Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα δημιουργήθηκαν κάποια αδιαμφισβήτητα… Ιερά Τέρατα του Χορού: η Πλισέτσκαγια, η Μακάροβα, ο Μίσα (Μπαρίσνικοφ) και, βέβαια, η Μάργκο Φοντέιν με τον Ρούντολφ Νουρέγεφ. Εκείνη στη δύση της – είχε ήδη δηλώσει ότι αποσύρεται από prima ballerina του Βασιλικού Μπαλέτου της Αγγλίας, εκείνος πρόσωπο της ημέρας άρτι… μεταπηδήσας από τα Μπαλέτα Κίροφ της Ρωσίας στη Δύση, σε μια επεισοδιακή απόδραση.
Και στο Γκαλά του Μάρτη 1963, η Σονάτα για πιάνο του Λιστ ενορχηστρώθηκε από τον Χ. Σίαρλ (όπως και η προσθήκη της σύντομης «Μακάβριας Γόνδολας») για να χορογραφήσει ο επιφανής σερ Φ. Αστον μία piece d’occasion, το μονόπρακτο μπαλέτο «Μαργαρίτα και Αρμάνδος». Για τη γηράσκουσα τότε λαίδη Μάργκο, οι τεχνικές απαιτήσεις του ρόλου είναι ελάχιστες, αλλά και από τον Ρούντι δεν απαιτήθηκαν πυροτεχνήματα virtuosite! Ζητήθηκε συναισθηματική φόρτιση αν όχι υπερβολή. Ηταν εμφανής όταν το είδα στο Λονδίνο και αργότερα στην ταινία «Είμαι ένας Χορευτής» (αφιέρωμα στον Ρούντι) που παίχτηκε και στην τότε ΕΡΤ.
Η Συλβί πολλά διαθέτει ακόμη στα 48 της, όμως τα συγκινησιακά, αφήστε τα συναισθηματικά, φορτίσματα δεν ήταν ποτέ το ατού της. Κοντά της ο πανύψηλος και πανέμορφος Μάσιμο Μούρου απλώς παρέδωσε.
Η μεγαλύτερη, η πιο υπέροχη στιγμή των παραστάσεων των «Ιερών Τεράτων» (Συλβί Γκιλέμ, Ακραμ Καν) και του Μπαλέτου του Τόκιο έφτασε ακριβώς από το απω-ανατολίτικο συγκρότημα. Οι «Σπουδές» του Χάραλντ Λάντερ για το Βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας (1948) πέρασαν στο London Festival Ballet (L.F.B. 1955) σε ανανεωμένη έκδοση.
Ενα εξαίρετο κλασικό κομμάτι που ξεκινά από την αίθουσα γύμνασης/προθέρμανσης του συνόλου των χορευτών για να καταλήξει –έπειτα από ένα ρομαντικό ιντερμέτζο a la Sylphide– στα υπέρτατα όρια της επίδειξης μπραβούρας ανδρών τε και γυναικών. Το πιστοποιήσαμε το 1972 στο Φεστιβαλικό Ηρώδειο από το L.F.B., σήμερα Εθνικό Μπαλέτο της Αγγλίας.
Η μουσική βασίζεται στον… εφιάλτη των επίδοξων σολίστ πιάνου, τις «Σπουδές» του Τσέρνι, ενορχηστρωμένες μαγικά από τον Εσθονό/Δανό Κ. Ριίζαγκερ. Οι Ιάπωνες αποδείχτηκαν maitres στην ακρίβεια της φόρμας, προσφέροντας ένα απίθανο επίπεδο διεγερτικής τεχνικής και απέδειξαν ότι το σύνολό τους αποτελείται από μία εξαιρετική ομάδα… ανώνυμων ιερών τεράτων. Μπράβο τους! (Μέγαρο Μουσικής, 28/12/2013).