Ηταν ξεχωριστή περίπτωση, ένα δικό του «βασίλειο», ο σκηνοθέτης Δήμος Θέος που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών. Τόσο ως δημιουργός όσο και ως άνθρωπος συγκρότησε την προσωπικότητα και το έργο του με άξονες την ιστορία, τον φιλοσοφικό στοχασμό, την ποιητική διάθεση, διχασμένος ανάμεσα στην ελληνικότητα και στην οικουμενικότητα. Ανήκε στη γενιά του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, γύρισε την πρώτη του ταινία το 1963 (μικρού μήκους) και την τελευταία το 1995 – 96 («Ελεάτης Ξένος», μεγάλου μήκους), η φιλμογραφία του αριθμεί 5 παραγωγές όλες κι όλες (αν εξαιρέσουμε τις τηλεοπτικές σκηνοθεσίες του), ήταν σταθερός δάσκαλος επί πολλά χρόνια στη Σχολή Κινηματογράφου Ευγενίας Χατζίκου, βιοπορίστηκε ως παλαιοβιβλιοπώλης στο Μοναστηράκι, δημοσίευσε πλήθος άρθρων και δοκιμίων για την 7η Τέχνη και, γενικότερα, την τέχνη.
Οι περισσότερες αναφορές για τον Δήμο Θέο συνδέονται με το «Κιέριον» (άρχισε να το γυρίζει το 1967 πριν από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου). Θεωρείται η πρώτη ανοιχτά πολιτική ταινία στην Ελλάδα, το πρώτο ελληνικό φιλμ νουάρ αλλά και η πρώτη συλλογική δουλειά αυτού που μετέπειτα ονομάστηκε Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος. Μια ταινία, σαν «οικογενειακή φωτογραφία». Στο σενάριο συμμετείχε ο Κώστας Σφήκας, τη φωτογραφία υπέγραφε ο Γιώργος Πανουσόπουλος, το μοντάζ ο Βαγγέλης Σερντάρης, ενώ εμφανίζονταν σε μικρούς ρόλους οι: Θόδωρος Αγγελόπουλος, Σταύρος Τορνές, Κυριάκος Κατζουράκης, Κώστας Σφήκας, Κώστας Φέρρης, Τώνια Μαρκετάκη, Γιώργος Κατακουζηνός. Το «Κιέριον» αναφερόταν, εμμέσως πλην σαφώς, στη δολοφονία του Τζορτζ Πολκ (1948), στον ρόλο του παρακράτους. Περιέγραφε την προσπάθεια ενός δημοσιογράφου να βρει τον πραγματικό δολοφόνο ενός Αμερικανού δημοσιογράφου, την οποία ο σκηνοθέτης τοποθετούσε σε σύγχρονη εποχή, κάνοντας ουσιαστικά μια μελέτη πάνω στην ιστορία και στον χρόνο· τα δύο θέματα που απασχόλησαν, εξάλλου, το σύνολο του έργου του.
Το 1963 είχε σκηνοθετήσει, μαζί με τον Φώτο Λαμπρινό, το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Εκατό ώρες του Μάη», το 1974 τη «Διαδικασία» (επιχειρώντας μια νέα προσέγγιση του μύθου της Αντιγόνης), το 1988 τον «Καπετάν Μεϊντάνο – Η εικόνα ενός μυθικού οπλαρχηγού» (μια ιστορία που διασχίζει τρεις αιώνες, από τον 17ο έως τον 20ό) και το 1995 – ’96 τον «Ελεάτη Ξένο».
Το 2006, το 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης οργάνωσε αφιέρωμα στο έργο του, οφειλόμενη τιμή και πρόσκληση στους νεότερους θεατές να γνωρίσουν τις, ιδιόμορφες, ταινίες του.
Η κηδεία του Δήμου Θέου θα γίνει σήμερα, στο Νεκροταφείο Βύρωνα, στις 12.30 μ.μ.