντραξ, ο οποίος θα έχει ένα σχεδόν θανατηφόρο ατύχημα μπροστά στα μάτια του πατέρα και της μητέρας του. Τους επόμενους μήνες κι ενώ το παιδί βρίσκεται σε κώμα, ένας ειδικός ψυχολόγος (Τζέιμι Ντόρναν) αρχίζει να δουλεύει μαζί του, ανακαλύπτοντας σταδιακά μια τρομερή αλήθεια. Ενδιαφέρουσα υπόθεση αλλά αρκετά κατώτερο αποτέλεσμα, από ένα φιλμ που χάνεται κάπου στην πορεία και αδυνατεί να κρατήσει το (όποιο) σασπένς μέχρι τέλους.