Νέες ταινίες: «Το Αυτό» και οι χτύποι μιας καρδιάς

Νέες ταινίες: «Το Αυτό» και οι χτύποι μιας καρδιάς

3' 32" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αρκετές ενδιαφέρουσες ταινίες περιλαμβάνει η κινηματογραφική εβδομάδα που ξεκινάει σήμερα, με δύο ωστόσο –μια χολιγουντιανή και μια χαρακτηριστικά ευρωπαϊκή– να κλέβουν τις εντυπώσεις και να μας οδηγούν σχεδόν «υποχρεωτικά» στις αίθουσες. Ξεκινώντας από την πρώτη, που αποτέλεσε μάλλον και ευχάριστη έκπληξη, πρόκειται για το πολυαναμενόμενο «Το Αυτό» (***½), μια ακόμη κινηματογραφική μεταφορά (μετά εκείνη του 1990) του εμβληματικού λογοτεχνικού έργου του Στίβεν Κινγκ. Το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: μπορεί ένα μπλοκμπάστερ τρόμου με πρωταγωνιστή έναν σατανικό κλόουν να είναι επιτυχημένο το 2017; Στο συγκεκριμένο φιλμ, έπειτα από λίγα λεπτά παρακολούθησης, η απάντηση μοιάζει περίπου δεδομένη…

Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, σε μια μικρή αμερικανική πόλη, από αυτές που όλα μοιάζουν ήρεμα και βαρετά, μέχρι να αρχίσει το… μακελειό. Αυτό έρχεται τελικά με τη μορφή του Πένιγουαϊζ, ενός δαιμονικού όντος, ικανού να αλλάζει μορφές, το οποίο έχει μεγάλη όρεξη για αίμα και ιδιαίτερη προτίμηση στα μικρά παιδιά. Απέναντί του θα σταθεί μια ομάδα από γυμνασιόπαιδα, τα οποία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βιώνουν τον εκφοβισμό και την κακομεταχείριση. Απροσδόκητα, αυτό το κλαμπ των «losers» αποφασίζει να αντιμετωπίσει τους φόβους του και να απαλλάξει μια για πάντα την πόλη από το μοχθηρό «Αυτό».

Επηρεασμένη φανερά –στα όρια της αντιγραφής– από το πολύ επιτυχημένο τηλεοπτικό «Stranger Things», η ταινία του σχετικά πρωτάρη Αντρές Μουσιέτι («Mama») φέρνει αρκετές αλλαγές σε σχέση με το λογοτεχνικό του πρότυπο, κρατώντας ωστόσο ανέπαφη τη μαγευτική ατμόσφαιρα του Κινγκ. Σχεδόν όλα εδώ δουλεύουν εξαιρετικά: ο τρόπος με τον οποίο χτίζεται προοδευτικά η δράση και η αγωνία, κάτι το οποίο οφείλεται κυρίως στο σενάριο του δεξιοτέχνη Γκάρι Φουκουνάγκα («True Detective»), όπως και το γεγονός πως ο τρόμος με την κωμωδία μοιάζουν να βρίσκονται σε απόσταση λίγων μόνο frame. Οι νεαροί πρωταγωνιστές είναι ξανά, όπως στο «Stranger Things», παραπάνω από θετικοί. Ολα αυτά είναι βέβαια καλά και εντυπωσιακά, όμως ακόμα σημαντικότερη είναι η απεικόνιση της ουσίας του έργου, των ανείπωτων φόβων δηλαδή που φωλιάζουν μέσα μας και, υπό συνθήκες, μπορούν να πάρουν τερατώδεις διαστάσεις. Πώς το λένε οι Metallica: «It’s the beasts under your bed/in your closet, in your head…».

Από το Χόλιγουντ στην Ευρώπη και συγκεκριμένα τη Γαλλία, για την ταινία που κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών και έκανε τον πρόεδρό της Πέδρο Αλμοδόβαρ να δακρύσει δημοσίως. Το «120 χτύποι το λεπτό» (****) μας μεταφέρει στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με το ΑIDS να θερίζει τον νεαρόκοσμο και τα μέτρα προστασίας να είναι ακόμα ελάχιστα διαδεδομένα. Η ταινία επικεντρώνεται γύρω από τη δράση της ακτιβιστικής ομάδας Αct Up του Παρισιού, η οποία τα βάζει με τους πάντες (κράτος, φαρμακοβιομηχανίες, κοινωνικές προκαταλήψεις) προκειμένου να υπερασπιστεί το δικαίωμα στην ελπίδα και τη ζωή. Ο Ρομπέν Καμπιγιό (σεναριογράφος του εξαιρετικού «Ανάμεσα στους τοίχους») συνθέτει μια πολυδιάστατη ελεγεία στους κοινωνικούς αγώνες, την αδελφοσύνη και (φυσικά) τον έρωτα, που είναι δύσκολο να αφήσει τον οποιοδήποτε ασυγκίνητο.

Στη «Γυναίκα με τη Μερσεντές» (**½) μια μητέρα (Εμανουέλ Ντεβός) ψάχνει απεγνωσμένα τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για τον θάνατο του γιου της σε τροχαίο. Η έρευνα θα την οδηγήσει στα ίχνη μιας κομψής παλιάς Μερσεντές, αλλά και σε εκείνα μιας μυστηριώδους γυναίκας (Ναταλί Μπάιγ), η οποία γνωρίζει πολύ περισσότερα από όσα αποκαλύπτει. Οι δυο Γαλλίδες ηθοποιοί στέκονται εξαιρετικά η μία απέναντι στην άλλη, δίνοντας υπόσταση σε ένα, κατά τα άλλα, δίχως πολλές εκπλήξεις ψυχολογικό θρίλερ.

Κυκλοφορεί ακόμη το «Πόρτο» (**½), μια από τις τελευταίες ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο πρόωρα χαμένος Αντον Γιέλτσιν. Εδώ υποδύεται τον Τζέικ, έναν νεαρό που γνωρίζει και ερωτεύεται ακαριαία τη μερικά χρόνια μεγαλύτερή του Μάτι. Οι δυο τους τραβούν τελικά ξεχωριστούς δρόμους, με την ταινία να αποτελεί ένα συνειρμικό ξετύλιγμα αναμνήσεων των όσων πέρασαν –και ένιωσαν– μαζί. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Γκέιμπ Κλίνγκερ έχει τις ευλογίες του μεγάλου Τζιμ Τζάρμους, ο οποίος αναλαμβάνει την εκτέλεση της παραγωγής.

CINEMA ALERT

Είναι πάρα πολλά αυτά που μπορεί να σημειώσει κανείς για τον Τζέφρι Ρας. Ας περιοριστούμε να πούμε πως ο Αυστραλός ηθοποιός είναι ένας από τους ελάχιστους παγκοσμίως –και ο νεότερος ηλικιακά– που μπορεί να υπερηφανευθεί για ένα τριπλό κατόρθωμα στον χώρο της υποκριτικής: είναι κάτοχος βραβείων Οσκαρ, Emmy και Tony για τις θεατρικές του επιδόσεις. Αυτήν την εβδομάδα τον βλέπουμε στην «Κόρη», μια κινηματογραφική μεταφορά της «Αγριόπαπιας» του Ιψεν, ενώ φέτος τον απολαύσαμε και ως Αλμπερτ Αϊνστάιν στο τηλεοπτικό «Genius» του National Geographic.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή