ΧΟΡΟΣ. Τριάντα χρόνια έχουν να έρθουν στην Ελλάδα τα Μεγάλα Μπαλέτα του Καναδά, αλλά για όσους μπορεί να είχαν δει το συγκρότημα τότε δεν υπάρχει πλέον κάτι που να το θυμίζει. Μια ομάδα από τις πιο πρωτοπόρες του είδους της στον κόσμο, Les Grands Ballets Canadiens de Montreal, η οποία έχει καθιερώσει ένα καινούργιο μοντέλο ως προς τη λειτουργία της, επιστρέφει στη χώρα μας για να παρουσιάσει το «νέο της πρόσωπο» σε δύο παραστάσεις σήμερα και αύριο στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (8 μ.μ.).
«Η δική μου φιλοσοφία είναι να υπερβαίνουμε τα προβλήματα και ξέρετε ακόμη και στις ΗΠΑ και στον Καναδά ο πολιτισμός έχει προβλήματα», ήταν μερικά από τα λόγια του καλλιτεχνικού διευθυντή των Μεγάλων Μπαλέτων του Καναδά Gradimir Pankov, ο οποίος εξέφρασε τη χαρά του, χθες, σε συνέντευξη Τύπου, για το ταξίδι του συγκροτήματος στην Ελλάδα και αμέσως μετά σε χώρες των Βαλκανίων. «Πάντοτε ήθελα να επισκεφθώ τη γενέτειρά μου τα Σκόπια όπου χόρεψα για τελευταία φορά το 1964», ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο Γκραντιμίρ Πάνκοφ, μιλώντας με συγκίνηση για τη σχέση που είχε τότε με μια Ελληνίδα χορεύτρια που έμενε στην Αθήνα, με την οποία υπήρξε φίλος μετά για πολλά χρόνια.
Νέο μοντέλο
Από το 1992 που ανέλαβε διευθυντής των Μεγάλων Μπαλέτων του Καναδά, ο Γκραντιμίρ Πάνκοφ εισήγαγε το νέο μοντέλο ομάδας χορού που είχε πρωτοκαθιερώσει στη Γενεύη, η οποία λειτουργεί χωρίς μόνιμο χορογράφο. «Αποφάσισα να κατευθύνω την ομάδα προς τον σύγχρονο χορό και να ευχαριστήσω το κοινό που αγαπάει τον κλασικό χορό προσκαλώντας κάθε χρόνο δύο ομάδες κλασικού μπαλέτου. Με αυτόν τον τρόπο ικανοποίησα τους πάντες και δημιούργησα ένα μοναδικό ρεπερτόριο για την ομάδα» ανέφερε ο Γκραντιμίρ Πάνκοφ.
Στο Μέγαρο Μουσικής θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε ένα καινοτόμο έργο που δημιουργήθηκε ειδικά για τα Μπαλέτα του Καναδά και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα: το «Minus One» του διάσημου Ισραηλινού χορογράφου Οχάντ Ναχαρίν.
Σε ένα ηχητικό περιβάλλον από παραδοσιακούς σκοπούς και λαϊκά τραγούδια, μπαρόκ μουσική και έθνικ ρυθμούς, οι τριάντα τέσσερις χορευτές της ομάδας αφήνονται στο ιδιαίτερο χορογραφικό λεξιλόγιο του Ναχαρίν, ενώ μέσα από μαγνητοφωνημένες εξομολογήσεις τους αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία και τη σχέση τους με τον χορό.