Οταν η Πάτι Τζένκινς ήταν κοριτσάκι, τσακωνόταν με τις φίλες της στην παιδική χαρά για το ποια είναι η Wonder woman, η ηρωίδα που παρακολουθούσαν στην ομότιτλη αμερικανική σειρά της δεκαετίας του ’70. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, από την καρέκλα του σκηνοθέτη πια –την ίδια όπου καθόταν όταν υλοποίησε το οσκαρικό «Monster»–, καταφέρει να μεταφέρει τη σούπερ ηρωίδα των παιδικών της χρόνων στη μεγάλη οθόνη. Τη συναντήσαμε στη Νέα Υόρκη, στο πλαίσιο της εκδήλωσης για την παρουσίαση της «Wonder woman» στους Ευρωπαίους δημοσιογράφους, σχεδόν εκστασιασμένη από τις κριτικές και την υποδοχή που επεφύλαξε το κοινό στην ταινία που ήταν για την ίδια όνειρο ζωής.
«Κράτησα όλα αυτά τα χρόνια το πώς αισθανόμουν όταν παρίστανα ότι ήμουν η Wonder woman και θέλησα να διατηρήσω τη χαρά τού να νιώθεις ότι μπορείς να δείρεις τον νταή του σχολείου και να τιμωρήσεις τους κακούς της γειτονιάς. Αλλωστε, μία από τις σπουδαίες παραδόσεις της αφήγησης ιστοριών είναι να παίρνουμε μυθικούς χαρακτήρες, από οποιαδήποτε κουλτούρα, τους οποίους ξέρουμε όλοι, και να διηγούμαστε ανθρώπινες εμπειρίες μέσα από αυτούς. Για να μας έλκουν, τους κάνουμε μεγαλειώδεις και, για να διδασκόμαστε, τους κάνουμε σαν εμάς.
Γι’ αυτό και θέλω ο καθένας από εμάς να γίνει η Wonder woman, να αφεθεί στο όνειρο του πώς θα ήταν». Η θέρμη και ο ενθουσιασμός της ήταν που έπεισαν την ακριβοθώρητη Ρόμπιν Ράιτ να δεχτεί τον ρόλο της Αντιόπης, στρατηγού των Αμαζόνων και θείας της Νταϊάνα, η οποία και αναλαμβάνει να τη μετατρέψει σε εξαιρετική πολεμίστρια και, τελικά, στη Wonder woman. «Είχαμε μια συζήτηση μόλις πέντε λεπτών, αλλά ο ενθουσιασμός της Πάτι με κέρδισε. Μου περιέγραψε την Αντιόπη ως μια σκληροτράχηλη στρατηγό των Αμαζόνων. Μου είπε ότι θα γυρνούσαμε μια ταινία με υπερήρωες και θέμα τη δικαιοσύνη και την ισότητα. Πείστηκα αμέσως!».
Το ίδιο αυθόρμητα αποδέχτηκε τον συμπρωταγωνιστικό ρόλο, του Αμερικανού πιλότου Στιβ Τρέβορ, και ο γνωστός από τις εμφανίσεις του στις ταινίες «Star Trek» Κρις Πάιν. «Οσο περισσότερο δουλεύω τόσο λιγότερο με νοιάζει να κάνω τέχνη. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να δουλεύω με φοβερούς ανθρώπους και αυτή η ομάδα ήταν υπέροχη. Μου άρεσε η ιστορία, το γεγονός ότι είναι μια ιστορία για την αγάπη και τη συμπόνια, όχι για κάποιον περίπλοκο σκοτεινό ήρωα. Θέλω να στέλνω θετικά μηνύματα στον κόσμο. Χαίρομαι που το κοινό διασκεδάζει με την ταινία, αλλά θα ήθελα να μην χαθεί το μήνυμα, το οποίο είναι να αγαπάμε ο ένας τον άλλο».
