Γκάνγκστερ, μαμάδες, συνωμοσίες

Γκάνγκστερ, μαμάδες, συνωμοσίες

3' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Η μητέρα μου δεν είναι Ελληνίδα, αλλά μοιάζει πολύ με την Ελληνίδα μάνα», μας λέει γελώντας ο Ρομέν Γαβράς στη συνάντησή μας που έγινε με αφορμή τη νέα του ταινία «Ο κόσμος σου ανήκει», η οποία προβάλλεται στους ελληνικούς κινηματογράφους.

Η σχέση μητέρας και γιου, με την πρώτη να «πνίγει» τον δεύτερο που προσπαθεί με κάθε τρόπο να ξεφύγει από τον κόσμο του εγκλήματος είναι στον πυρήνα της γκανγκστερικής κωμωδίας που σκηνοθετεί ο κ. Γαβράς με τους Καρίμ Λεκλού, Ιζαμπέλ Ατζανί και Βενσάν Κασέλ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. «Οταν γράφαμε το σενάριο είχαμε το γενικό θέμα, αλλά μας έλειπε το νήμα που θα συνέδεε όλα τα κομμάτια της ταινίας. Ηθελα να βρω μια προσωπική σύνδεση με το φιλμ και έτσι αρχίσαμε να επικεντρωνόμαστε σε αυτή τη σχέση, διότι στην πραγματικότητα είναι μια ταινία ενηλικίωσης, για ένα αγόρι που γίνεται άνδρας», σημειώνει.

Η απομυθοποίηση

Στην ταινία ο Ρομέν Γαβράς κινείται αντίθετα από την πεπατημένη αισθητική που θέλει τους γκάνγκστερ μυστηριώδεις, σκληρούς, με κοφτερό μυαλό και στυλ σε ταινίες που σημάδεψαν το σινεμά όπως ο «Νονός» ή ο «Σημαδεμένος». «Το σινεμά δημιούργησε αυτή την εικόνα» μας λέει, «ενώ στην πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν γούστο και δεν είναι τα πιο φωτεινά μυαλά αλλιώς θα ήταν αστροναύτες ή αστροφυσικοί». Ετσι θέλησε να απομυθοποιήσει τον χαρακτήρα του γκάνγκστερ και βάζει τον ήρωά του σε μεγάλες και πραγματικά αστείες περιπέτειες, με μια μεγάλη δόση αλήθειας.

Το όνειρο του Φρανσουά (Κ. Λεκλού) είναι να βρει μια νόμιμη δουλειά και μια κανονική ζωή, αλλά μεταφορικά και πρακτικά αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο, όπως και για τους νέους στη Γαλλία και βέβαια στην Ελλάδα. «Εχω φίλους που σπούδαζαν τουλάχιστον πέντε χρόνια και τώρα δουλεύουν σε εστιατόρια γιατί δεν μπορούν να βρουν δουλειά που να είναι αντίστοιχη των προσόντων τους. Είναι δύσκολο. Η τηλεόραση και η κυρίαρχη αφήγηση σου πουλάει όνειρα αλλά ακόμα και τα πολύ απλά είναι άπιαστα», σημειώνει.

Γκάνγκστερ, μαμάδες, συνωμοσίες-1

Βενσάν Κασέλ και Ιζαμπέλ Ατζανί σε σκηνή από την ταινία.

Δικαιολογεί τον «θυμό» που κυριαρχεί στο Παρίσι και στη Γαλλία, συγκρίνοντας την πολιτική του Εμανουέλ Μακρόν με εκείνη της Μάργκαρετ Θάτσερ, αλλά σημειώνει ότι δεν υπάρχει ένα «ενιαίο μήνυμα» και αυτό τροφοδοτεί τα άκρα. «Αν η Αριστερά δεν βρει μια φρέσκια φωνή, ανοίγει ένα παράθυρο στην άκρα Δεξιά. Αρκετοί στη Γαλλία, πρώην κομμουνιστές ή ακραίοι αριστεροί, στρέφονται στην άλλη πλευρά επειδή είναι οι μόνοι που έχουν κάποιο αφήγημα για εκείνους. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο στην περίπτωση που η Αριστερά δεν ανανεωθεί και δεν βρει νέες ιδέες για να προσαρμοστεί στον σύγχρονο κόσμο», τονίζει.

Η διασκεδαστική πλευρά της ταινίας δεν αφήνει ασχολίαστα φαινόμενα της εποχής μας, όπως την εκμετάλλευση των μεταναστών, τις οξυμένες κοινωνικές ανισότητες, την ανάγκη «ζωντανής μετάδοσης» κάθε στιγμής στα σόσιαλ μίντια –ακόμα και αν αυτή αφορά τον ανελέητο ξυλοδαρμό υπό την απειλή όπλου– αλλά και την πίστη σε θεωρίες συνωμοσίας από αφελείς που πελαγοδρομούν στο Διαδίκτυο. Ο Βενσάν Κασέλ ενσαρκώνει τον χαρακτήρα που συμβολίζει τη «διανοητική σύγχυση» της εποχής μας, μας λέει ο σκηνοθέτης.

Η σύγκριση με τον πατέρα του, τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, δεν τον ενοχλεί, σημειώνει, ούτε νιώθει κάποιο «βάρος» στους ώμους του, απεναντίας αισθάνεται «πολύ υπερήφανος» για εκείνον. Μπορεί οι ταινίες τους να είναι διαφορετικές, αλλά έχουν κοινά σημεία, με έναν περίεργο, επισημαίνει, τρόπο. «Μεγαλώνοντας μέσα σε ένα σπίτι που όλοι μιλούσαν για το σινεμά έμαθα πολλά. Μπορεί οι ταινίες του πατέρα μου να είναι φορτισμένες πολιτικά αλλά είναι και θρίλερ, έχουν το στοιχείο της ψυχαγωγίας του κοινού. Ετσι κάνεις πρώτα σινεμά και μετά προσθέτεις σαν στρώσεις τις δικές σου σκέψεις, εμμονές, σαν τα συστατικά μιας ταινίας. Μπορεί να είναι διαφορετικές, αλλά συνδέονται σε αυτό το κομμάτι», τονίζει ο Ρομέν Γαβράς.

Για τον σκηνοθέτη, πάντως, ο κινηματογράφος είναι σημαντικός αλλά όχι ταμπού. Επαγγελματικά έχει γίνει περισσότερο γνωστός από τα βιντεοκλίπ, για τα οποία έχει βραβευθεί, ενώ βλέπει θετικά τις πλατφόρμες όπως το Netflix. «Δεν βλέπω το Netflix ως τον “διάβολο”. Το σινεμά αλλάζει, αλλά ακόμα δεν ξέρω αν αυτό είναι για καλό ή κακό. Πάντα θα υπάρχουν ενδιαφέρουσες ταινίες ανεξαρτήτως πλατφόρμας».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή