Για όσους αυτές τις μέρες δεν έχουν την τύχη να βρίσκονται σε κάποιο βουνό ή παραλία, αλλά περνούν τον χρόνο τους στην πόλη, το σινεμά παραμένει μια καλή διέξοδος και (έστω ολιγόωρο) παράθυρο φυγής από την καθημερινότητα. Ιδιαίτερα δε, όταν πρόκειται για τη γοητεία του θερινού κινηματογράφου, με τις κλασικές ταινίες που τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν και σε άρτιες, ψηφιακά αποκατεστημένες επανεκδόσεις. Αυτά τα διαχρονικά έργα άλλωστε είναι ευκαιρία τέτοιο καιρό να τα απολαμβάνουμε –ειδικά οι νεαρότεροι– στη μεγάλη οθόνη, όπου και αποδίδονται καλύτερα. Τι μπορεί λοιπόν να δει κανείς αυτό το Σαββατοκύριακο;
Τέσσερα φιλμ ξεχωρίζουμε, με πρώτο «Το δέντρο που πληγώναμε» (Ριβιέρα) του Δήμου Αβδελιώδη. Ανέμελο ελληνικό καλοκαίρι, στη Χίο των αρχών της δεκαετίας του 1960. Δύο μικροί φίλοι τσακώνονται εξαιτίας ενός άτυχου περιστατικού, όμως ξανασμίγουν για να περάσουν μαζί ένα υπέροχο καλοκαίρι, γεμάτο εξερευνήσεις και περιπέτειες στη φύση. Το φθινόπωρο ωστόσο θα διακόψει απότομα τις μέρες της χαράς τους. Ο Αβδελιώδης αποδίδει μοναδικά την ιστορία ενηλικίωσης, γεμάτος νοσταλγία για τη χαμένη αθωότητα και τον αυθορμητισμό. Ταυτόχρονα σκιαγραφεί με παραστατικότητα τη φτωχή –και εν πολλοίς πρωτόγονη– επαρχία του ’60, ενώ αποδίδει φόρο τιμής στο ελληνικό τοπίο, και συγκεκριμένα σε αυτό της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Χίου.
«Το λιμάνι της αγωνίας» (Οασις) είναι το μεγάλο αριστούργημα του Ελία Καζάν, βραβευμένο με οκτώ Οσκαρ. O Τέρι, πρώην μποξέρ που δουλεύει ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, αποφασίζει, με κίνδυνο της ζωής του, να πάει κόντρα στους διεφθαρμένους εκπροσώπους των συνδικάτων. Ο Μάρλον Μπράντο ξεδιπλώνει ολόκληρη την ερμηνευτική παλέτα, από τη «μέθοδο» ως τον αυτοσχεδιασμό, σε ένα φιλμ που ανήκει στα «απαραίτητα» κάθε κινηματογραφόφιλου. Σπουδαίες ερμηνείες από μεγάλους σταρ του σινεμά έχουμε και στο «Μια ξεχωριστή μέρα» (Αλκυονίδα) του Ιταλού Ετορε Σκόλα. Την ημέρα της επίσημης επίσκεψης του Χίτλερ στη Ρώμη (1938) και ενώ η πλειοψηφία του λαού έχει παρασυρθεί στο φασιστικό παραλήρημα, μια νοικοκυρά (Σοφία Λόρεν) θα γνωρίσει και θα περάσει τον χρόνο της μαζί με τον ομοφυλόφιλο και πολέμιο του καθεστώτος, γείτονά της (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι). Εξυπνο σενάριο και διαχρονικό μήνυμα κατά του ολοκληρωτισμού για ένα πολυβραβευμένο φιλμ, που διατηρεί και σήμερα ακέραιη τη γοητεία του. Τέλος, υπάρχει η σπαρταριστή κωμωδία «Μίμης ο Σιδεράς» (Ζέφυρος) –ο ελληνικός τίτλος προκαλεί από μόνος του χαμόγελο– της Λίνα Βερτμίλερ. Ενας ανθρακωρύχος εγκαταλείπει το χωριό του, που ελέγχεται από τη μαφία, προκειμένου να αναζητήσει δουλειά στο Τορίνο. Τα νέα ήθη, όμως, που επικρατούν στον βιομηχανικό Βορρά δεν είναι πολύ του γούστου του…