Οταν πριν από δύο χρόνια είδαμε το «Kingsman: Η μυστική υπηρεσία» ευχαριστηθήκαμε με αυτόν τον καινούργιο, παλαβό Τζέιμς Μποντ, γεμάτο εντυπωσιακά σταντ και απολαυστικές ατάκες. Ο δε (συνήθως μειλίχιος) Κόλιν Φερθ είχε μεταμορφωθεί σε έναν ντυμένο στην τρίχα ειδικό πράκτορα, μετρ των πολεμικών τεχνών και του βρετανικού φλέγματος. Το σίκουελ εκείνης της ταινίας, το οποίο κυκλοφορεί από την περασμένη Πέμπτη και στις ελληνικές αίθουσες, διατηρεί αρκετό από το πνεύμα του πρωτοτύπου, χωρίς πάντως να φτάνει στα ίδια ποιοτικά επίπεδα.
Βασικός πρωταγωνιστής του «Kingsman: Ο χρυσός κύκλος» είναι ο Εγκσι (Τάρον Ετζερτον), ο νεοσύλλεκτος της πρώτης ταινίας, ο οποίος είναι πια πλήρες μέλος της μυστικής υπηρεσίας Κingsman, επιφορτισμένης με την αποστολή να μας προστατεύει από τις παγκόσμιες απειλές. Μια τέτοια θα παρουσιαστεί στο πρόσωπο της Πόπι (Τζούλιαν Μουρ), μιας θεότρελης δισεκατομμυριούχου που σχεδιάζει έναν τερατώδη εκβιασμό κατά της ανθρωπότητας. Επειτα από μία σειρά καταστροφικών γεγονότων, ο νεαρός πράκτορας θα αναγκαστεί να ζητήσει βοήθεια από τα… ξαδέρφια εξ Αμερικής (Τσάνινγκ Τέιτουμ, Τζεφ Μπρίτζες, Χάλι Μπέρι), ενώ παράλληλα προσπαθεί να συνεφέρει τον πάσχοντα από αμνησία Κόλιν Φερθ.
Το φιλμ του Μάθιου Βον που επιστρέφει επίσης στις περιπέτειες των «Kingsman», είναι βέβαια διασκεδαστικό και σίγουρα μεγαλύτερο (ως παραγωγή) από το προηγούμενο. Ευπρόσδεκτη είναι επίσης η αδιαφορία για τον χαρακτηρισμό «άνω των 17» που πήρε στην Αμερική, εξαιτίας της πιπεράτης γλώσσας και του άφθονου gore που περιέχει. Το χιούμορ του ωστόσο, ειδικά σε επίπεδο ατάκας, δεν είναι το ίδιο σπαρταριστό και τολμηρό με εκείνο της πρώτης ταινίας, ενώ ακόμα και η παρουσία του Ελτον Τζον μοιάζει κάπως αμήχανη και βεβιασμένη. Η δε πλοκή είναι ακόμα πιο προχειροστημένη και υποτυπώδης. Για να είμαστε, πάντως, δίκαιοι υπάρχουν εδώ μερικά απολαυστικά στοιχεία, όπως ο πρόεδρος-καρικατούρα του Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και οι προκαταλήψεις περί ναρκωτικών που χαρακτηρίζουν και σήμερα την αμερικανική κοινωνία.
Η «συνταγή»
Εχει ενδιαφέρον να καταγράψουμε, σε αδρές γραμμές, τη «συνταγή» των σίκουελ: βασισμένα σε ένα αρχικά επιτυχημένο έργο, μεγαλώνουν πολύ την παραγωγή τους –σε ορισμένες περιπτώσεις την πολλαπλασιάζουν–, πλουτίζουν σημαντικά το καστ με σπουδαία ονόματα, χτίζουν πάνω σε ήδη αγαπημένους χαρακτήρες κ.ο.κ. Και σχεδόν πάντα καταφέρνουν να είναι χειρότερα. Ανέμπνευστα, προχειροφτιαγμένα, επαναλαμβανόμενα, με τεράστιες εκστρατείες προώθησης που στόχο έχουν μάλλον να καλύψουν το κενό που χάσκει στο κομμάτι της κανονικής δημιουργίας. Το τελευταίο πολύ αξιόλογο σίκουελ σε μπλοκμπάστερ που θυμάμαι είναι το «Captain America: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα». Εκεί, όμως, το πρωτότυπο ήταν τόσο κακό, που δεν ήταν και τόσο δύσκολο να το ξεπεράσεις…
Το βαρομετρο της εβδομαδας
Στο «Ομίχλη τον Αύγουστο» παρακολουθούμε άλλη μία από τις (χιλιάδες) παράλληλες ιστορίες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο 13χρονος Ερνστ καταλήγει σε ένα ιδιότυπο ορφανοτροφείο, το οποίο λειτουργεί ταυτόχρονα ως νοσοκομείο αλλά και ψυχιατρείο. Η βασική του ωστόσο αποστολή, όπως θα συνειδητοποιήσει σύντομα, είναι ένα ναζιστικό πρόγραμμα ευθανασίας, που σκοπό έχει να απαλλάξει την κοινωνία από τα περιττά «βάρη»… Τρυφερό δράμα, βασισμένο σε αληθινή ιστορία, η οποία φωτίζει μία ακόμα τραγική πτυχή της ναζιστικής κτηνωδίας, όπως εκφράστηκε και μέσα στην ίδια τη Γερμανία.
Το «Leatherface» αποτελεί spin-off του κλασικού φιλμ τρόμου «Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι». Εδώ συναντούμε τον μετέπειτα ψυχικά άρρωστο εκτελεστή, σε νεαρή ηλικία, όταν μαζί με τρεις ακόμα συγκρατούμενους, δραπετεύει από την ψυχιατρική κλινική όπου βρίσκεται έγκλειστος. Η άτυχη νοσοκόμα που απάγουν περνάει (προφανώς) δύσκολα.
Το «Τέλος του τούνελ» είναι άλλο ένα αξιόλογο ισπανικό θρίλερ, κλεισμένο, αυτή τη φορά, σχεδόν ολοκληρωτικά στο εσωτερικό ενός σπιτιού. Ο μηχανικός υπολογιστών Χοακίν, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, αποφασίζει να νοικιάσει ένα από τα δωμάτια του σπιτιού όπου ζει μόνος, προκειμένου να ανταποκριθεί στα χρέη που τον πνίγουν. Ετσι μπαίνει στη ζωή του η πανέμορφη και αινιγματική Μπέρτα, μαζί με την εξάχρονη κόρη της. Ταυτόχρονα, ο Χοακίν αρχίζει να ακούει ήχους στο υπόγειό του, οι οποίοι οφείλονται σε μια ομάδα διαρρηκτών που ετοιμάζεται να ληστέψει τη γειτονική τράπεζα.