Εφηβική ταινία χωρίς ταμπού

Εφηβική ταινία χωρίς ταμπού

3' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο
«Με αγάπη, Σάιμον» ***

ΚΟΜΕΝΤΙ (2018)
Σκηνοθεσία: Γκρεγκ Μπερλάντι
Ερμηνείες: Νικ Ρόμπινσον, Τζένιφερ Γκάρνερ, Κάθριν Λάνγκφορντ, Τζος Ντουχάμελ

Η αναβίωση της αμερικανικής εφηβικής ταινίας, η οποία συντελείται τα τελευταία χρόνια κυρίως μέσω της τηλεόρασης, περνά σταδιακά και στον κινηματογράφο με ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Διότι μπορεί το συγκεκριμένο είδος να μη διεκδικεί (συχνά) δάφνες υψηλής ποιότητας, ωστόσο αποτελεί καλό καθρέφτισμα των πιο φρέσκων εξελίξεων στην αμερικανική κοινωνία – ή τουλάχιστον στο μεσοαστικό, κατά κύριο λόγο, λευκό κομμάτι της, που συνήθως πρωταγωνιστεί σε τέτοιου είδους φιλμ.

Σε μεγάλο βαθμό, η ταινία του Γκρεγκ Μπερλάντι θα μπορούσε να είναι γυρισμένη στα ’90s. Εχει εφηβικά ρομάντζα, απογοητεύσεις, χαζές παρεξηγήσεις, στιγμές αμηχανίας και βέβαια το αναπόφευκτο σχολικό πάρτι. Επίσης πρωταγωνιστής της είναι ο Σάιμον. Ο οποίος έχει μερικούς καλούς φίλους, οικογένεια που τον αγαπά και τον στηρίζει, μια σεβαστή θέση στον σχολικό μικρόκοσμο. Οπως όμως κάθε πρωταγωνιστής τέτοιας ταινίας… προβληματίζεται. Και κάπου εδώ τα ’90s τελειώνουν. Βλέπετε, ο Σάιμον είναι ομοφυλόφιλος και το πρόβλημά του είναι πως διστάζει να «βγει από την ντουλάπα». Η διαδικτυακή γνωριμία με έναν αγνώστων λοιπών στοιχείων συνομήλικό του νεαρό, θα τον βοηθήσει να προχωρήσει, αναστατώνοντας φυσικά στην πορεία τον κόσμο του.

Οι δυσκολίες

Η ταινία ακολουθεί αφηγηματικά πρότυπα όπως το πολύ επιτυχημένο τηλεοπτικό «13 Reasons Why», δανειζόμενη μάλιστα και μερικούς από τους νεαρούς ηθοποιούς του, προκειμένου να δείξει την προσωπική ιστορία του Σάιμον και τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα παιδί με τον δικό του σεξουαλικό προσανατολισμό στο πάντα σκληρό σχολικό περιβάλλον. Κι ας μοιάζει ακόμα και αυτό εδώ παιδική χαρά σε σύγκριση με όσα τρομακτικά έχουμε δει στο παρελθόν.

Γκέι αγόρια και κορίτσια βέβαια υπήρχαν και 10-15 χρόνια πριν στα αμερικανικά σχολεία, κανένας όμως σεναριογράφος –πλην ελαχίστων «εναλλακτικών» εξαιρέσεων– δεν θα τους έκανε πρωταγωνιστές σε teen movie. Το γεγονός πως το συγκεκριμένο ταμπού δείχνει, ευτυχώς, να σπάει, υποδεικνύει τη γενικότερη (αν και όχι πλήρη) στροφή μιας μάλλον συντηρητικής κοινωνίας προς την κατεύθυνση της ανεκτικότητας. Οχι τυχαία, το «Με αγάπη, Σάιμον», το οποίο αποτελεί μια απλώς συμπαθητικά τρυφερή ταινία ενηλικίωσης, κατά τα λοιπά έχει αποσπάσει ήδη εγκωμιαστικά σχόλια από κοινό και κριτικούς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

«13 Reasons Why», «Stranger Things», «Riverdale», «The End of The F***ing World», «Everything Sucks»: είναι μερικές από τις νέου τύπου εφηβικές σειρές που έχουμε δει σε διάστημα δύο-τριών ετών το πολύ, οι οποίες δίνουν, όπως είπαμε, τον τόνο και για την ιστορία του Σάιμον. Οσοι πάντως ενδιαφέρονται και για εκείνες τις ελάχιστες «εναλλακτικές» εξαιρέσεις που αναφέραμε παραπάνω, μπορούν για παράδειγμα να αναζητήσουν το υπέροχα αλλόκοτο «Mysterious Skin» του Γκρεγκ Αρακι, με τον νεαρό τότε Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το βαρόμετρο της εβδομάδας

Στο «Γκοντάρ, αγάπη μου» ο Μισέλ Χαζαναβίσιους («The Artist») βάζει στο μικροσκόπιο τον θρυλικό auter της νουβέλ βαγκ, την περίοδο της εξέγερσης του Μάη του ’68. Ο Γκοντάρ (Λουί Γκαρέλ) είναι ζευγάρι με τη νεαρή πρωταγωνίστρια της ταινίας του «Η Κινέζα». Καθώς ο σκηνοθέτης αφοσιώνεται όλο και περισσότερο στη μαοϊκή ιδεολογία, οι απόψεις του για το σινεμά αλλάζουν ραγδαία, με αποτέλεσμα να αποξενωθεί από παλιούς φίλους και θαυμαστές. Φόρος τιμής στον μεγάλο δημιουργό και ταυτόχρονα ευχάριστη κομεντί, η ταινία παρουσιάζει ικανοποιητικά μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του παγκόσμιου σινεμά.

Στο «Βαθύ γαλάζιο» ο Βιμ Βέντερς επιστρέφει για να αφηγηθεί την παράλληλη ιστορία ενός ζευγαριού, το οποίο χωρίζουν χιλιάδες μίλια απόστασης. Το εν μέρει αλληγορικό σενάριο, ωστόσο, δεν είναι δικό του και η ταινία αποτυγχάνει να καταδυθεί στο επόμενο επίπεδο, παρά τους θετικούς πρωταγωνιστές της (Τζέιμς Μακαβόι, Αλίσια Βικάντερ).

Στον «Βασικό ύποπτο» ένας οικογενειάρχης, καθηγητής φιλοσοφίας (Γκάι Πιρς) βρίσκεται στο επίκεντρο των ερευνών ενός ντόπιου ντετέκτιβ (Πιρς Μπρόσναν), σχετικά με την υπόθεση εξαφάνισης μιας νεαρής φοιτήτριας. Βασισμένο σε ένα μυθιστόρημα του Τζορτζ Χάραρ, το κλασικό αστυνομικό θρίλερ εμπλουτίζεται με ψυχογραφικά στοιχεία, τα οποία ωστόσο λίγο εμβαθύνουν πέραν του κεντρικού χαρακτήρα. Ο τελευταίος, με την καλή ερμηνεία του Γκάι Πιρς, είναι το μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο, ενός κατά τα άλλα μάλλον επαναλαμβανόμενου φιλμ, με λίγες συγκινήσεις ακόμα και στο φινάλε του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή