Μπορεί πλέον να διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του, ωστόσο είναι ακόμα ικανός να κατασκευάσει μια ταινία συγκινητική για ανθρώπους που θα μπορούσαν ηλικιακά να είναι εγγόνια του. Ο λόγος βέβαια για τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος με το «Ready Player One», που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, χαρίζει ένα υπέροχο «πασχαλινό αυγό» σε όλους τους millenials αλλά και σε όσους αγαπούν την (κινηματογραφική) δημιουργική φαντασία.
Η ταινία αντλεί το υλικό της από το μπεστ σέλερ μυθιστόρημα «Αν είσαι έτοιμος, πάτα Εnter» (εκδ. Πατάκη) του Ερνεστ Κλάιν, ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο. Σύμφωνα με αυτό βρισκόμαστε στο 2045 και ο κόσμος μοιάζει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο: οι περισσότεροι άνθρωποι μένουν στοιβαγμένοι σε βρώμικες, παρατημένες αστικές περιοχές, η μόλυνση και το χάος κυριαρχούν. Μοναδική διέξοδος όλων είναι το OASIS, ένας παράλληλος, εικονικός κόσμος, όμοιος με εκείνους των διάσημων διαδικτυακών παιχνιδιών, όπου οι χρήστες μετατρέπονται σε χαρακτήρες που παλεύουν καθημερινά για έπαθλα, αναγνώριση και (εικονικά) χρήματα. Οταν ο δημιουργός του, Τζέιμς Χάλιντεϊ (Μαρκ Ράιλανς), πεθαίνει, αρχίζει ένας καταιγιστικός αγώνας δρόμου για τη λύση των γρίφων που εκείνος άφησε και στην ουσία κληρονομούν στον νικητή τα κλειδιά ολόκληρου του OASIS.
Το φιλμ είναι σε γενικές γραμμές χωρισμένο στα δύο: από τη μια η μελλοντολογική δυστοπία και από την άλλη ο λαμπερός, ψηφιακός κόσμος της απόδρασης. Ο κεντρικός ήρωας για παράδειγμα, ο Γουέιντ, στην κανονική ζωή είναι ένας δίχως πυξίδα νεαρός, μόλις όμως φορά τον ειδικό εξοπλισμό τους παιχνιδιού μετατρέπεται στον στυλάτο Πάρζιβαλ, πρωταθλητή των διαφόρων «αποστολών» και αναγνωρίσιμο μέλος της κοινότητας.
Το εικονικό σύμπαν του OASIS, αν και σχεδόν εξ ολοκλήρου δημιουργημένο στις οθόνες των «μάγων» των γραφικών λεπτομερειών, είναι εξίσου εθιστικό για τον θεατή με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τα social media από τα οποία αντλεί έμπνευση. Οι δεκάδες δε αναφορές στην ποπ κουλτούρα των δεκαετιών του 1980 και 1990 είναι απλώς απολαυστικές. Μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό, ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ μοιάζει με παιδάκι στην Disneyland, σκηνοθετώντας με φρενήρη ρυθμό ένα φιλμ πολύχρωμης δράσης, το οποίο διαβάζεται ταυτόχρονα και ως αλληγορία της σύγχρονης πραγματικότητας· εκεί όπου ίσως απέχουμε μόνο 1-2 βήματα από το να απορροφηθούμε κυριολεκτικά μέσα στις διάφορες οθόνες, στις οποίες είμαστε όλοι συγκεντρωμένοι καθημερινά.
Πρέπει βέβαια να σημειωθεί πως τα παραπάνω περνούν από την οθόνη με τόση ελαφράδα, όση ταιριάζει σε μανιακούς του «Super Mario» και του «Adventure» στο Atari. Ζητούμενο, άλλωστε, εδώ είναι η δίχως ενοχές διασκέδαση, όχι κάποιος πομπώδης διδακτισμός. Κι αν το φινάλε έρχεται κάπως άγαρμπα σχεδόν 2,5 ώρες μετά, θα διαπιστώσετε πως δεν έχει σημασία, μιας και στο μεταξύ μάλλον θα έχετε μείνει με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο.
To βαρομετρο της εβδομαδας
Στο «Εντός ορίων» μεταφερόμαστε στο εσωτερικό ενός διαμερίσματος, κάπου στην εμπόλεμη ζώνη της Συρίας. Εκεί ενήλικοι και παιδιά βρίσκονται εγκλωβισμένοι εξαιτίας των συγκρούσεων στους δρόμους· όταν ένας εξ αυτών θα πυροβοληθεί στην προσπάθειά του να βγει έξω, η μητέρα-αρχηγός αποκρύπτει την αλήθεια για το καλό των υπολοίπων. Η ένταση και η τραγωδία του πολέμου μεταφέρονται μέσα στους τέσσερις τοίχους, εκεί όπου οι μικροϋποθέσεις της καθημερινότητας μεγεθύνονται προκαλώντας συγκρούσεις. Οι αιχμάλωτοι του αστικού διαμερίσματος είναι οι αντίστοιχοι μιας ολόκληρης χώρας, η οποία συνεχίζει και σήμερα να καταστρέφεται.
Στο «Μόνο εσένα βλέπω», η Τζίνα (Μπλέικ Λάιβλι) είναι μια νεαρή γυναίκα, η οποία έχει μείνει τυφλή ύστερα από ατύχημα και εξαρτάται πλήρως από τον σύζυγό της. Οταν, ωστόσο, μια νέα θεραπεία θα της δώσει πίσω την όραση, εκείνη θα διαπιστώσει πως πολλά πράγματα δεν ήταν όπως τα φανταζόταν.
Στη «Νέα γυναίκα» η 31χρονη Πόλα χωρίζει άσχημα με τον φίλο της, μένοντας κυριολεκτικά αδέκαρη στον δρόμο, με μόνη συντροφιά τη γάτα της. Προσπαθώντας να σταθεί στα πόδια της αλλά δίχως να παίρνει και τίποτε πολύ στα σοβαρά, η νεαρή κοπέλα θα περάσει μια δεύτερη ενηλικίωση, κάπου ανάμεσα στους δρόμους του Παρισιού και στις δικές της ανασφάλειες. Γλυκόπικρο και χωρίς πολλές εκπλήξεις δράμα, πάνω στα αδιέξοδα και στις δυσκολίες που συναντούν πολλοί νέοι άνθρωποι, οι οποίοι μοιάζουν ελαφρώς «ασύμβατοι» με τα καθιερωμένα μοντέλα της σύγχρονης εποχής. Βραβευμένο με τη Χρυσή Κάμερα στο Φεστιβάλ Καννών.