Πριν μπω στην αίθουσα για να δω το «Ενα αστέρι γεννιέται», αναρωτιόμουν αν ο Μπράντλεϊ Κούπερ είναι «περίπτωση Μπεν Αφλεκ». Ενας δηλαδή σχετικά μέτριος ηθοποιός, ωφελημένος από τη φυσική του εμφάνιση, ο οποίος, ωστόσο, αποδεικνύεται εξαιρετικός όταν περνά πίσω από την κάμερα. Η αλήθεια είναι πως η πρώτη αυτή ταινία του Κούπερ, η οποία μάλλον πάει γραμμή για τις οσκαρικές υποψηφιότητες, θόλωσε παρά ξεκαθάρισε τα πράγματα. Κυρίως διότι την παράσταση κλέβει ένα τρίτο πρόσωπο, το οποίο κάνει επίσης ντεμπούτο στον κινηματογράφο.
Το στόρι απλό: ο Τζάκσον Μέιν, ένας διάσημος καλλιτέχνης της κάντρι, γνωρίζει και ερωτεύεται αμέσως την ταλαντούχα Αλι, την οποία εντοπίζει σε κάποιο μουσικό καταγώγιο. Από εκεί και έπειτα, αυτό που παρακολουθούμε είναι η εξέλιξη της σχέσης τους, με εκείνη να αναδεικνύεται σε νέο αστέρι και αυτόν να βυθίζεται όλο και περισσότερο στους εσωτερικούς του δαίμονες. Το σημείο-κλειδί είναι φυσικά οι δύο πρωταγωνιστές. Ο ίδιος ο Κούπερ αποδεικνύει πως μπορεί να αποδώσει ιδανικά όταν ο ρόλος του ταιριάζει –είναι άλλωστε και συν-σεναριογράφος– παρ’ όλα αυτά μάλλον επισκιάζεται από την παρτενέρ του, η οποία δεν είναι άλλη από τη Lady Gaga. Η διάσημη ποπ σταρ, μετά τη μουσική βιομηχανία μοιάζει έτοιμη να κατακτήσει και αυτήν του σινεμά, ξεκινώντας με μια πειστικότατη εμφάνιση. Απαλλαγμένη από περιττά μακιγιάζ, προσθετικά και οτιδήποτε θυμίζει έστω ελάχιστα κάποιου είδους περσόνα, η Gaga ερμηνεύει συναρπαστικά το κορίτσι της διπλανής πόρτας, ένα ακατέργαστο διαμάντι, όπως σίγουρα κάποια στιγμή και η ίδια υπήρξε.
Μεγάλη διάρκεια
Και ο φακός βέβαια τη λατρεύει. Ο Κούπερ την κινηματογραφεί μεθοδικά, εστιάζοντας στο πρόσωπό της –το καθόλου πορσελάνινα τέλειο– από όλες τις γωνίες και υπογράφοντας τελικά μια εν γένει άρτια σκηνοθεσία. Η ταινία του είναι στην πραγματικότητα ένα ψευδο-μιούζικαλ, με την πλοκή, ωστόσο, τυπικού ρομαντικού δράματος να είναι μάλλον φτωχή για τη μεγάλη του διάρκεια. Το αποτέλεσμα είναι πως την πρώτη εντυπωσιακή ώρα της ταινίας, διαδέχεται μια μεγάλη «κοιλιά», πριν το συγκινητικά ταιριαστό φινάλε. Οι μουσικές βέβαια είναι πάντα εκεί, ως επί το πλείστον καλογραμμένες (έχουν βάλει και οι δύο πρωταγωνιστές το χεράκι τους) και ερμηνευμένες όμορφα τόσο από την Gaga όσο και από τον Κούπερ.
Θεματικά, πέρα από την ιστορία αγάπης, το φιλμ περιστρέφεται ολοφάνερα γύρω από το ζήτημα της διασημότητας, το οποίο προφανώς γνωρίζουν αμφότεροι άριστα. Η διαχείριση της κορυφής, είτε για κάποιον που βρίσκεται ήδη εκεί είτε για τον ανερχόμενο αστέρα, αποτελεί πολύ περίπλοκη υπόθεση. Οι δύσκολες επιλογές, το ψυχολογικό άδειασμα, οι καταχρήσεις, αλλά και το ζενίθ με το ναδίρ που συχνά απέχουν ελάχιστα, είναι όλα στη θέση τους. Και πιθανότατα αποτελούν υλικό σχεδόν ιδανικό για να γοητεύσει την πάντα δεκτική στην αυτοαναφορικότητα ακαδημία. Από την άλλη, είναι συζητήσιμο κατά πόσον μπορεί να εντυπωσιάσει όλους τους υπόλοιπους.
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
– Στο «Venom» ο Τομ Χάρντι μεταμορφώνεται σε έναν από τους πιο σκοτεινούς κομίστικους αντιήρωες της Marvel. Ο Εντι είναι πρώην δημοσιογράφος ο οποίος είδε τη ζωή του να καταστρέφεται όταν στράφηκε ενάντια σε έναν πανίσχυρο επιχειρηματία και επιστήμονα. Τα πάντα, ωστόσο, θα αλλάξουν όταν στο σώμα του θα μπει ένας μοχθηρός εξωγήινος ξενιστής, ο οποίος του χαρίζει νέες, αν και αρκετά ανεξέλεγκτες ικανότητες. O Ρούμπεν Φλάισερ («Zombieland») αργεί κάπως να δώσει ρυθμό στην περιπέτεια, όταν όμως το καταφέρνει φτιάχνει –μαζί με τον Χάρντι– έναν Venom απλώς απολαυστικό.
– Στην «Ανυπακοή» ο Σεμπάστιαν Λέλιο («Μια φανταστική γυναίκα») επιστρέφει με μια ιστορία τοποθετημένη στην ορθόδοξη εβραϊκή κοινότητα του Λονδίνου. Η αποξενωμένη Ρονίτ (Ρέιτσελ Βάις) γυρίζει εκεί για την κηδεία του ραβίνου πατέρα της, ωστόσο η επίσκεψη θα πυροδοτήσει και το παλιό απαγορευμένο πάθος για την παντρεμένη πια Εστι (Ρέιτσελ Μακ Ανταμς).
– Στο «Ο κύριος και το όπλο» ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ ερμηνεύει τον τελευταίο ρόλο της καριέρας του, ως πρωταγωνιστής της αληθινής ιστορίας του Φόρεστ Τάκερ, ενός επαγγελματία ληστή τραπεζών που συνέχισε την… τέχνη του μέχρι τα γεράματα. Καθώς εκείνος και οι επίσης υπερήλικοι συνεργοί του χτυπούν το ένα υποκατάστημα μετά το άλλο, ένας αφοσιωμένος ντετέκτιβ (Κέισι Αφλεκ) βρίσκεται στα ίχνη τους. Υπηρετώντας ένα σενάριο με μπόλικες υπερβολές αλλά και γνήσια σπιρτάδα, ο Ρέντφορντ αποδεικνύει για άλλη μία φορά την ερμηνευτική του δεινότητα, αφήνοντας μια εξαιρετική τελευταία(;) εικόνα στους πιστούς θαυμαστές του.