«Η Παρείσφρηση» ***
ΚΩΜΩΔΙΑ (2018)
Σκηνοθεσία: Σπάικ Λι
Ερμηνείες: Τζον Ντέιβιντ Ουάσιγκτον, Ανταμ Ντράιβερ, Λόρα Χάριερ, Κεν Γκαρίτο
Ο Σπάικ Λι δεν είναι από εκείνους τους Αμερικανούς κινηματογραφιστές που μετρούν τα λόγια τους ή συγκρατούν τις πολιτικές τους απόψεις· το αντίθετο. Οι δηλώσεις, οι πράξεις και κυρίως οι ταινίες του έχουν συνήθως τη μορφή μανιφέστων, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένων. Ενα τέτοιο σύγχρονο, ποπ κινηματογραφικό μανιφέστο της Μαύρης Αμερικής είναι και η «Παρείσφρηση», η οποία έχει αποσπάσει ήδη το μεγάλο βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες και βαδίζει ήδη ολοταχώς προς τα επερχόμενα Οσκαρ. Συστήνει, δε, στο ευρύ κοινό τον ταλαντούχο Τζον Ντέιβιντ Ουάσιγκτον, γιο του σπουδαίου Ντένζελ, κάνοντάς τον πρωταγωνιστή μιας απίθανης ιστορίας, η οποία ωστόσο έχει πραγματική βάση.
Βρισκόμαστε στη δύσκολη δεκαετία του 1970 και η μάχη κατά των φυλετικών διακρίσεων και υπέρ των κοινωνικών δικαιωμάτων στην Αμερική κορυφώνεται. Ταυτόχρονα, ο Ρον γίνεται ο πρώτος Αφροαμερικανός ντετέκτιβ στο τμήμα του Κολοράντο Σπρινγκς και βέβαια καλείται να αποδείξει την αξία του σε κλίμα (τουλάχιστον) καχυποψίας. Ο νεαρός ρούκι θα αρπάξει τον ταύρο από τα κέρατα σχεδιάζοντας μια μυστική επιχείρηση, η οποία τον οδηγεί στα άδυτα της ρατσιστικής Κου Κλουξ Κλαν. Το πράγμα γίνεται ακόμα πιο παράξενο όταν συνεργάτης του μπαίνει ένας Εβραίος συνάδελφός του (Ανταμ Ντράιβερ), ο οποίος θα αναλάβει και τη διά ζώσης επικοινωνία με την οργάνωση.
Σπιρτάδα και νεύρο
Ο Λι επιστρατεύει μια σειρά από υπερβολές –στα όρια του εξωφρενικού– προκειμένου να τοποθετήσει τις θέσεις του μέσα σε ένα διασκεδαστικό κινηματογραφικό κάδρο. Και σε μεγάλο βαθμό το πετυχαίνει. Εκτός όλων των υπολοίπων, η «Παρείσφρηση» είναι μια γεμάτη σπιρτάδα και νεύρο ταινία, που παραμένει ενδιαφέρουσα μέχρι το τέλος, παρά τη μεγάλη της διάρκεια.Τα πάντα εδώ παραμένουν σε περιτύλιγμα αστυνομικής κωμωδίας, η οποία περιλαμβάνει ουκ ολίγες ξεκαρδιστικές στιγμές. Από την άλλη, η αναδρομή στο ρατσιστικό παρελθόν της αμερικανικής επαρχίας υπηρετεί όλες τις κατάλληλες αναλογίες με τα σημερινά ζητήματα, που είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο υπάρχει το φιλμ.
Οπως είπαμε, οι ταινίες του Σπάικ Λι δεν μπαίνουν στον κόπο να συγκαλύψουν τα πολιτικά τους μηνύματα ούτε να τηρήσουν ίσες αποστάσεις. Η αλήθεια τους αναδεικνύεται με τόλμη και κατά πρόσωπο, ακόμα κι αν αυτό απαιτεί να θιγούν χολιγουντιανά τοτέμ όπως το «Οσα παίρνει ο άνεμος» και η «Γέννηση ενός έθνους» ή να προβληθεί η αμερικανική σημαία ασπρόμαυρη και γυρισμένη ανάποδα. Και φυσικά δεν παραλείπεται ένα σύντομο κλιπ με ευθείες βολές κατά του προέδρου Τραμπ, με αφορμή τη στάση του απέναντι στα βίαια γεγονότα που σημάδεψαν τη ρατσιστική πορεία στη Σάρλοτσβιλ, ένα χρόνο πριν. Σε μια εποχή κατά την οποία η κοινωνία των ΗΠΑ χωρίζεται ταχύτατα σε στρατόπεδα –σε βαθμό που έχει να συμβεί από την εποχή του Βιετνάμ– η βιομηχανία του κινηματογράφου μοιάζει με γίγαντα που ψάχνει τα πατήματά του. Το πιθανότερο είναι πως η φετινή απονομή των Οσκαρ θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από όσο συνήθως.
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
Στον «Οίκτο», ο Μπάμπης Μακρίδης του («L») συνεργάζεται σεναριακά με τον Ευθύμη Φιλίππου, σε μια αλλόκοτη ιστορία, η οποία ασκεί ακόμα πιο αλλόκοτο μαγνητισμό. Πρωταγωνιστής είναι ένας εύπορος δικηγόρος (Γιάννης Δρακόπουλος), του οποίου η σύζυγος βρίσκεται, σχεδόν θανάσιμα τραυματισμένη, στο νοσοκομείο. Η κατάστασή του και η λύπηση-συμπόνια που προκαλεί στους γύρω του γίνονται σταδιακά εθισμός, μια αναπάντεχη διαστροφή που τον κάνει ευτυχισμένο με την ίδια του τη δυστυχία. Οι δημιουργοί του φιλμ οργανώνουν ένα ανθρωπολογικό «πείραμα», με καλοχτισμένη δομή μια εξαιρετική κεντρική ερμηνεία.
Στο «Kin» παρακολουθούμε μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, σφιχτοδεμένη αλλά και αρκετά προβλέψιμη. Ενας πρώην φυλακισμένος άνδρας και ο μικρός αδελφός του βρίσκονται κυνηγημένοι από μία ομάδα αδίστακτων κακοποιών. Μαζί τους έχουν και ένα τρομακτικό όπλο από άλλο πλανήτη, με τους ιδιοκτήτες του να βρίσκονται επίσης στο κατόπι.
Στο «Ατελιέ» ο Γάλλος Λοράν Καντέ («Ανάμεσα στους τοίχους») επιστρέφει με επιτυχία στις ιστορίες παιδαγωγικού χαρακτήρα που τον ανέδειξαν. Μια διάσημη συγγραφέας τίθεται επικεφαλής ενός εργαστηρίου δημιουργικής γραφής, το οποίο συγκροτεί μια ομάδα νεαρών. Μέσα από τις συζητήσεις, ένας από αυτούς θα αναδείξει μια βίαιη αλλά και χαρισματική προσωπικότητα. Ο Καντέ παρουσιάζει άλλο ένα αναλυτικότατο σενάριο, γεμάτο κουβέντα και διάδραση, προσεγγίζοντας τις ανησυχίες των νέων ανθρώπων. Και το κάνει παραμένοντας στον σύγχρονο πλαίσιο της ούτως ή άλλως ενδιαφέρουσας γαλλικής πραγματικότητας.