Εφτασε επιτέλους το Βασιλικό Μπαλέτο της Αγγλίας – Covent Garden και στην Αθήνα, αφού για καιρό περιφερόταν στην υπόλοιπη επικράτεια. Ευχαριστίες στην Antenna Group, στο Arts Council England, στην Bank of America, Merrill Lynch, και σε απευθείας σύνδεση, μέσω δορυφόρου, είδαμε στο Μέγαρο Μουσικής τη «Ζιζέλ» (δεν νομίζω ότι χρειάζονται διαπιστευτήρια)… ζωντανή, «live». Είχα καιρό να δω και να απολαύσω το Αγγλικό Μπαλέτο, αυτή τη Σχολή διαύγειας και προσοχής στη λεπτομέρεια. Το Φεστιβάλ μας έχει αποκλείσει τα μεγάλα διεθνή μπαλέτα και, συμπτωματικά (;) το δορυφορικό κανάλι Mezzo αφιερώνει τις κλασικές του αναμεταδόσεις στο Παρίσι, το Μιλάνο (απαράδεκτη η Ζιζέλ της πανύψηλης, παγερής Ζαχάροβα με τον… κούκλο Μπόλε, αυτοί είναι για Μπαγιαντέρες, Ραϋμόντες, κ.λπ.), στη Ζυρίχη, σε γερμανικά και ισπανικά συγκροτήματα. Οσο για το κλεινόν άστυ, Μέγαρο και Μπάντμιντον, παρουσιάζουν δευτεροκλασάτες, αν όχι τριτοκλασάτες, μετα-σοβιετικές ομάδες της πρώην Ενωσης.
Ανάσα χορού, λοιπόν, αυτή η «άμεση» Ζιζέλ. Στο κοινό παρατηρώ ότι οι κυρίες αποτελούν το 75% των θεατών και ότι ο μέσος όρος ηλικίας είναι πολύ άνω των –ήντα! Ευτυχώς δύο… οπτασίες κάλλους, νεότητος και ακτινοβολίας κάνουν την είσοδό τους: δύο μπαλαρίνες της ΕΛΣ, οι κυρίες Α. Γάσπαρη και Σ. Καμπουράκη λάμπουν, πραγματικές «θεές». Η υπόλοιπη νεολαία ή έστω τα –άντα προφανώς προτιμούν την Πειραιώς ή τη Συγγρού. Αντίθετα από τις αναμεταδόσεις θεατρικών έργων και όπερας όταν οι αίθουσες Τριάντη και Λαμπράκη ξεχειλίζουν, τώρα βρισκόμαστε στη συμμαζεμένη και ζεστή Ν. Σκαλκώτα (27/1).
Υστερα από μία ενδιαφέρουσα ξενάγηση στα παρασκήνια και διάφορα διασκεδαστικά «μπλα μπλα» με παράγοντες, ύστερα από επιδείξεις πρόβας στο στούντιο, λίγο μάθημα, λίγη αγωνία, λίγο μακιγιάζ, λίγο κοστούμια, από την εισαγωγή του μπαλέτου κιόλας εισπράττουμε την υπεροχή της έξοχης ορχήστρας υπό τον Ρώσο (;) αρχιμουσικό Μπόρις Γκρουζίν. Χαίρομαι που οι Αγγλοι επανέφεραν τη «Ζιζέλ» στην έκδοση του Πίτερ Ράιτ (1966), για την οποία στο επόμενο σημείωμα.