Τελειώνοντας την παρακολούθηση της «Κυρίας Σλόαν», του πολιτικού θρίλερ που φτάνει αυτή την εβδομάδα (με αρκετή καθυστέρηση) και στις ελληνικές αίθουσες, αναρωτιόμουν ένα πράγμα: πώς γίνεται η Τζέσικα Τσαστέιν να μην έχει πάρει ακόμη Οσκαρ; Η Καλιφορνέζα ηθοποιός με την ιδιαίτερη ομορφιά παραδίδει τα τελευταία χρόνια, τον ένα μετά τον άλλον, εξαιρετικούς ρόλους («Υπηρέτριες», «Ζero Dark Thirty», «Interstellar») κ.λπ., που αναβαθμίζουν ακόμη και σχετικά μέτριες ταινίες στις οποίες συμμετέχει. Εδώ βέβαια δεν έχουμε να κάνουμε με τέτοια περίπτωση. Το φιλμ του Τζον Μάντεν («Εξωτικό Ξενοδοχείο Μάριγκολντ»), βασισμένο στο καλογραμμένο σενάριο του Τζόναθαν Περέρα, διαθέτει πολιτική και κοινωνική φόρτιση, ικανή να το ξεχωρίσει ούτως ή άλλως. Η ερμηνεία της Τσαστέιν έρχεται απλώς να ταιριάξει ιδανικά ως κεντρικό κομμάτι ενός κατά τα υπόλοιπα άρτιου παζλ.
Στον κόσμο των υψηλών πολιτικών λόμπι της Ουάσιγκτον δεν υπάρχει χώρος για διστακτικότητα και συναισθηματισμούς. Η Ελίζαμπεθ Σλόαν είναι η βασίλισσα του συγκεκριμένου παιχνιδιού: εργασιομανής, αμείλικτη, αρνούμενη να συμβιβαστεί με οτιδήποτε λιγότερο από τη νίκη. Οταν κάποια στιγμή η φίρμα της θα κληθεί να υπερασπιστεί μια πολιτική καμπάνια υπέρ της οπλοκατοχής, εκείνη θα περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο (όχι πάντως λόγω ιδεολογίας), ερχόμενη αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας της.
Ανάλυση και ηθική
Θυμίζοντας σε πάρα πολλά την επιτυχημένη σειρά «House of Cards», η ταινία του Μάντεν ανατέμνει επιτυχημένα τον απίστευτα κυνικό κόσμο του «the Hill», όπως αναφέρεται σύντομα από τους παροικούντες η κεντρική πολιτική σκηνή της Ουάσιγκτον. Μια σκηνή που σε μεγάλο βαθμό ρυθμίζεται από λομπίστες, μη πολιτικά πρόσωπα δηλαδή, τα οποία αναλαμβάνουν να προωθήσουν με κάθε τρόπο (και φυσικά με το αζημίωτο) τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης πλευράς. Μυστικές συμφωνίες, παρακολουθήσεις, απειλές και πισώπλατα μαχαιρώματα βρίσκονται εδώ στην ημερήσια διάταξη. Εκτός όμως των πολλών πληροφοριών και λεπτομερειών που προσφέρει η ταινία –τόσο που μοιάζει τρομακτικά ρεαλιστική– είναι η ηθική της διάσταση που έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Συγκεκριμένα το ηθικό εκκρεμές, το οποίο κινείται από τη μια πλευρά στην άλλη, θολώνοντας την απόσταση μεταξύ καθήκοντος και εγωιστικής εμμονής.
Οπως είπαμε, κλειδί σε όλα αυτά είναι ο χαρακτήρας της Τσαστέιν. Η κυρία Σλόαν ενσαρκώνει την ίδια στιγμή τους χειρότερους φόβους και τις ελπίδες όσων παρακολουθούν απ’ έξω το «τσίρκο» της αμερικανικής –και βασικά οποιασδήποτε– πολιτικής σκηνής, σαγηνεύοντας ταυτόχρονα με την αρχοντιά και τον δυναμισμό της. Οσο η ταινία προχωρά και εξελίσσεται σε καθαρό θρίλερ, εκείνη σε πείθει όλο και περισσότερο πως ετοιμάζεται μία ακόμη τελική ανατροπή.
Το βαρομετρο της εβδομαδας
Το «100 μέτρα» του Μαρσέλ Μπαρένα αφηγείται την απίστευτη, πραγματική ιστορία ενός άνδρα ο οποίος, αν και διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας, δεν το έβαλε κάτω και έγινε… μαραθωνοδρόμος. Συγκεκριμένα του 40άρη Ραμόν, ο οποίος αποφάσισε να παλέψει την ασθένεια, λαμβάνοντας μέρος στο τρίαθλο του «Σιδερένιου Ανθρώπου»: 3,8 χλμ. κολύμβηση, 180 χλμ. ποδηλασία και 42 χλμ. τρέξιμο. Ο Μπαρένα μεταχειρίζεται συνετά το (προφανώς) συγκινητικό θέμα της ταινίας, χωρίς να ξεπέφτει στο μελόδραμα και στους εύκολους συναισθηματισμούς. Αντιθέτως, ελαφρύνει το μείγμα με χιουμοριστικά στοιχεία που προέρχονται, κυρίως, από τον έταιρο πρωταγωνιστή του. Αυτός είναι ο ανοικονόμητος πεθερός του Ραμόν, πρώην αθλητής ποδηλασίας, ο οποίος αναλαμβάνει να τον προπονήσει, παρά το γεγονός πως οι δυο τους ήταν για χρόνια ορκισμένοι εχθροί. Καθώς, πάντως, η ταινία πλησιάζει στο φινάλε, ελάχιστοι θα μείνουν με τα μάτια στεγνά.
Στην «Οικογένεια Βαν Πέτεγκεμ» παρακολουθούμε μια τουλάχιστον αλλόκοτη μαύρη κωμωδία με θέματα που ξεκινούν από τη μάχη των τάξεων και φτάνουν ώς τα κατώτατα ένστικτα. Κάπου στα 1910, δύο επιθεωρητές-καρικατούρες φτάνουν σε έναν ειδυλλιακό κόλπο της Μάγχης, προκειμένου να ερευνήσουν μία σειρά από ανεξήγητες εξαφανίσεις. Στην πορεία θα μπλεχθούν με δυο, το λιγότερο, παράξενες, οικογένειες του τόπου: τους μεγαλοαστούς Βαν Πέτεγκεμ, που παραθερίζουν εκεί, και τους ντόπιους ψαράδες Μπρέφορ. Με τους Φαμπρίς Λουσινί, Ζιλιέτ Μπινός και Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι.