Χορεύοντας τον… Καραβάτζο

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Ζωντανοί» πίνακες με έντονο το αναγεννησιακό στοιχείο χτίζονται και αποσυντίθεται επί σκηνής στο νέο έργο της χορογράφου Ιωάννας Πορτόλου και της ομάδας Griffon, το οποίο τιτλοφορείται «Elizabeth» και είναι εμπνευσμένο από την προσωπικότητα της βασίλισσας Ελισάβετ της Αγγλίας.

Τέσσερις χορευτές μετατρέπονται στους πρωταγωνιστές έργων τέχνης όπου κυριαρχεί η ένταση και συχνά η βία, αναπαριστώντας σκηνές που παραπέμπουν στην ατμόσφαιρα μιας συγκεκριμένης εποχής, αποκαλύπτουν όμως διαχρονικές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. «Δεν μας ενδιαφέρει τόσο η ίδια η Ελισάβετ ή η ζωή της όσο η εικόνα της. Η ιδέα τού πώς είναι να έχεις μια τόσο ισχυρή εικόνα του εαυτού και πώς αυτή η εικόνα τελικά σε εγκλωβίζει», λέει στην «Κ» η χορογράφος ενόψει της πρεμιέρας της παράστασης, που θα πραγματοποιηθεί αύριο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

«Ξεκινήσαμε από εκεί και στη συνέχεια εστιάσαμε σε πίνακες της Αναγέννησης και του μπαρόκ, κυρίως του Καραβάτζο. Ασχοληθήκαμε αρκετά με το φως καθώς και με τα σώματα, που πάντα αποτυπώνονται σε σκηνές πόνου και πάθους και συχνά βρίσκονται σε πολύ μεγάλη ένταση. Οπότε αρχίσαμε να κινούμαστε μέσα σε πίνακες, δικούς μας πίνακες, που, είτε έχουν το θρησκευτικό στοιχείο είτε όχι, ασχολούνται με πάθη και με πόνο όπως οι πίνακες του μπαρόκ». Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από κινούμενα ζωγραφικά έργα τα οποία διαδέχονται το ένα το άλλο συνοδεία της υποβλητικής ηλεκτροακουστικής μουσικής, που συνέθεσε ειδικά για την παράσταση ο σταθερός συνεργάτης της ομάδας Αντώνης Παλάσκας.

«Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στιγμή του έργου που να λέει στον θεατή “τώρα βλέπετε τον πίνακα”, δηλαδή πού να μένουμε ακίνητοι, όμως υπάρχουν στιγμές που το μάτι σου διαβάζει την εικόνα σαν ένα έργο αναγεννησιακό ή μπαρόκ, άγνωστο και ταυτόχρονα οικείο», συνεχίζει η Ιωάννα Πορτόλου. «Παίζουμε αρκετά με την έννοια της εικόνας, της εικόνας του εαυτού που συμπληρώνει μια πιο μεγάλη εικόνα, δηλαδή τον πίνακα. Τα σώματα μοιάζουν συνέχεια τραβηγμένα», σαν το παρόν να «τραβιέται συνέχεια μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος και να ξεχειλώνει λιγάκι». Το βασικό ερώτημα, με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος ο θεατής του έργου, είναι το κατά πόσο έχει τη δύναμη να απελευθερωθεί από την ίδια του την εικόνα, εγκαταλείποντας τις βεβαιότητες και αποδεχόμενος πως είναι «πολύ περισσότερα πράγματα από όσα νομίζει».

Λίγο πριν συμπληρώσει 20 χρόνια πορείας, η ομάδα Griffon έχει πλέον μάθει να δημιουργεί ως ένα ενιαίο σύνολο και κάθε παράσταση αποτελεί καρπό συλλογικής δουλειάς. «Είμαστε πολλά χρόνια μαζί οπότε υπάρχει πολλή εμπιστοσύνη πλέον και δουλεύουμε σε άλλο βάθος. Κι εγώ είμαι πολύ πιο ανοικτή στο να ακούω πού θέλει να βρίσκεται ο καθένας», εξηγεί η χορογράφος, διευκρινίζοντας πως το τελικό αποτέλεσμα ενός έργου είναι πολύ πιο ενδιαφέρον όταν ο κάθε χορευτής βρίσκεται εκεί που θέλει να είναι και καταπιάνεται με κάτι που τον αφορά.

​​Το έργο «Elizabeth» παρουσιάζεται στις 4, 5 και 6 Απριλίου στο Μέγαρο Μουσικής.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή