Μια ταινία τραγικά επίκαιρη

Μια ταινία τραγικά επίκαιρη

3' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στην καινούργια, απωθητική Αμερική, όπου ο πρόεδρος νιώθει την άνεση να κάνει ρατσιστικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και διαδηλωτές ξυλοκοπούνται από νεοναζί, το τάιμινγκ δεν θα μπορούσε να είναι ιδανικότερο για μια ταινία όπως το «Detroit: Μια οργισμένη πόλη», της Κάθριν Μπίγκελοου. Η Αμερικανίδα δημιουργός των «Zero Dark Thirty» και «Hurt Locker» επανέρχεται, αυτή τη φορά για να αναφερθεί σε ένα από τα πιο σκοτεινά παραδείγματα αστυνομικής βίας κατά των μαύρων πολιτών στη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ. Είναι το καλοκαίρι του 1967 και άγριες ταραχές ξεσπούν σε μεγάλο μέρος της πόλης του Ντιτρόιτ, μετά την έφοδο της αστυνομίας σε νυχτερινό κλαμπ μιας γειτονιάς-γκέτο. Καθώς ο στρατός παρεμβαίνει και οι συγκρούσεις γενικεύονται, με δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, η αφήγηση του φιλμ επικεντρώνεται στην υπόθεση του Motel Algiers, όπου τρεις Αφροαμερικανοί δολοφονήθηκαν μέσα σε μια ατελείωτη νύχτα βίας και αυθαιρεσίας. Η Μπίγκελοου μαζί με τον μόνιμο σεναριογράφο της Μαρκ Μπόαλ μεταφέρουν αρχικά, με εξαιρετικά πειστικό τρόπο, τη χαοτική ατμόσφαιρα της εξέγερσης, τοποθετώντας στη συνέχεια στο εσωτερικό της τον χώρο και τους χαρακτήρες που θα πρωταγωνιστήσουν. Μια μπάντα ανερχόμενων μουσικών της σόουλ φτάνει στο μοτέλ, όπου ξεκινά να διασκεδάζει παρέα με δύο νεαρές, λευκές κοπέλες. Το πάρτι ωστόσο θα «σχολάσει» νωρίς, όταν βαριά οπλισμένοι αστυνομικοί θα εισβάλουν στο κτίριο, ψάχνοντας έναν υποτιθέμενο ελεύθερο σκοπευτή. Από την προαναγγελία ακόμη της ταινίας, πολλοί έσπευσαν να σχολιάσουν πως μια ιστορία με τέτοιο περιεχόμενο θα μπορούσε να τη μεταφέρει στην οθόνη με (συναισθηματική) ακρίβεια μόνο ένας Αφροαμερικανός. Ο ισχυρισμός αυτός ίσως έχει κάποια βάση, μιας και το φιλμ δεν καταφέρνει να πάει σε βάθος την ψυχογραφία των χαρακτήρων – μοναδική εξαίρεση ο σκληρός νεαρός αστυνομικός (Γουίλ Πόουλτερ), ο οποίος κατευθύνει το τρένο της διαρκώς κλιμακούμενης βίας. Από την άλλη, το «Detroit» έχει τις περισσότερες από τις βασικές αρετές που χαρακτηρίζουν τις τελευταίες δουλειές της Μπίγκελοου. Ενώ βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, φέρει ακέραια την ταυτότητα των καλών μυθοπλαστικών θρίλερ κι ακόμα βρίσκει τον τρόπο να περάσει τα μηνύματά του χωρίς να τα βροντοφωνάζει – βλ., για παράδειγμα, το πώς αντιμετωπίζουν οι αστυνομικοί τον Αφροαμερικανό σεκιούριτι (Τζον Μπογιέγκα), απλώς και μόνον επειδή φοράει κάποιου είδους στολή.

Στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας βλέπουμε το αποτέλεσμα της ιστορίας, με τις μαρτυρίες και τη δίκη που ακολούθησε τα γεγονότα εκείνων των ταραγμένων ημερών. Εδώ μπορούμε ίσως να βρούμε και τα περισσότερα παράλληλα με το σήμερα, σε ένα έργο το οποίο συνολικά καταφέρνει σε αρκετά μεγάλο βαθμό να συνδέσει την ιστορική εμπειρία με όσα συνεχίζουν, δυστυχώς, να συμβαίνουν στην καρδιά του λεγόμενου «ελεύθερου κόσμου». Αφήστε που κάτι τέτοιο αποτελεί σχεδόν σίγουρο εισιτήριο για την τελετή των Οσκαρ.

Το βαρόμετρο της εβδομάδας

Στο «American Made», o Νταγκ Λίμαν («Mr and Mrs Smith») σκηνοθετεί τον Τομ Κρουζ στην αληθινή ιστορία του Μπάρι Σιλ, ενός παράτολμου πιλότου, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του 1980 έκανε τόσο τον πληροφοριοδότη της CIA όσο και τον διακινητή ναρκωτικών για λογαριασμό του Πάμπλο Εσκομπάρ, κερδίζοντας, φυσικά, απίστευτα χρηματικά ποσά. Το σπιρτόζικο και αστείο σενάριο του Γκάρι Σπινέλι είναι αυτό που απογειώνει τη δράση της ταινίας, μετατρέποντας μια ήδη μυθιστορηματική βιογραφία σε καταιγιστική ποπ περιπέτεια, που κυλάει ευχάριστα ώς το τέλος. Ο δε Κρουζ βρίσκεται στο στοιχείο του και σε αρκετά σημεία είναι απλά απολαυστικός.

Στο «Αυτή η γη είναι δική μας» ο Βέλγος Λούκα Μπελβό ρίχνει μια καλή κριτική (και εν γένει κοινωνική) ματιά στο φαινόμενο της ανόδου της γαλλικής ακροδεξιάς. Η Πολίν, μια αυτοαπασχολούμενη νοσοκόμα με δύο παιδιά και πατέρα αριστερό, πείθεται να κατέβει στις τοπικές εκλογές με το ανερχόμενο εθνικιστικό κόμμα.

Το «Ερχεται τη νύχτα» του σχετικά πρωτάρη Τρέι Εντουαρτ Σουλτς είναι εκ πρώτης όψεως μια συνηθισμένη ταινία τρόμου. Ο πρωταγωνιστής του, Τζόελ Ετζερτον, βρίσκεται εγκλωβισμένος μαζί με τη γυναίκα και τον έφηβο γιο του στο εσωτερικό ενός σπιτιού στο δάσος, ενώ έξω μαίνεται κάποια ανείπωτη απειλή με τη μορφή ενός θανατηφόρου ιού. Η ισορροπίες ωστόσο θα διαταραχθούν όταν στο ίδιο μέρος θα καταφτάσει μία ακόμη οικογένεια. Τα πράγματα γίνονται τελικά αρκετά πιο ενδιαφέροντα, καθώς το φιλμ ακολουθεί περισσότερο τους κώδικες του ψυχολογικού θρίλερ, οδηγώντας σε ευπρόσδεκτα απρόβλεπτο φινάλε.

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή