ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Είναι πάντα αναζωογονητικό να μένεις ως επισκέπτης στη Θεσσαλονίκη. Η αέναη κίνηση των δρόμων της, συναρπαστική τουλάχιστον για τους μη οδηγούς, τα γεμάτα καφέ, μπαρ, εστιατόρια, μπιραρίες, ουζερί κ.ο.κ. (ελάχιστες πρέπει να είναι οι πόλεις της Ευρώπης με τόσο πληθωρική την… εστίαση) και το κλίμα «γειτονιάς» που επικρατεί ακόμη και στο κέντρο της πόλης, όλα είναι ευπρόσδεκτα για τους δραπέτες της ρουτίνας Αθηναίους. Πόσο μάλλον που στη Θεσσαλονίκη αυτές τις μέρες έχει και φεστιβάλ κινηματογράφου, ικανό από μόνο του να δημιουργήσει άλλη δυναμική στα πέριξ της πλατείας Αριστοτέλους…
Αυτή η διαδρομή Αριστοτέλους-Λιμάνι, που όλοι την κάνουν με τα πόδια, είναι ο δρόμος του σινεμά. Τη διασχίσαμε δεκάδες φορές αυτές τις πρώτες τέσσερις μέρες του φεστιβάλ για να δούμε καλές ή μέτριες ταινίες, να πάρουμε μέρος σε συνεντεύξεις Τύπου και να γνωρίσουμε ανθρώπους που καταφτάνουν από διάφορα μέρη του κόσμου (και της Ελλάδας) για να συστήσουν το έργο τους. Ο πιο ενδιαφέρων ανάμεσά τους ήταν αναμφισβήτητα ο Ζαν-Μαρκ Μπαρ. Ο Γαλλοαμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης, που όλος ο κόσμος γνωρίζει ως πρωταγωνιστή του «Απέραντου γαλάζιου», παρουσίασε στη Θεσσαλονίκη δύο ταινίες, στις οποίες συμμετέχει: το δυστοπικό ασπρόμαυρο δράμα φαντασίας «Ο σπόρος» του Σεμίχ Καπλάνογλου και (κυρίως) το θαυμάσιο ντοκιμαντέρ «Dolphin Man» του Ελληνα Λευτέρη Χαρίτου.
Η ταινία είναι αφιερωμένη στον Ζακ Μαγιόλ (1927-2001), τον πρωτοπόρο της ελεύθερης κατάδυσης, με τον οποίο ο Μπαρ ταυτίστηκε ύστερα από εκείνη την καθοριστική συνεργασία με τον Λικ Μπεσόν. Στο φιλμ του Λευτέρη Χαρίτου, ο Μπαρ λειτουργεί ως πρωτοπρόσωπος αφηγητής, ξεδιπλώνοντας τη σχεδόν μυθική ζωή του Γάλλου δύτη, ο οποίος, εκτός από ρέκορντμαν της θάλασσας, υπήρξε ακόμα αφοσιωμένος κοινωνός των ανατολικών φιλοσοφιών (ζεν, γιόγκα κτλ.) και βέβαια μεγάλος πλεϊμπόι της εποχής του. Ολα αυτά περνούν εξαιρετικά μέσα από τον φακό του Χαρίτου, ως αποτέλεσμα της επίπονης έρευνας, των ταξιδιών και του αρχειακού υλικού που κατάφερε να συγκεντρώσει εκείνος και η ομάδα του. «Ο Ζακ Μαγιόλ ήταν ταυτόχρονα καουμπόης και σαμουράι, ένας άνθρωπος τρομερά αφοσιωμένος στον κόσμο της θάλασσας, σε μια εποχή που ο τελευταίος ήταν ελάχιστα γνωστός», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Μπαρ στη σχετική συνέντευξη Τύπου.
Κατά τα λοιπά, οι πρεμιέρες που τράβηξαν τα βλέμματα –και γέμισαν ασφυκτικά το Ολύμπιον– τις πρώτες μέρες του φεστιβάλ ήταν βασικά δύο: το «Love me not», η νέα δουλειά του Αλέξανδρου Αβρανά, η οποία μάλλον απογοήτευσε τους πολλούς, και το «In the Fade» του Φατίχ Ακίν, το οποίο άφησε σίγουρα καλύτερες εντυπώσεις. Ο Τούρκος κινηματογραφιστής καταπιάνεται εδώ με το φαινόμενο των Γερμανών νεοναζί, βάζοντας στο κάδρο και τους Ελληνες μιμητές τους. Γι’ αυτό το τελευταίο κομμάτι επιστρατεύει μάλιστα σε ρόλο ηθοποιού και τον Γιάννη Οικονομίδη, όπως και το ελληνικό τοπίο, μέσα στο οποίο είναι γυρισμένο σημαντικό κομμάτι της ταινίας. Από τα υπόλοιπα των προβολών που παρακολουθήσαμε, μπορούμε να ξεχωρίσουμε το γεμάτο φρεσκάδα «Do it yourself» του πρωτοεμφανιζόμενου στις μεγάλου μήκους Δημήτρη Τσιλιφώνη –με όντως DIY αισθητική και all-star καστ Ελλήνων ηθοποιών–, καθώς και το εντυπωσιακό τμήμα VR του φεστιβάλ. Οι προβολές εικονικής πραγματικότητας, αν και κάπως άβολες σαν αίσθηση, αποτελούν μια εμπειρία που ο καθένας αξίζει να συμπεριλάβει στον φεστιβαλικό του προγραμματισμό.