Είμαι βέβαιος ότι για να αποτοξινωθεί από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και το «Ταξίδι του στην αιωνιότητα», ο χορογράφος της ΕΛΣ έσκυψε με ευλάβεια στα αφηγήματα της απερίγραπτης προσωπικότητας που υπήρξε ο Ε. Τ. Α. Χόφμαν (1776-1822). Δικαστικός, μαέστρος, συνθέτης και πάνω απ’ όλα παραμυθάς που κινήθηκε μεταξύ ρομαντισμού και ρεαλισμού, τα «Νυχτερινά» του είναι άγριες φανταστικές ιστορίες που ενέπνευσαν πολλούς καλλιτέχνες έκτοτε. Από αυτόν πρέπει να εμπνεύστηκε ο Ρενάτο τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ανώνυμου πρίγκιπα, κάτι ανάμεσα στον ανόητο ερωτίλο Χόφμαν των «Παραμυθιών» του Οφενμπαχ και τον Φραντς της «Κοπέλια» (που ερωτεύεται μια κούκλα). Τούτος νομίζει ότι ερωτεύεται κάτι σαν… κύκνο. Ομως θα είναι ο απροσδόκητος πρώτος ρόλος του Δάσκαλου (στις αναβιώσεις του πρωτοτύπου πλειστάκις παραλείπεται) ή μήπως παραλλαγή του «κακού» Ρόθμπαρτ που μας φέρνει τον Χόφμαν στο προσκήνιο; Ντρόσελμαγερ («Καρυοθραύστης»); Δρ Κοπέλιους («Κοπέλια»); Λίντορφ-δρ Μιράκλ-Νταπερντούτο («Παραμύθια του Χόφμαν»); Ολοι οι «κακοί», υποχθόνιοι, αλλόκοτοι, μαζί εδώ! Tη χαζοχαρούμενη και δολοπλόκο μητέρα-βασίλισσα (Queen Mother!) όπως και τις περισσότερες παρεμφερείς (με το συμπάθειο, κυρίες μου), πού να την ανακαλύψουμε άραγε στον Χόφμαν; Ομως και οι δύο (ανώνυμοι) κύκνοι, ο Ασπρος (συνοδεία κυριών με λευκές αιθέριες τουαλέτες) και ο Μαύρος (αυτός με συνοδεία ανδρών ημίγυμνων στα μαύρα), να είναι διπλός αντικατοπτρισμός του Βασιλιά των Ποντικών με τη συνοδεία του («Καρυοθραύστης»);
Tele-show, tele-game «So you think you can… marry the prince by dancing? » απολαυστικό εύρημα για να διαλέξει ο ανόητος μια νύφη. The big prize. Μπα, τίποτε, αυτός ανάμεσα στον Ασπρο και στον Μαύρο στον κόσμο του. Τα ξαφνιάσματα, τα απροσδόκητα, οι ρυθμοί, τα απλούστατα μέχρι ανύπαρκτα λειτουργικότατα σκηνικά (δεν χρειάζονται τοίχοι και τείχη με κίνδυνο να γκρεμιστούν a la «Νυχτερίδα»), οι προβολές, οι φωτισμοί, τα κοστούμια, όλα υπήρξαν σχεδόν υπερθετικά. Μια ορχήστρα υπό τον Α. Βουδούρη που θα της έδινα… Grammy, μια χορογραφία που δύο ή τρεις φορές μάς έκλεισε το μάτι αναφερομένη στα γνωστά originals (απολαυστικά τα τέσσερα κυκνάκια!). Κατά τα άλλα, μια παράσταση ρευστή, κλασική, νεοκλασική, μοντέρνα, με εμένα ευτυχή που θα την έβλεπα τρις για τις τρεις διανομές.