Η αστραφτερή εικόνα της Αλίκης Βουγιουκλάκη – αν και ασπρόμαυρη στο χρόνια του '50 – «χάιδεψε» τη μεταπολεμική Ελλάδα και την καθιέρωσε ως την «απόλυτη σταρ» του ελληνικού σινεμά, γράφει γλαφυρά ο Μάκης Δελαπόρτας που υπογράφει την σπουδαία εκδοτική σειρά «Μεγάλοι Ελληνες Ηθοποιοί» που κυκλοφορεί με την «Καθημερινή» την Κυριακή (11/11).
Από την πρώτη της εμφάνιση έως και την τελευταία, από το μελαχρινό Ποντικάκι στο σινεμά το 1954 μέχρι τη λαμπερή Μελωδία της ευτυχίας στο θέατρο το 1994, η Αλίκη αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος ηθοποιός και έγινε εθνικό σύμβολο!
Η Αλίκη βοσκοπούλα με το όνομα Κρυστάλλω στη βουκολική ταινία του Ντ. Δαδήρα «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» το 1955.
Η Αλίκη υπήρξε ένα χαρούμενο κορίτσι και από τα πρώτα χρόνια της ζωής της βρισκόταν μόνιμα πάνω σε μια καρέκλα να απαγγέλλει ποιήματα σε γιορτές, βαφτίσια ή οικογενειακές συγκεντρώσεις, ενώ «έστηνε» τα αδέλφια της στην αυλή του σπιτιού της για θεατρικό παιχνίδι. Επί κατοχής ο τραγικός χαμός του πατέρα της, τη σημάδεψε. Μάλιστα, η αδελφική της φίλη Λέλα Χήναρη παρέμεινε φίλη πιστή για πάντα, από το σχολείο. Είχε και εκείνη χάσει τον πατέρα της και αυτό της έδεσε.
Η κινηματογραφική γοητεία της Αλίκης χτιζόταν από ταινία σε ταινία, ρόλο με τον ρόλο. Ηταν η πρώτη που κέντρισε το ενδιαφέρον του κοινού, η πρώτη που το έκανε να αγαπήσει τους Ελληνες ηθοποιούς. Την «σφραγίδα της πρωταγωνίστριας» αλλά και τη θεατρική αίγλη που είχε ανάγκη περί το 1958 της την χάρισε ο Κώστας Μουσούρης. Η Ωραία μου Κυρία σημείωσε ανεπανάληπτη επιτυχία αφού ξεπέρασε τις 338 παραστάσεις.
Στην ταινία «Διακοπές στην Αίγινα (1958) με συμπρωταγωιστή τον Ανδρέα Μπάρκουλη της πρότειναν να ανοίξει το χρώμα των μαλλιών της. Χάρη στον σκηνοθέτη της, Ανδρέα Λαμπρινό, η Αλίκη απέκτησε το ξανθό μαλλί για το οποίο το κοινό τη λάτρεψε.
Με τον ιδανικό παρτενέρ των πρώτων ταινιών της, Ανδρέα Μπάρκουλη στην ταινία «Διακοπές της Αίγινας».
Ο ρόλος της κακομαθημένης και ερωτοχτυπημένης μαθήτριας στο «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» του Αλέκου Σακελλάριου το 1959 την έχρισε «βασίλισσα της ελληνικής οθόνης».
Μάλιστα, τα τραγούδια της ταινίας «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» σε μουσική Μ. Χατζιδάκι και ερμηνεύτρια την ίδια, της χάρισε και τον πρώτο χρυσό δίσκο στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.
Το τρυφερό κινηματογραφικό love story τηε Αλίκης με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ στο «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» όπου η Αλίκη ακτινοβολεί νιάτα, μπρίο και ομορφία στο ρόλο της Λίζας Παπασταύρου, «έσπασε τα ταμεία» το 1959.
Το καλοκαίρι του 1960 υπήρξε ένα από τα πιο ευτυχισμένα καλοκαίρια της Αλίκης, ένα καλοκαίρι σκληρής δουλειάς στην Αντίπαρο για τα γυρίσματα της ταινίας «Μανταλένα» που της χάρισε το πρώτο βραβείο γυναικείου ρόλου στο Α' Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Η Μανταλένα εκτός από το βραβείο που της απένειμε η σπουδαία Κατίνα Παξινού, της χάρισε και δύο υπέροχα τραγούδια, το «Θάλασσα πλατιά» και το «Μες σ' αυτή τη βάρκα».
1960. Ο Ιταλός φωτογράφος Giovanni Trimboli απαθανατίζει την Αλίκη. Το χαρακτηριστικό πορτρέτο της φέρει και ιδιόχειρη αφιέρωση.
Οι εκδηλώσεις λατρείας από εκαντοντάδες θαυμαστές της ήταν καθημερινό φαινόμενο στη διάρκεια της πρώτης πανελλαδικής περιοδείας της, το 1961. Ωστόσο, κάθε φορά που Αλίκη τολμούσε να ξεφύγει από την κινηματογραφική εικόνα του ανέμελου, ναζιάρικου κοριτσιού, ο κόσμος δεν την ακολουθούσε. Η εικόνα της ήταν «αιχμάλωτη» μόνο σε ρόλους χαριτωμένους και εύπεπτους. Η δύναμή της ήταν όμως τεράστια και η επιρροή της στους εκάστοτε παραγωγούς ισχυρή. Ολοι υποχωρούσαν στη μεγάλη εμπορικότητά της και τα εισιτήρια που έκοβε.
Το κεφάλαιο Δημήτρης Παπαμιχαήλ
Τον χεςιμώνα του 1964-65, η Αλίκη και ο Δημήτρης αποφασίζουν να συνεργαστούν για πρώτη φορά στο θέατρο και όλοι αναρωτιούνται πως μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά μια ολόκληρη σεζόν, αφού όλες τις προηγούμενες συνεεγασίες τους στον κινηματογράφο τρώγονταν σαν τον σκύλο με τη γάτα. Ο Σακελλάριος με πολύ κόπο προσπαθούσε να τους συμφιλιώνει κάθε φορά, λέγοντας στην Αλίκη: «Κάνε υπομονή να τελειώσει η ταινία. Μήπως θα τον παντρευτείς;»…
Η πλασματική ή μη εικόνα του ευτυχισμένου ζευγαριού τροφοδότησε πολλές σελίδες και εξώφυλλα του Τύπου της εποχής.
Η αναγγελία των γάμων τους έγινε μετά από γύρισμα της τελευταίας σκηνής της Μοντέρνας Σταχτοπούτας (1965), όπου ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ της φοράει το γοβάκι που είχε χάσει στη Φοντάνα ντι Τρέβι. Στις 18 Ιανουαρίου του 1965 παγματοποιείται ο γάμος της χρονιάς, αν όχι της δεκαετίας, στο γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στους Δελφούς.
Εκείνη στυνεχίζει να είναι αιχμάλωτη της λατρείας του κοινού, ενώ ο Δημήτρης έχοντας διαγράψει μια άλλου είδους καριέρα με το Εθνικό σε ρόλους κλασσικούς αλλά και με τον Κάρολο Κουν δεν ήταν διατεθειμμένος να ακολουθήσε αγόγγυστα το ρεπερτόριο που επέλεγε το κοινό για αυτούς. Αντιδρούσε και συχνά αυτό έφερνε ρήξη στις σχέσεις τους, τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά.
Με το Ωραία μου κυρία του Μπέρναβντ Σο – παλαιότερη επιτυχία της Αλίκης – που ανέβηκε το 1973 στο Θέατρο Αλίκη, έκλεισε ο κύκλος της δεκάχρονης, σχεδόν συνεχούς και αδιάλειπτης θεατρικής συνεργασίας της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.