Σε ανύποπτο χρόνο και στα εγκαίνια της αίθουσας Νίκος Σκαλκώτας του Μεγάρου Μουσικής, ο αείμνηστος Χρήστος Λαμπράκης είχε ανακοινώσει ότι αυτός ο χώρος θα αφιερωνόταν στον Χορό. Δεν ξέρω ποιον «Χορό» είχε κατά νου ο Λαμπράκης, πολύ περισσότερο που στα εγκαίνια της αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη μου είχε εκμυστηρευτεί πως «θα μου έφερνε τη Σκάλα του Μιλάνου και το Βασιλικό Μπαλέτο – Covent Garden». Τίποτε από αυτά δεν έγινε, άλλα μεγάλα και ωραία γίνονται, αλλά στην Αίθουσα Σκαλκώτα δεν γίνεται και πολύς… χορός. Και δεν πιστεύω ότι ο αείμνηστος μάντευε την άφιξη των παραστάσεων του Covent Garden μέσω… δορυφόρου σε αναμεταδόσεις. Ετσι κι αλλιώς η Αίθουσα είναι μικρή για… μεγάλο χορό και ίσα-ίσα επαρκεί για μικρές ομάδες, ντουέτα ή σόλο περφόρμερς.
Εκεί πιστεύω έπρεπε να εμφανιστεί η ομάδα Trafic de Styles-Sebastien Lefrancois (Διακίνηση Ρυθμών, Τρόπων, Στυλ; Του Σεμπαστιέν Λεφρανσουά). Σε πρωινές-απογευματινές παραστάσεις Σαββατοκύριακου για παιδιά, νέους σε προεφηβική ηλικία και υπερήλικους με παρεμφερή διάθεση. Εντυπωσιάζομαι από τους συντελεστές της παράστασης: 9 περφόρμερς, 8 για το θέαμα (χορογραφία, φωτισμοί, σκηνικά κ.λπ.), 2 για την παραγωγή, 3 για τη συμπαραγωγή – αυτοί οι 5 είναι σχετικά με το θέατρο και τον χορό ιδρύματα. Ακόμη: συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος στο πλαίσιο «Ελλάς Γαλλία – Συμμαχία 2014».
Από το έντυπο πρόγραμμα/αφίσα: «η ακρίβεια στη φυσική κίνηση και η παράβασή της αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά του χιπ-χοπ… Η ομάδα εστιάζει στη διερεύνηση της εύθραυστης ισορροπίας ανάμεσα στην τέχνη και την περφόρμανς, ανάμεσα στην ψυχή και στο σώμα…». Είδα και άκουσα τσιρίδες σε ακατανόητα γαλλικά (και ας είμαι γαλλοτραφής!), άφθονα σκοτάδια για πετυχημένες αλλαγές απλών σκηνικών και κοστουμιών (κόκκινων ως επί το πολύ), κάποιο χιπ-χοπ (οι καλύτερες σκηνές ήταν οι γνωστοί καβγάδες των οικογενειών, τα ερωτικά ντουέτα αστεία), καθόλου σχεδόν μπρέικ, υπερ-κατάχρηση (αναγκαστικά, γιατί τι άλλο να κάνεις με το είδος;) χειρονομιών και εκτοξεύσεων των άνω άκρων. Αναλογίστηκα «μοντέρνους» Ρωμαίους και Ιουλιέτες του Πρελζοκάζ ή του Μπαλέτου της Πράγας και στέναξα. Το χιπ-χοπ είναι για τον δρόμο, για χαμίνια, πιτσιρίκια, εφηβικούς ανταγωνισμούς, απολαυστικούς αυτοσχεδιασμούς. Αφήστε το εκεί ή βγείτε έξω στα μαρμάρινα πεζούλια αφήνοντας μέσα τα «δήθεν». (Μέγαρο Μουσικής 22/05).