Χθες, Πέμπτη, κυκλοφόρησαν 11 νέες ταινίες στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Ολογράφως, έντεκα. Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν εννέα. Κι ακόμα η σεζόν του σινεμά δεν έχει ζεσταθεί πραγματικά. Ποιος άραγε βλέπει αυτές τις ταινίες; Τα στοιχεία λένε πως στη χώρα μας κόβονται περίπου 100 χιλιάδες εισιτήρια την εβδομάδα, εκτός κι αν υπάρξει κάποιο μεγάλο μπλοκμπάστερ που μπορεί να τραβήξει τον αριθμό προς τα πάνω στις 150-170 χιλιάδες. Αν προσέξει κανείς όμως, η συντριπτική πλειονότητα των θεατών παρακολουθεί μόνο ένα 30%-40% των ταινιών που έρχονται στην αίθουσα – κυρίως στα μούλτιπλεξ, ιδίως τις ημέρες που αυτά έχουν προσφορές. Τα υπόλοιπα κινούνται σε αριθμούς που προκαλούν θλίψη.
Θλίψη διότι μερικές από αυτές είναι και καλές ταινίες, που θα άξιζε κανείς να παρακολουθήσει. Τι νόημα έχει ωστόσο να κυκλοφορούν όταν ελάχιστοι τις βλέπουν; Από την άλλη βέβαια, υπάρχει και μπόλικη μετριότητα. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, για παράδειγμα, γιατί κάθε γαλλικό δράμα και κομεντί (τα περισσότερα ολόιδια), που γεννά η κατά τα άλλα σπουδαία κινηματογραφία της χώρας, πρέπει να το βλέπουμε και στην Ελλάδα. Το μόνο που δημιουργεί αυτή η στάση των διανομέων είναι σύγχυση στον θεατή, που ακόμα και ως σινεφίλ δυσκολεύεται να επενδύσει χρόνο και χρήμα για παραπάνω από δύο ταινίες την εβδομάδα. Κι έτσι, ενώ μπορεί να θέλει πραγματικά να δει μια ταινία, δεν το καταφέρνει αφού μέχρι να προλάβει να πάει στην αίθουσα, αυτή έχει κατέβει, ώστε να κάνει χώρο για το επόμενο… κύμα. Δεν χρειάζεται καν να αναφέρω το πόσο δύσκολη κάνει όλο αυτό τη ζωή όσων ασχολούνται επαγγελματικά με το σινεμά. Το βασικό είναι οι ίδιες οι ταινίες. Που χρησιμοποιούνται σε μια τακτική βομβαρδισμού με τη λογική τού «όποια πιάσει»…