Ο τίτλος «Τι συνέβη στη Δευτέρα;» παραπέμπει σε φιλμ κοινωνικοφιλοσοφικό, αν όχι και σε καθαρά υπαρξιακού περιεχομένου. Τίποτα από αυτά, ωστόσο, δεν ισχύει –τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό– για την ομώνυμη ταινία που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα και στις ελληνικές αίθουσες, μιας και η Δευτέρα είναι εδώ μια νευρώδης μελαχρινή, με έφεση στους ρόλους δυναμικών γυναικών που ξέρουν να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Με λίγα λόγια η Νούμι Ραπάς…
Σε μια δυστοπία του μέλλοντος, ο κόσμος πάσχει από… υπερπληθυσμό. Για αυτό, ωστόσο, δεν ευθύνονται τόσο η αύξηση του προσδόκιμου ζωής ή η εξάλειψη των ασθενειών, αλλά τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, τα οποία, για κάποιο λόγο, προκαλούν τη σύλληψη πολλών μαζί εμβρύων. Ετσι, η παγκόσμια (;) κυβέρνηση θέτει ως όριο το ένα παιδί ανά οικογένεια, με τα υπόλοιπα να οδηγούνται στην κρυογονική κάψουλα, όπου θα παραμείνουν μέχρι οι συνθήκες να βελτιωθούν και να μπορέσουν να συνεχίσουν τη ζωή τους. Ενας επιστήμονας (Γουίλεμ Νταφόε), όμως, αποφασίζει να κρύψει τα επτάδυμα κοριτσάκια της κόρης του, τα οποία είναι φυσικά πανομοιότυπα μεταξύ τους. Γυναίκες πια, οι επτά αδελφές που έχουν τα ονόματα των ημερών της εβδομάδας –σε καθεμιά αντιστοιχεί και μια μέρα στον έξω κόσμο– αναστατώνονται όταν η Δευτέρα εξαφανίζεται μυστηριωδώς.
Η νόρμα του Netflix
Η Ραπάς, η οποία πλέον εξελίσσεται σε μόνιμη ηρωίδα των θρίλερ φαντασίας, ζωντανεύει εδώ με την επταπλή ερμηνεία της ένα μάλλον συμβατικό φιλμ το οποίο εναρμονίζεται πλήρως με τις απαιτήσεις του… Netflix. Μπορεί η διαδικτυακή πλατφόρμα να μη βρίσκεται πίσω από την παραγωγή της ταινίας, έχει ωστόσο τα αποκλειστικά της δικαιώματα στην Αμερική κι αυτό τα λέει όλα. Το Netflix, το οποίο τα τελευταία δύο χρόνια κινείται πια σε παγκόσμιο επίπεδο, αναπτύσσει σταδιακά μια δική του αισθητική «νόρμα», που μετά τις δεκάδες επιτυχημένες σειρές, επεκτείνεται τώρα και στις ταινίες που προωθεί. Αυτές είναι στη μεγάλη πλειονότητά τους θρίλερ με εντυπωσιακή δράση αλλά και ένα κάποιο «περιεχόμενο», τα οποία δεν φοβούνται το έντονο gore ούτε και το γυμνό, στοιχείο που γενικώς αποτελεί ταμπού στην mainstream αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία.
Κατά τα λοιπά, ο σχετικά άγνωστος Νορβηγός Τόμι Βίρκολα («Χάνσελ και Γκρέτελ: Κυνηγοί μαγισσών») σκηνοθετεί μια ιστορία που εντάσσεται στην παράδοση των δυστοπιών που έχουν να κάνουν με τον πληθυσμό της Γης. Απλώς, ενώ συνήθως τα προβλήματα είναι η υπογεννητικότητα και η ερήμωση (π.χ. «Τα παιδιά των ανθρώπων»), εδώ ο εφιάλτης αντιστρέφεται, με το δώρο της ζωής να απορρίπτεται (με την έννοια της ύβρεως) από τους ίδιους τους ανθρώπους. Μερικές δε από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας έρχονται με την απεικόνιση του συνωστισμού μέσα στις ζώνες ελέγχου της μητρόπολης, η οποία θυμίζει ανάλογες σκηνές κινηματογραφικών γκέτο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στον «Θάνατο του ιερού ελαφιού»,, ο Γιώργος Λάνθιμος μας βάζει σε άλλον ένα από τους φανταστικούς, «παράξενους» κόσμους, που παρέα με τον Ευθύμη Φιλίππου ξέρουν καλά να δημιουργούν. Ο Στίβεν (Κόλιν Φάρελ), ευκατάστατος καρδιοχειρουργός, ζει μια τέλεια τακτοποιημένη ζωή, μαζί με την επίσης γιατρό γυναίκα του (Νικόλ Κίντμαν) και τα δύο παιδιά τους. Τα πάντα ωστόσο θα ανατραπούν, όταν ο νεαρός προστατευόμενός του, Μάρτιν, θα του θέσει ένα τραγικό όσο και θανάσιμο δίλημμα. Η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερου σεναρίου στο περασμένο Φεστιβάλ Καννών.
Στον «Μεγάλο περίπατο της Αλκης», η Μαργαρίτα Μαντά (επί χρόνια συνεργάτις του Θόδωρου Αγγελόπουλου) καταπιάνεται με τη ζωή της σπουδαίας συγγραφέως Αλκης Ζέη. Μέσα από τις αφηγήσεις της ίδιας της Ζέη, αλλά και των κοντινών της προσώπων, ζωντανεύει όχι μόνον ο δικός της βίος αλλά, επί της ουσίας, ολόκληρη η ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα.
Στο «Success Story» ο Νίκος Περάκης επιστρέφει για να σατιρίσει, με τον δικό του τρόπο, και πάλι τη νεοελληνική πραγματικότητα. Ο εύπορος ψυχίατρος και γιος μεγαλοεκδότη Παναγής Πάνδωρας (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης) ερωτεύεται την Τζωρτζίνα (Φιόνα Γεωργιάδη), μια άσημη αλλά φιλόδοξη νεαρή ηθοποιό. Καθώς τα χρόνια προχωρούν, οι δυο τους γίνονται όλο και πιο ανταγωνιστικοί μεταξύ τους και τελικά εχθροί, με τη σχέση να καταλήγει στο χάος και στην παράνοια. Η συνταγή γνωστή και χιλιοϊδωμένη, με χιούμορ ωστόσο αρκετά εύστοχο, το οποίο τελικά κάνει και τη διαφορά, δίνοντας στο αποτέλεσμα ευχάριστη υφή.