Αρκετές αξιόλογες ταινίες συν ένα πρωτότυπο εικαστικό-κινηματογραφικό «ποίημα» περιλαμβάνει η κινηματογραφική εβδομάδα που ξεκινά σήμερα, προσφέροντας πια, μαζί και με τις αμέσως προηγούμενες κυκλοφορίες, ένα πολύ ευρύ «μενού» για όσους προγραμματίζουν να βρεθούν στις αίθουσες. Ξεκινώντας από το Χόλιγουντ, για άλλη μία φορά κεντρική επιλογή αποτελούν οι αληθινές ιστορίες. Αυτή τη φορά πηγαίνουμε πίσω στο 1973, για μια τενιστική μονομαχία που εξελίχθηκε σε πραγματική «Μάχη των φύλων» (***).
Η περυσινή θριαμβεύτρια των Οσκαρ Εμα Στόουν παρουσιάστηκε φέτος ως το απόλυτο παράδειγμα της ανισότητας ανάμεσα στα δύο φύλα που επικρατεί (και) στο Χόλιγουντ, όταν έγινε γνωστό πως τα ετήσια κέρδη της από τις ταινίες ήταν υποτριπλάσια από εκείνα του υψηλότερα αμειβόμενου άνδρα συναδέλφου της. Το… timing για τη «Μάχη των φύλων» δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Εκεί η Στόουν υποδύεται την Μπίλι Τζιν Κινγκ, σπουδαία τενίστρια και Νο 1 στην παγκόσμια κατάταξη της εποχής, η οποία ξεκίνησε μαζί με συναθλήτριές της ολόκληρη εκστρατεία διεκδικώντας ίση μεταχείριση με τους άνδρες αθλητές. Αντίπαλο δέος στην ταινία αποτελεί ο μεσήλικας πρώην πρωταθλητής Μπόμπι Ριγκς (Στιβ Καρέλ), ο οποίος, κυριευμένος από σοβινιστικό (αλλά και τζογαδόρικο) ζήλο, προκάλεσε την Κινγκ σε έναν αγώνα, προκειμένου να αποδείξει μια για πάντα την ανωτερότητα των ανδρών.
Οι Τζόναθαν Ντέιτον και Βάλερι Φάρις του εξαιρετικού «Little Miss Sunshine» δημιουργούν ένα διασκεδαστικό και σίγουρα επίκαιρο φιλμ, με θέμα τη μεταχείριση των γυναικών στον χώρο εργασίας, προσφέροντας ταυτόχρονα και ένα ζωντανό πορτρέτο των «παλαβών» ’70s. Την παράσταση ωστόσο –ίσως κάτι και από την ουσία– κλέβουν οι δύο λαμπεροί πρωταγωνιστές: από τη μια η Στόουν, που υποδύεται με άνεση και τσαγανό τη διοπτροφόρο Μπίλι Τζιν, και από την άλλη ο Καρέλ, ο οποίος αποδίδει τον χαρακτήρα του σε όλο το ανεκδιήγητο μεγαλείο του.
Μένουμε στο Χόλιγουντ κι αυτό μάλλον δεν είναι για καλό. «Ο χιονάνθρωπος» (**½), βασισμένος στο ομώνυμο λογοτεχνικό μπεστ σέλερ του Τζο Νέσμπο, είναι βέβαια ένα φιλμ καλογυρισμένο από τον σπουδαίο Τόμας Αλφρεντσον («Ασε το κακό να μπει»), με τον Μάικλ Φασμπέντερ στιβαρό στον ρόλο του διάσημου ντετέκτιβ Χάρι Χόλε, ωστόσο κάτι μοιάζει να λείπει. Το πρόβλημα είναι πιθανότατα η πολύ «αμερικάνικη» παραγωγή, η οποία στερεί από την ταινία εκείνη τη ζοφερή, απόκοσμη ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τα καλύτερα από τα σκανδιναβικά θρίλερ.
Η πιο ιδιαίτερη ταινία πάντως της εβδομάδας έρχεται από τον χώρο του animation. Το «Loving Vincent» (***½), εκτός από τις υπόλοιπες αρετές του, αποτελεί κινηματογραφικό επίτευγμα άνευ προηγουμένου, αφού καταφέρνει μέσα από 65.000 ζωγραφισμένες στο χέρι ελαιογραφίες να ζωντανέψει στον ύψιστο δυνατό βαθμό το εκφραστικό σύμπαν του Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Στην κυριολεξία, αφού παρακολουθώντας κανείς την ταινία, έστω και ελάχιστα εξοικειωμένος με του πίνακες του Ολλανδού μοντερνιστή, νομίζει πως ο κόσμος ολόκληρος έχει βαφτεί στα χρώματά τους. Δεκάδες γνωστά ζωγραφικά στιγμιότυπα (το Κίτρινο Σπίτι της Αρλ, το καφενείο, τα σταροχώραφα κ.ά.) γίνονται εδώ τα σκηνικά της υπόθεσης, η οποία επικεντρώνεται στο τελευταίο κομμάτι της ζωής του καλλιτέχνη και το μυστηριώδες τέλος του που αποδόθηκε, ίσως τελικά επιπόλαια, σε αυτοκτονία.
Κυκλοφορεί ακόμα «Η άλλη όψη της ελπίδας» (***), η πιο πρόσφατη ταινία του Ακι Καουρισμάκι, βραβευμένη με την Αργυρή Αρκτο σκηνοθεσίας. Ο σπουδαίος auteur εστιάζει στο θέμα του προσφυγικού σε μια γλυκόπικρη δραμεντί, με πρωταγωνιστή έναν Σύρο που φτάνει κρυφά στη Φινλανδία. Μέσα από την κάμερα περνούν –και καταγγέλλονται– τα ρατσιστικά κρούσματα, που επανεμφανίζονται τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, ταυτόχρονα όμως και η ανθρώπινη αλληλεγγύη που τα αντικρούει. Ολα αυτά βέβαια σε γνήσιο, ελαφρώς σουρεάλ, κλίμα Καουρισμάκι.
CINEMA ALERT
Ο Κρίστιαν Μπέιλ είναι από τους κορυφαίους χολιγουντιανούς σταρ. Τον θέλουν για πρωταγωνιστή τους δημιουργοί όπως ο Κρίστοφερ Νόλαν και ο Τέρενς Μάλικ. Αυτή την εβδομάδα, ωστόσο, τον βλέπουμε να έχει κεντρικό ρόλο, μαζί με τον Οσκαρ Αϊζακ, στη «Μεγάλη υπόσχεση», ταινία με θέμα τη γενοκτονία των Αρμενίων. Ο ίδιος δήλωσε με ειλικρίνεια πως δεν είχε ιδέα για το συγκεκριμένο γεγονός και πως δέχτηκε να συμμετάσχει, συγκινημένος από την «άγνωστη» αυτή ιστορία.