Πρίγκιπας: Ντανίλο Ζέκα – πάντα αξιόπιστος και ικανός. Ιγκορ Σιάτζκο – πάντα γερός. Τώρα «παίζει» κιόλας. Βαγγέλης Μπίκος – απολύτως «ονειροπαρμένος», ο καλύτερος ρόλος του μέχρι σήμερα.
Δάσκαλος: Στράτος Παπανούσης – αστέρι χοροθεατρικής προσωπικότητας. Αλεξάντερ Νέσκοβ – ύπουλος, σαρδόνιος αλλά και φιλαράκι. Εξαίρετη ερμηνεία. Βασίλισσα: Αλίνα Στεργιανού – το γλεντάει, ρόλος για το… τσεπάκι της. Νατάσα Σιούτα – θα την ήθελα Λευκό Κύκνο, ούτως ή άλλως είναι παντού αξιοθαύμαστη.
Ασπρος Κύκνος: Ευρυδίκη Ισαακίδου – ΕΙΝΑΙ ο Λευκός Κύκνος. Χριστίνα Μακρίδου – από σολίστ σε ρόλο μπαλαρίνας. Ο.Κ. τεχνικά, αλλά χρειάζεται δουλειά και εκπαίδευση για την έκφραση και τη δραματικότητα του ρόλου. Σταυρούλα Καμπουράκη – η σουμπρέτα μας, τώρα ρομαντική, εσωτερική μέχρι εσωστρεφής, άψογη.
Μαύρος Κύκνος: Αιμιλία Γάσπαρη – ΕΙΝΑΙ, με τη σειρά της, ο Μαύρος Κύκνος. Ελεάνα Ανδρεούδη – έγραφα («Κ» 07/03) «αποκάλυψη, μια μπαλαρίνα από το σύνολο σε πρώτους ρόλους. Μακάρι να τα πηγαίνει καλά και με… τις pointes». Τα πηγαίνει, περίπου. Καλή παρουσίαση! Πόπη Σακελλαροπούλου – όψη, δράμα, άριστη. Τεχνική: θέλει δουλειά.
Ασπροι Κύκνοι: κορυφαίες και σύνολο – αρκετά καλά αλλά χρειάζονται απεγνωσμένα συγχρονισμό, το έχω γράψει πλειστάκις. Θέμα ωρών προβών ή των υπευθύνων;
Μαύροι Κύκνοι: απολαυστικοί, άγριοι, δεν «μύριζαν» πτηνά αλλά μάλλον… αδρεναλίνη! Και δεν χρειάζονταν τεχνικές ακριβείας. Οι τέσσερις αλλόκοτοι φίλοι του πρίγκιπα (κρουπιέρης, δάσκαλος μποξ, μπάρμαν -στην πρεμιέρα λόγω ατυχήματος είχαμε την τύχη να απολαύσουμε τον… ίδιο τον Τζανέλα!- και κηπουρός – αυτόν δεν τον κατάλαβα όπως και το δώρο/κουτί που αναβόσβηνε) όλοι απολαυστικοί. Ιδιαίτερα ως αποκαλυπτικά τέσσερα… κυκνάκια, υπό την καθοδήγηση του… Δασκάλου!
Χορογραφία – Σκηνικά: ο Ρ. Τζανέλα έστησε μια πρωτότυπη έκδοση, άξια προς… εξαγωγή. Ομως εκείνα τα φουετέ στο φινάλε τι τα ήθελε αφού δεν τα εκτελούσαν. Απλούστατα και εξαιρετικά τα σκηνικά καθώς και οι προβολές. Μουσική διεύθυνση: ο Η. Βουδούρης και η ορχήστρα στα… high τους ήδη από τα πρώτα μέτρα της δυσοίωνης εισαγωγής. Κοστούμια: η Σ. Κριθαριώτη τα καταφέρνει έξοχα με τους άνδρες (δεν κατάλαβα τα καπέλα στο ρώσικο χορό) και τους Λευκούς Κύκνους, όμως η midi a la μπομπονιέρα φουντωτή τούλινη τουαλέτα της Βασίλισσας απαράδεκτη. Το trois quart κονταίνει απελπιστικά. Φωτισμοί: η Σ. Κάλτσου μας συσκότισε περισσότερο του δέοντος, όσο και ζοφερό αν είναι το θέαμα. Ομως τι ωραία που πέρασα και τις τρεις φορές στο Μέγαρο Μουσικής! (15,18, 21/03)