Η νοσταλγία και ο ρομαντισμός είναι βασικά συστατικά πολλών κινηματογραφικών ταινιών. Δημιουργοί όπως ο Γούντι Αλεν μάλιστα, έχουν οδηγήσει αυτού του είδους τις ταινίες στη μανιέρα, πολλές φορές και στην υπερβολή, χωρίς πάντως να χάσουν το πιστό κοινό τους. Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί και «Το δωμάτιο των θαυμάτων» του Τοντ Χέινς. Η ταινία που άνοιξε τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας έρχεται αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες και μαζί της φέρνει λίγη από τη… νεραϊδόσκονη παλαιότερων εποχών.
Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1970. Ο 12χρονος Μπεν (Οουκς Φέγκλεϊ) χάνει την ακοή του ύστερα από ένα ατύχημα, ωστόσο ξεκινά ένα ταξίδι, από τα μεσοδυτικά προς τη Νέα Υόρκη, προκειμένου να βρει τα ίχνη του πατέρα του, που δεν γνώρισε ποτέ. Σε παράλληλη, ασπρόμαυρη αφήγηση παρακολουθούμε την ιστορία της Ρόουζ, ενός εκ γενετής κωφού κοριτσιού που φτάνει στην αμερικανική μεγαλούπολη στα 1927, αναζητώντας τη μητέρα της που είναι σταρ του κινηματογράφου. Καθώς η πλοκή εξελίσσεται, οι δύο ιστορίες πλησιάζουν, με φόντο τον θαυμαστό κόσμο των μουσείων και των συλλογών που πυροδοτούν συγκινητικές αποκαλύψεις.
Η μαγεία των παιδιών
Ο Μπράιαν Σέλζνικ, μετά το «Hugo» του Μάρτιν Σκορσέζε, προσφέρει λογοτεχνικό υλικό –και υπογράφει το σενάριο– για άλλη μια ρετρό κινηματογραφική βουτιά. Και βέβαια αυτή γίνεται ακόμα πιο μαγική καθώς φιλτράρεται μέσα από παιδικά μάτια. Στο κέντρο της βρίσκεται μια οικογενειακή ιστορία, η αναζήτηση του παιδιού για την ταυτότητά του, ωστόσο η όλη διαδικασία εξελίσσεται σαν κυνήγι θησαυρού.
Οι δύο αφηγήσεις μοντάρονται σχεδόν ιδανικά από τον Χέινς, αν και με τελείως διαφορετική αισθητική: ο κόσμος της Ρόουζ είναι σιωπηλός σαν ταινία του βωβού κινηματογράφου, με την ανάλογη μόνο ορχηστρική επένδυση. Από την άλλη, ο Μπεν βρίσκεται στη Νέα Υόρκη των 70s: πολύβουη, σε διαρκή κίνηση και απίστευτα βρώμικη. Το δικό του μουσικό σκορ έχει χαρακτηριστικές ηλεκτρισμένες πινελιές. Οι δύο διαφορετικές εποχές θα γεφυρωθούν τελικά χάρη στον (διπλό) χαρακτήρα της Τζούλιαν Μουρ, η οποία είναι όπως πάντα υπέροχη.
Οπως αναφέρθηκε και παραπάνω, οδηγός της αφήγησης είναι οι συλλογές. Για την ακρίβεια, οι ιστορικές ρίζες των οργανωμένων μουσειακών συλλογών, που εντοπίζονται πίσω στα περίφημα «cabinet de curiosites». Αυτά τα δωμάτια των κρυμμένων θησαυρών για τον Χέινς, ο οποίος τα αγαπούσε από μικρό παιδί, δεν είναι απλώς χώροι γεμάτοι κειμήλια του παρελθόντος. Αντιθέτως, τα αντικείμενα που περιέχουν είναι σημαντικά καθώς φέρουν μέσα τους ατόφια την ανάμνηση· μερικές λέξεις πάνω σε έναν παλιό σελιδοδείκτη, ένα απόκομμα εφημερίδας, το σκίτσο ενός σπιτιού που φιλοξένησε αγαπημένα πρόσωπα. Ολα, αν και δεν χαρακτηρίζονται ακριβώς μουσειακά είδη, αποτελούν τον χειροπιαστό δεσμό μας με τα λιγότερο ή περισσότερο σπουδαία των περασμένων, κοντολογίς με την ίδια τη μνήμη.
Το βαρομετρο της εβδομαδας
Στο «The Post: Απαγορευμένα μυστικά» ο Στίβεν Σπίλμπεργκ επιστρέφει με «βαρέων βαρών» πρωταγωνιστές (Τομ Χανκς, Μέριλ Στριπ) και στοχεύοντας –τι άλλο– την απονομή των Οσκαρ. Η ταινία αφηγείται την ιστορία των αποκαλύψεων για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τις οποίες ξεκίνησαν οι New York Times και συνέχισε η Washington Post, υπό την ηγεσία της πρώτης στις ΗΠΑ εκδότριας και του τολμηρού διευθυντή της εφημερίδας. Ο Σπίλμπεργκ σκηνοθετεί αριστοτεχνικά, κρατώντας τον ρυθμό και την ένταση στα ύψη, σε ένα φιλμ το οποίο, παρά τον (αρκετό) διδακτισμό του, διαθέτει σπουδαίο κινηματογραφικό περιεχόμενο.
Στον «Επιβάτη», ο Λίαμ Νίσον πρωταγωνιστεί, ερμηνεύοντας άλλη μια εκδοχή του χαρακτήρα του στην «Αρπαγή», ξεπερνώντας πια τα όρια της μανιέρας. Ενας πρώην αστυνομικός καλείται να εξιχνιάσει μια απειλητική συνωμοσία, ενώ βρίσκεται καθ’ οδόν με το τρένο που επιστρέφει καθημερινά από τη δουλειά του.
Στον «Διπλό εραστή» ο πάντα ενδιαφέρων Φρανσουά Οζόν («Νέα και όμορφη») συνθέτει ένα ερωτικό θρίλερ, αφιερωμένο στην εμμονή και στα σκοτεινά ανθρώπινα ένστικτα. Η Κλοέ (Μαρίν Βακτ), μια εύθραυστη νεαρή γυναίκα ερωτεύεται τον ψυχαναλυτή της. Λίγους μήνες αργότερα, ωστόσο, θα γνωρίσει και τον δίδυμο αδελφό του, αντιμετωπίζοντας πια μια τρομακτική κατάσταση που θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και νοσηρής φαντασίας. Ο Οζόν εμπνέεται από το θέμα των διδύμων, δημιουργώντας μια ιστορία που κυλά κάπως αργά, όμως έχει εσωτερική δύναμη και ωφελείται από την παθιασμένη ερμηνεία της πρωταγωνίστριάς της.