Οταν ξεπεράσεις το γεγονός -που οφείλεται στην άγνοια- του πώς μπορεί η πλατινέ Μαρινέλλα να προσωποποιήσει την κατάμαυρη Βέμπο, περνάς θαύμα σε αυτήν την παράσταση με τον παραπλανητικό τίτλο «Η Μαρινέλλα συναντά την Βέμπο». Οχι, η εδώ και χρόνια μεγάλη κυρία του σύγχρονου τραγουδιού ΔΕΝ παίζει την αείμνηστη, πολυαγαπημένη σε μας τους παλαιότερους, Σοφία Βέμπο. Σεμνά και ταπεινά, χωρίς κλεισίματα ματιού στο κοινό, χωρίς βεντετισμούς και μανιέρες (κι ας έχει κάποιες, σούπερ βεντέτα είναι!), διορίζεται αφηγήτρια -commère στην Επιθεώρηση-, παίζει τη ζωή της σε σχέση με τη Σοφία, αλλά και της Σοφίας χωρίς εκείνη την ίδια, τραγουδά κάποιες πασίγνωστες -πάντα σε μας τους παλιούς- επιτυχίες της, και όλα πάνε πολύ καλά.
Μπορεί τα κείμενα του Π. Ζούλια να σήκωναν λίγο κόψιμο, όπως και πολλά από τα τραγούδια που θα ήταν προς όφελος αυτού του τρίωρου μουσικού έργου αν παρουσιάζονταν σε potpourri. Ομως οι ρυθμοί της παράστασης που έστησε ο ίδιος ο κ. Ζούλιας, με συνεργάτη τον πάντα και παντού πολύτιμο Φ. Ευαγγελινό σε κίνηση και χορογραφία, ήταν λαχανιαστά γρήγοροι στις εναλλαγές των σκηνών και σκηνικών (έπαινος στους Γ. Γαβαλά και Γ. Μουρίκη) και των ρυθμών και μελωδιών (και εδώ έπαινος στον ανεκτίμητο και απανταχού παρόντα Λ. Λιάβα στην έρευνα και τη μουσική επιμέλεια και τον Γ. Ζαχαρίου στη μουσική δ/νση και τις ενορχηστρώσεις). Τα κοστούμια της Ε. Νάθενα από ελαφρώς επιθεωρησιακά, κακόγουστα, σε επιτυχή των εποχών, φωτίστηκαν, όπως και η σκηνή όλη από μία Ελ. Ντεκώ, οπότε; Συγχαρητήρια στους υπεύθυνους του έντυπου προγράμματος (Λ. Λιάβα, Μ. Λυσιμάχου), τόμος αναφοράς για τη βιβλιοθήκη μας. Τελευταίοι, αλλά πρώτοι και καλύτεροι, οι ηθοποιοί/τραγουδιστές/χορευτές με τις πολλαπλές ικανότητες: Χ. Αλεξανιάν, Μ. Μαρίνος, Ν. Σεμπεκοπούλου, Ν. Ορφανού, Τ. Κωστής, αλλά και όλοι, ΟΛΟΙ οι άλλοι έξοχοι. Δίπλα, κοντά, γύρω, τριγύρω στη Σοφία/Μαρινέλλα, δύο αστέρια διεθνούς περιωπής: ο Χρ. Στέργιογλου και ο Αντ. Λουδάρος (που αδυνάτισε κιόλας). Βραδιά απόλαυσης η 28/01 στο Μπάντμιντον.
ΥΓ.: Εγώ πάντως από τη «θεατρική» Βέμπο πάντα θα θυμάμαι («Βίρα τις άγκυρες»; «Εχετε γεια βρυσούλες»; στο Θέατρο Βέμπο – 1950-51) τη Σοφία να βγάζει το κεφάλι της ενώ χτενιζόταν από την κουίντα για να… κατσαδιάσει την υπέροχη Μαρίκα Νέζερ που στο νούμερό της την εμιμείτο και την… κορόιδευε: «Μαρίκα, απολύεσαι».