Το χειροκρότημα ήταν τόσο ηχηρό και συνεχές, που ακουγόταν σαν να χτυπούσε δυνατό χαλάζι στους τοίχους. Γεμάτη η αίθουσα Τριάντη που χωράει 1.700 θεατές, ενώ και οι δύο παραστάσεις του «Μεγάλου δαμαστή» (29 – 30/11) του Δημήτρη Παπαϊωάννου ήταν από μέρες sold out. Τόσο ο ίδιος ο δημιουργός όσο και οι υπεύθυνοι του προγραμματισμού του Μεγάρου δεν φαντάζονταν ότι δύο χρόνια μετά την πολύ επιτυχημένη παρουσίαση του «Δαμαστή» στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση –ούτε τότε έπεφτε καρφίτσα στην αίθουσα–, θα υπήρχε ακόμη τέτοια ανταπόκριση.
Διότι δεν είναι εύκολες οι παραγωγές του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ούτε για το κοινό, που πρέπει να είναι εξοικειωμένο με το λεξιλόγιο του σύγχρονου χορού, και κυρίως με αυτό το υβριδικό είδος του που βρίσκεται μεταξύ χορού και σωματικού θεάτρου. Ούτε για τους χορευτές που καλούνται μέσα από σκηνικές αναπαραστάσεις, να δώσουν κίνηση σε θραύσματα αναμνήσεων, σύμβολα και ιδέες χωρίς να χάνεται ποτέ ο ρυθμός της εξιστόρησης: ροή, στάση, επανάληψη, ένα ατέρμονος κύκλος ζωής, θανάτου και αναγέννησης. Αλλά αυτός ο πολυμορφικός καλλιτέχνης –εικαστικός, χορευτής, χορογράφος και σκηνοθέτης– που μόλις επέστρεψε στην Αθήνα από τις υπερατλαντικές του πτήσεις, από τη διεθνή αποδοχή και αναγνώρισή του, δεν σταματά να τολμά. Kαι να εργάζεται μαζί με τους συνεργάτες του.
Ο «Δαμαστής», μια διεθνής συμπαραγωγή η οποία ταξίδεψε σε 4 ηπείρους, μια παγκόσμια περιοδεία με 95 παραστάσεις σε 33 πόλεις, δουλεύτηκε ξανά για να ταιριάξει στο μέγεθος της μεγάλης σκηνής του Μεγάρου. Ετσι, η δύναμη της ποιητικής του σύνθεσης ξετυλίχθηκε αριστοτεχνικά επάνω στο αφαιρετικό σκηνικό που κάλυπτε όλο το βάθος και το πλάτος του χώρου. Στο κέντρο τής σύνθεσης βρισκόταν ο μέγας χρόνος, ο πανδαμάτωρ της ύπαρξης. Το νήμα της αφήγησης διέτρεξε μέσω των εικόνων ολόκληρο το σύμπαν και ταξίδεψε ώς το Διάστημα για να επιστρέψει στη γη. Και ύστερα κάτω από αυτήν, στο κέντρο της, εκεί όπου γεννήθηκε ο πρώτος άνθρωπος. Γυμνός και ευάλωτος. Αυτές οι ρίζες που τόσο σφιχτά κρατούν τα παπούτσια επάνω στο έδαφος, αυτά τα αλλόκοτα πλάσματα χωρίς φύλο που συναντιούνται και αποχωρίζονται, είμαστε όλοι εμείς με τους φόβους και τις επιθυμίες μας.