Επιβίωση μόνο μέσα στη σιωπή

Επιβίωση μόνο μέσα στη σιωπή

3' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στο κορεσμένο εδώ και χρόνια είδος του φιλμ τρόμου, ξεπηδούν από καιρού εις καιρόν μερικές ταινίες οι οποίες καταφέρνουν να ξεχωρίσουν από τον κυκεώνα της επανάληψης με την εφευρετικότητα και τη διαφορετική ματιά τους. Αυτό επιχειρεί να κάνει –και σε κάποιο βαθμό το πετυχαίνει– και το «Ενα ήσυχο μέρος» του σχετικά πρωτάρη στη σκηνοθεσία Τζον Κρασίνσκι, που κυκλοφορεί από αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες.

Το «ήσυχο μέρος» είναι εδώ πραγματικό, μιας και η ταινία μάς μεταφέρει σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να ζουν πρακτικά στη σιωπή λόγω της παρουσίας (άγνωστο πώς, από πότε και γιατί) κάποιων μυστηριωδών, θανάσιμων πλασμάτων που κυνηγούν ανιχνεύοντας τους ήχους. Πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι τα μέλη μιας οικογένειας, η οποία έχει μάθει να επιβιώνει σε αυτό το μετα-αποκαλυπτικό περιβάλλον, παίρνοντας χίλιες προφυλάξεις. Ακόμα κι αυτές, ωστόσο, συχνά δεν αποδεικνύονται αρκετές…

Το εύρημα της σιωπής λειτουργεί αποτελεσματικά, βοηθώντας στη δημιουργία της ατμόσφαιρας ενός κλασικού θρίλερ αγωνίας. Τα μέλη της οικογένειας, που συνεννοούνται μεταξύ τους στη νοηματική, φέρνουν στον νου τούς σε διαρκή εγρήγορση πρωταγωνιστές του τηλεοπτικού «The Walking Dead».

Η κωφάλαλη κόρη

Ο δικός τους κόσμος μοιάζει ακόμα πιο ερημωμένος (ελάχιστους άλλους ανθρώπους βλέπουμε σε όλη τη διάρκεια του φιλμ), ενώ πατέρας (Τζον Κρασίνσκι) και μητέρα (Εμιλι Μπλαντ), που είναι ανδρόγυνο και στην πραγματική ζωή, θυμίζουν χαρακτήρες από ανάλογες παραγωγές του παρελθόντος. Την παράσταση, ωστόσο, κλέβει η κωφάλαλη κόρη του ζευγαριού (είναι η Μίλισεντ Σίμονς από το «Wonderstruck»), η οποία παίζει και ρόλο καταλύτη στις εξελίξεις.

Γενικώς, το «Ενα ήσυχο μέρος» αντλεί από παντού: αρχικά από τον «Οιωνό» και το «Jurassic Park» –στα όρια της αντιγραφής– αλλά και από το «Alien» και τις διάφορες κινηματογραφικές δυστοπίες. Η πλοκή του παραμένει σφιχτοδεμένη, αν και κάπως προβλέψιμη, με την ένταση να χτίζεται προοδευτικά και χωρίς περισσότερα από τα απαραίτητα κλισέ.

Στο σημερινό περιβάλλον που οι θεατές του σινεμά και της τηλεόρασης πείθονται όλο και λιγότερο από τις ιστορίες του μεταφυσικού, οι δημιουργοί του τρόμου στρέφονται περισσότερο σε πιο «πιστευτές» αφηγήσεις, οι οποίες συχνά εμπεριέχουν και κοινωνικά μηνύματα. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί το ευρηματικό «Τρέξε!» του Τζόρνταν Πιλ, ο οποίος τιμήθηκε και με Οσκαρ για το σενάριό του, γεγονός περίπου… μοναδικό ιστορικά για το είδος του τρόμου.

Σε άλλες πάλι περιπτώσεις, το μυστήριο και οι ελλείψεις αντικαθιστούν αποτελεσματικά τις καθαρά μεταφυσικές νόρμες: στο περυσινό «Ερχεται τη νύχτα», η απειλή μένει ως επί το πλείστον αόρατη, ενώ στο σοκαριστικό –αλλά εξαιρετικά εύστοχο– «Raw» του 2016, η σκληρή εικονοποιία γίνεται όχημα της κινηματογραφικής αλληγορίας.

Το βαρομετρο της εβδομαδας

Στο «Game night» οι δημιουργοί του επιτυχημένου «Αφεντικά για σκότωμα» επιστρέφουν με ακόμα μια κεφάτη κωμωδία, η οποία επιστρατεύει γνήσιο χιούμορ και καλές ερμηνείες. Ο Μαξ (Τζέισον Μπέιτμαν) και η Ανι (Ρέιτσελ Μακ Ανταμς) είναι ένα ζευγάρι που λατρεύει τα επιτραπέζια παιχνίδια. Μια τέτοια βραδιά παιχνιδιού με φίλους, ωστόσο, θα εξελιχθεί τελείως απρόβλεπτα, καθώς ο αδελφός τού Μαξ (Κάιλ Τσάντλερ) θα εμφανιστεί για να τους βάλει όλους σε θανάσιμο κίνδυνο. Οι κωμικές σκηνές μπλέκονται με τις σεκάνς δράσης, σε ένα περιπετειώδες φιλμ που δεν χάνει ευκαιρία να σατιρίσει και τα διάφορα κλισέ του είδους.

Στο «Barbara», ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ματιέ Αμαλρίκ αφηγείται την ιστορία της αινιγματικής Γαλλίδας τραγουδίστριας. Μία ηθοποιός (Ζαν Μπαλιμπάρ) ετοιμάζεται να υποδυθεί την Μπαρμπαρά σε μια επερχόμενη ταινία. Σύντομα, ωστόσο, ο μυστηριώδης χαρακτήρας θα απορροφήσει τόσο εκείνη όσο και τον σκηνοθέτη της.

Στις «Ιστορίες μιας νύχτας» μεταφερόμαστε στη Σόφια της Βουλγαρίας, όπου μία σειρά από οδηγούς ταξί μας ξεναγούν στην καθημερινότητα της πόλης. Το κοινωνικό πορτρέτο που σχηματίζεται μέσα από το σπονδυλωτό φιλμ είναι μια σκληρή καταγραφή της πραγματικότητας μιας χώρας, που επιχειρεί να συγκεράσει τη βαλκανική της ταυτότητα με τις στροφές που απαιτεί η συμμετοχή της στην ενωμένη Ευρώπη. Ο Στέφαν Κομαντάρεφ αποφεύγει τις ωραιοποιήσεις, μιλώντας με μαύρο χιούμορ για «μια κοινωνία γεμάτη αισιοδοξία, καθώς οι ρεαλιστές και οι απαισιόδοξοι την εγκατέλειψαν εδώ και πολύ καιρό».

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή