«Τυφλό σημείο» ***½
ΔΡΑΜΑ (2018)
Σκηνοθεσία: Κάρλος Λόπεζ Εστράδα
Ερμηνείες: Νταβίντ Ντιγκς, Ράφαελ Κασάλ, Τζανίνα Γκαβάνκαρ, Ιθαν Εμπρι
Μέσα στον κυκεώνα της κουβέντας αλλά και των έργων της τέχνης –όχι μόνο ταινιών– που επιχειρούν τα τελευταία χρόνια να αναδείξουν ξανά στις ΗΠΑ το θέμα της φυλετικής ταυτότητας, συχνά με άτσαλα αποτελέσματα, ξεχωρίζουν και μερικά απροσδόκητα διαμαντάκια. Ενα τέτοιο είναι και το «Τυφλό σημείο», ανεξάρτητο φιλμ, το οποίο απέσπασε εξαιρετικά σχόλια στο φεστιβάλ του Σάντανς και αυτή την εβδομάδα έρχεται στις ελληνικές αίθουσες. Μια ματιά στους συντελεστές του μας δείχνει πως έχουμε να κάνουμε με έναν πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη (Κάρλος Λόπεζ Εστράδα) αλλά και δύο εξίσου πρωτάρηδες σεναριογράφους που κρατούν μάλιστα και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους της ταινίας. Κι αν το πράγμα φωνάζει DIY από μακριά, αυτό είναι μάλλον για καλό.
Στο Οουκλαντ της Καλιφόρνιας, ο αποφυλακισθείς Κόλιν έχει μόλις τρεις μέρες για να λήξει η αστυνομική του επιτήρηση. Αφροαμερικανός ο ίδιος, περνά τη μέρα του δουλεύοντας σε μεταφορική εταιρεία, στο πλάι του λευκού κολλητού του, Μάιλς. Ο τελευταίος είναι, ωστόσο, ειδικός στο να προσελκύει μπελάδες, γεγονός που θα κάνει αυτές τις τελευταίες τρεις μέρες ακόμα πιο περίπλοκες. Οι δύο νεαροί σεναριογράφοι τα καταφέρνουν περίφημα, απεικονίζοντας με ωμό ρεαλισμό την πραγματικότητα εκατοντάδων χιλιάδων (όχι μόνο Αφροαμερικανών) μη προνομιούχων, ακόμα και σε θεωρητικά εύπορες γειτονιές όπως η περιοχή του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο.
Φυσικά το επίκεντρο της ταινίας είναι μία από τις όψεις της μαύρης Αμερικής. Οι ζωές που με ψυχρότητα αντιμετωπίζονται ως πιο ασήμαντες από άλλες, η υπέρμετρη αστυνομική βία, η καταστροφική οπλοκατοχή· όλα περνούν μπροστά από τον φακό απογυμνωμένα από διδακτισμούς και αχρείαστο μελόδραμα.
Ισορροπημένο μείγμα
Σε ένα φιλμ που οι ρυθμοί συχνά συμβαδίζουν με τις χιπ-χοπ ρίμες που τόσο αρέσουν στους δύο πρωταγωνιστές, πολύ θετικό στοιχείο είναι το ισορροπημένο μείγμα χιούμορ και δράματος που οδηγεί τις εξελίξεις. Σε κάποιο σημείο π.χ. η μελαμψή σύζυγος του Μάιλς διαβάζει ένα βιβλίο με τίτλο «Τhe Talk» και φυσιολογικά περιμένεις να δεις κάποιο εγχειρίδιο περί σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, όμως ο υπότιτλος είναι «How to talk to your kids about the Police». Από την άλλη, σε μια πανέξυπνη όσο και απολαυστική σκηνή ο μαύρος Κόλιν αποκαλεί τον λευκό Μάιλς «nigga» (που είναι συνηθισμένο μεταξύ Αφροαμερικανών), ο δεύτερος όμως αρνείται να κάνει το ίδιο, θεωρώντας πως έτσι θα προσβάλει τον φίλο του.
Γενικώς, σε μια χώρα όπου η περί ταυτότητας φυλής και φύλου συζήτηση, έρχεται κάθε μέρα και περισσότερο στο προσκήνιο, έχει πάντα ενδιαφέρον να παρατηρούμε πώς οι Αμερικανοί κινηματογραφιστές την προσεγγίζουν. Η «Παρείσφρηση» του Σπάικ Λι, άλλωστε, έχει ήδη ανοίξει τον χορό, ενώ νέες ταινίες αναμένονται φέτος και από τους βραβευμένους με όσκαρ, Στιβ Μακ Κουίν («12 Χρόνια Σκλάβος»), Τζόρνταν Πιλ («Get Out») και Μπάρι Τζένκινς («Moonlight»).
Το βαρόμετρο της εβδομάδας
Στον «Ψυχρό πόλεμο», ο Πολωνός δεξιοτέχνης Πάβελ Παβλικόφσκι («Ιda») επιστρέφει με ένα ακόμα αρτιότερο φιλμ. Ο πιανίστας Βίκτορ θα γνωρίσει την όμορφη χωριατοπούλα και επίδοξη τραγουδίστρια Ζούλα, στα χαλάσματα της μεταπολεμικής Πολωνίας. Πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, οι δύο άνθρωποι θα ερωτευθούν με πάθος, ωστόσο οι προσωπικοί τους δαίμονες αλλά και τα γρανάζια της Ιστορίας δεν θα τους επιτρέψουν να στεριώσουν μαζί. Με μια αφήγηση που διατρέχει την ανατολική και δυτική Ευρώπη σε διάστημα 15 χρόνων, ο Παβλικόφσκι καταφέρνει να παρουσιάσει την πρώτη, πραγματικά εξαιρετική ταινία της χρονιάς.
Στη «Νύχτα με τις Μάσκες» ο αυθεντικός Μάικλ Μάγερς επιστρέφει, με την Τζέιμι Λι Κέρτις να ερμηνεύει ξανά τη Λόρι, σαράντα χρόνια μετά την ορίτζιναλ ταινία. Ο ψυχοπαθής δολοφόνος καταφέρνει να
αποδράσει ανήμερα το Halloween, σπέρνοντας (αναπόφευκτα) τον τρόμο.
Στη «Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ» η Νεοϋορκέζα Ντέζιρε Ακαβαν δημιουργεί μια ιδιαίτερη ιστορία ενηλικίωσης με πρωταγωνίστρια την ταλαντούχα Κλόι Γκρέις Μόρετς («Ασε το κακό να μπει»). Η Κάμερον θα πιαστεί να φιλιέται με μια άλλη κοπέλα τη βραδιά του σχολικού χορού και οι δικοί της αποφασίζουν να τη στείλουν σε ένα θρησκευτικού τύπου κέντρο «αποκατάστασης» της σεξουαλικής της ταυτότητας. Εκεί η κοπέλα θα περάσει δύσκολα, ταυτόχρονα όμως θα γνωρίσει και μερικούς πολύτιμους φίλους. Το φιλμ της Ακαβαν θίγει το επίκαιρο θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας με τρόπο τρυφερό και άμεσο, βασισμένο σε ένα βιβλίο της Εμιλι Μ. Ντάνφορθ.