Δεν είναι λοιπόν η «Wonder woman» απλώς μια διασκεδαστική ταινία; «Για μένα είναι πολλά παραπάνω», μας λέει η Πάτι Τζένκινς. «Προσπαθώ να πω κάτι για τους ήρωες και το μήνυμά μου είναι ότι δεν υπάρχει κακός και ήρωας, υπάρχουμε όλοι εμείς και όλοι πρέπει να μάθουμε να είμαστε ήρωες. Επίσης ότι, αν συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με το ποιος αξίζει να σωθεί και ποια πλευρά αξίζει υπεράσπισης, τελείωσε. Ο κόσμος είναι πολύ μικρός και πρέπει να γίνουμε εμείς οι ήρωες και να κάνουμε καλύτερες επιλογές. Γι’ αυτό είναι πιο σημαντικό από ποτέ να κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση για τον ηρωισμό, γιατί ηρωικό μπορεί να μην είναι να πολεμάμε, μπορεί να είναι ο αφοπλισμός και η αγάπη. Ο καθένας μας χρειάζεται να είναι ένας ήρωας σήμερα».
Περισσότερη αγάπη και δικαιοσύνη
Στο μήνυμα της ταινίας στέκεται και η Ρόμπιν Ράιτ. «Ξέρω ότι ακούγεται κάπως γλυκανάλατο, αλλά η ταινία πραγματεύεται την αγάπη και τη δικαιοσύνη. Πάντα χρειαζόμαστε περισσότερο και από τα δύο σε αυτόν τον κόσμο, έτσι δεν είναι;». Δεν παραγνωρίζει ωστόσο και το διασκεδαστικό κομμάτι, τόσο στην οθόνη όσο και στη διάρκεια των γυρισμάτων: «Ηταν σαν να ήμασταν σε κοριτσίστικη κατασκήνωση! Ημασταν περισσότερες από εκατό γυναίκες, το ποσοστό των ανδρών ήταν ασυνήθιστα μικρό σε σχέση με ό,τι συμβαίνει συνήθως στα κινηματογραφικά σετ. Αισθανόμασταν δε άνετα, γιατί δεν υπήρχε ο ανταγωνισμός που συναντά κανείς στον έξω κόσμο, αλλά αλληλεγγύη και κοινή προσπάθεια να βγάλουν όλοι τον καλύτερο εαυτό τους».
Παρά το γεγονός ότι ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας είναι γυναίκα, αλλά και το ότι σκηνοθετήθηκε επίσης από γυναίκα, η «Wonder woman» δεν είναι μια γυναικεία ταινία, ούτε μια «απάντηση» ή «δήλωση» στη συνεχιζόμενη συζήτηση για το πρόβλημα του σεξισμού στο Χόλιγουντ. «Η θέση μου», διαβεβαιώνει η Πάτι Τζένκινς, «είναι ότι ο καθένας μπορεί να είναι ένας παγκόσμιος ήρωας, είτε άντρας είτε γυναίκα». Το ίδιο κατηγορηματικός είναι και ο Κρις Πάιν, που βρίσκει ανόητο να τον ρωτούν αν τον πείραξε που στην ταινία ο ήρωας που υποδύεται σώζεται από μία γυναίκα, ούτε τον απασχολεί αν ο κόσμος θα σωθεί από έναν άντρα ή μία γυναίκα: «Είναι το τελευταίο που με νοιάζει. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με ισχυρές γυναίκες και είμαι ένθερμος υποστηρικτής της girl power. Θα πρέπει όμως να ορίσει κάποιος τον φεμινισμό. Το νόημα αυτής της ιστορίας είναι η συμπόνια, η ενσυναίσθηση και η ισότητα που αποπνέει. Δεν αναρωτιέται ποιος είναι καλύτερος, αυτή είναι μια σεξιστική ερώτηση, διχαστική. Η ομορφιά αυτής της ταινίας είναι ότι δεν ενδίδει σε αυτό το δίλημμα».