Οι συμπτώσεις της ζωής έφεραν τα τελευταία 20 χρόνια να διασχίζω κάθε καλοκαίρι την Αρκαδία καθοδόν για το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Την παλιά, εφιαλτική, όλο στροφές «εθνική» οδό, τα τμήματα που επιδιόρθωναν ή δημιουργούσαν παρακαμπτηρίους – για να γκρεμιστούν ή βουλιάξουν μέσα σε ένα χρόνο –, τα νέα τούνελ, τις ασφαλτοστρώσεις, και γύρω τα υπέροχα δάση, το άφθονο πράσινο. Μετά ήρθαν οι πυρκαγιές και το φρικαλέο αποτέλεσμα σίγουρα δεν θα είχαν υποπτευθεί όλοι οι «τέως» πρόγονοι βουκολικοί ποιητές από την αρχαία Ελλάδα στη Ρώμη, από την Αναγέννηση στο Ροκοκό, στις ρομαντικές εξάρσεις. Βιργίλιος και Λόπε ντε Βέγκα, Σαναντζάρο και Λαμαρτίνος, Γουέντσγουερθ και Γεωργία Σάνδη… και βέβαια «Οι Βοσκοί της Αρκαδίας» του Πουσέν δίπλα στην «Αναχώρηση για τα Κύθηρα» του Βατό (κι εκεί καήκανε…).
Η νέα πρόταση του Κώστα Ρήγου, με το αειθαλές (χτύπα ξύλο!) Χοροθέατρο Οκτάνα, «Αρκαδία» αποδείχθηκε δύσκολη, δύσπεπτη, δυσάρεστη, δυσοίωνη. Από τον ηλεκτρονικό εναρκτήριο βόμβο, στον «τραγικό» (για τον 17ο αι.) ή «περιγραφικά» ανέμελο απόηχο του Χένρι Περσέλ, το θέαμα δεν μας άφησε ούτε μια στιγμή να ανασάνουμε κάτι από τον παλιό «πράσινο» αγέρα των βουνών της Αρκαδίας. Αγριος ο χώρος, η ομίχλη και οι αλγεινές εντυπώσεις μιας επερχόμενης ιεροτελεστίας, μύθοι και θρύλοι – εγχώριοι και αλλοδαποί που ανακαλούσαν τον Δία και την Ευρώπη, τον Μινώταυρο και την Πασιφάη, τον Χρυσούν Μόσχον – σφάλμα η περίφημη άρια του Παγωμένου Βορρά («Βασιλιάς Αρθούρος») να αποδοθεί από σοπράνο, βαρύτονος απαιτείται. Τελικά άνθρωποι και όντα στην αισθητική (πάλι; για πάντα;) του άσπρου – γκρι – μαύρου – όμως εδώ με το υπέροχο χρώμα της σάρκας των γυμνών ερμηνευτών και τις παρεμβολές της πυρακτωμένης φύσης – όλα αυτά πού οδηγούσαν άραγε; Κρυφή ελπίδα: ένα αισιόδοξο, έστω και immitation, happy end. Για την ανάσα, που δεν ήρθε ποτέ. Σφάλμα (πάλι ανακαλύπτω ένα χαμένο φινάλε) που η παράσταση δεν έληγε εκεί που ο θίασος σβήνει τα κεριά – τις φλόγες; – από τον ψηλό κορμό ενός δέντρου.
Θίασος: 12 χορευτές διεθνούς επιπέδου γυμνοί, ημίγυμνοι, ντυμένοι, έξοχοι στο συνολικό κινησιολογικό/χορευτικό αιτούμενο. Εκλεκτό το άγνωστό μου Σύνολο Παλιάς Μουσικής Ex Silentio με τη σοπράνο του. Οι συντελεστές (εδώ μόνον… 8;) αποτελεσματικοί σε όλες τις απαιτήσεις του Ρήγου που δεν ήταν λίγες. Και εντέλει – ας αφήσω την γκρίνια: τι κρίμα που μία τέτοια τόσο αξιόλογη ελληνική πρόταση/παράσταση που υπερτιμά το Φεστιβάλ Αθηνών 2014 περιορίστηκε σε δύο μόνο παρουσιάσεις (Πειραιώς 260, 17/06).