«Οι ελληνικές ταινίες ήταν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία, γιατί ήσουν περικυκλωμένος από ανθρώπους με περιορισμένη πείρα αλλά απεριόριστο ενθουσιασμό», απάντησε ο Ουόλτερ Λάσαλι όταν τον ρώτησαν ποιες από τις δουλειές του είχε απολαύσει περισσότερο. Μόνιμος κάτοικος Κρήτης τα τελευταία χρόνια, ο Βρετανός οπερατέρ που αγάπησε την Ελλάδα και βραβεύθηκε με Οσκαρ φωτογραφίας για τον «Αλέξη Ζορμπά» έφυγε από τη ζωή χθες σε ηλικία 90 ετών ύστερα από μακρόχρονη νοσηλεία στο Νοσοκομείο Χανίων.
Γεννημένος στις 18 Δεκεμβρίου του 1926 στο Βερολίνο, ο Λάσαλι «κληρονόμησε» το πάθος για το σινεμά από τον πατέρα του, που χρησιμοποιούσε την κάμερα για τις ανάγκες της δουλειάς του ως πολιτικού μηχανικού. Λίγους μήνες πριν από την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένειά του κατέφυγε στην Αγγλία, όπου είδε για πρώτη φορά τις (απαγορευμένες στη Γερμανία) ταινίες του Ντίσνεϊ και σε ηλικία 15 ετών γνώριζε ήδη με βεβαιότητα πως ήθελε να γίνει κινηματογραφιστής. Πέντε χρόνια αργότερα, έκανε τα πρώτα του βήματα στη βιομηχανία του θεάματος, χάρη στη μεσολάβηση του πατέρα του, αναλαμβάνοντας οποιαδήποτε σχετική δουλειά μπορούσε να βρει, ενώ το 1954 είχε την ευκαιρία να φωτογραφίσει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, το «Another Sky».
Δύο χρόνια αργότερα, συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Μιχάλη Κακογιάννη, στον οποίο τον σύστησε ο συνιδρυτής του κινήματος του Free Cinema Λίντσεϊ Αντερσον. «Είχα δει κάποιο ντοκιμαντέρ που είχε κάνει και ήταν όλος ενθουσιασμό, είχε εργαστεί στον χώρο του Free Cinema, δεν ήταν ακριβός… και ήθελε να κάνει ένα διάλειμμα!» παραδέχθηκε ο Ελληνας σκηνοθέτης σε συνέντευξή του για την έκδοση του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1997. «Νομίζω πως ο Ουόλτερ έμαθε να βλέπει τα πράγματα μέσα από τα μάτια μου. Χρειάζεται αυτό το είδος της ταύτισης με τον οπερατέρ, ειδάλλως τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά». Εκτός από τον «Ζορμπά» (1964), ο Λάσαλι δούλεψε με τον Κακογιάννη στις ταινίες «Το κορίτσι με τα μαύρα», «Ηλέκτρα», «Το τελευταίο ψέμα» κ.ά., ενώ ήταν επίσης οπερατέρ στην «Αλίκη στο ναυτικό» και τη «Μανταλένα». Υστερα από ένα διάστημα στο πλευρό του Τόνι Ρίτσαρντσον, τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 υπήρξε σταθερός συνεργάτης του Τζέιμς Αϊβορι.