Ενας ονειρικός, σουρεαλιστικός κόσμος φτιαγμένος από ομίχλη, αφρό, σαπουνόφουσκες και χρωματιστό φως. Φανταστείτε μια χορογραφία δίχως ανθρώπινα σώματα, αλλά τοπία που κινούνται ανάμεσα στους θεατές… Κάτι τέτοιο, τόσο μαγικό, θα συμβεί μπροστά στα μάτια μας αύριο στην Κεντρική Αίθουσα του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας, στο πλαίσιο του 20ού Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού της πόλης.
Το έργο «Evaporated Landscapes» («Εξατμιζόμενα Τοπία») της Δανής χορογράφου Μέτε Ινγκβαρτσεν, η οποία για πρώτη φορά παρουσιάζει δουλειά της στην Ελλάδα, ανατρέπει την παγιωμένη εικόνα που έχουμε για το τι είναι χορογραφία.
«Ο χορός, όπως και μια χορογραφία, έχει να κάνει με τη δημιουργία κινήσεων, καθώς και με τη συγκεκριμένη οργάνωση των κινήσεων στον χώρο», λέει σε συνομιλία της με την «Κ» η Μέτε Ινγκβαρτσεν.
Τα όρια
«Μπορεί ένα τοπίο να χορέψει;» «Φυσικά και μπορεί», αφού όπως εξηγεί η Μέτε, «ο χορός μπορεί να ερμηνευθεί από οποιοδήποτε υλικό, ένα ανθρώπινο σώμα, αντικείμενα, ένα ύφασμα ή άλλο υλικό, ένα φως, έναν ήχο, ακόμη και μια σκέψη ή μια λέξη. Αυτό είναι που κάνει το έργο μου, Evaporated Landscapes, μια χορογραφική πρόταση ή μια παράσταση χορού».
Τα «Εξατμιζόμενα Τοπία» είναι το πρώτο από μια σειρά τεσσάρων έργων με τα οποία η χορογράφος αγγίζει τα θέματα των ορίων ανάμεσα στο τεχνητό και το φυσικό και διερευνά τις σχέσεις των έμψυχων όντων με τον άψυχο, αλλά γεμάτο ενέργεια, κόσμο που τα περιβάλλει.
«Ηθελα να δημιουργήσω ένα τεχνητό φυσικό χώρο μέσα στο θέατρο για να δω πώς αλλάζει η οπτική του. Με ενδιέφεραν οι αισθήσεις και οι επιρροές που θα δημιουργούσαν αυτοί οι μη ανθρώπινοι ηθοποιοί», επισημαίνει η Μέτε Ινγκβαρτσεν.
Η νεαρή χορογράφος από τη Δανία ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες. Σπούδασε στο Αμστερνταμ και στις Βρυξέλλες, ενώ το καλοκαίρι του 2004 αποφοίτησε από τη διάσημη σχολή χορού P.A.R.T.S και από τότε έχει ασχοληθεί με διάφορα ερευνητικά πρότζεκτ και έχει δημιουργήσει μια σειρά παραστάσεων. Το 2008 συμμετείχε στο πρότζεκτ με τίτλο «6Months1Location», που ξεκίνησε με πρωτοβουλία των Xavier Le Roy και Bojana Cvejic για να αντιμετωπιστούν ερωτήματα σχετικά με την εκπαίδευση, τις δομές παραγωγής και τις καλλιτεχνικές ανταλλαγές. Επίσης, για έξι μήνες δούλεψε στο πρότζεκτ του youtube «Where is my privacy», χρησιμοποιώντας σύγχρονα εργαλεία επικοινωνίας ως έναν τρόπο να ξαναδεί τη δημιουργία μιας χορογραφίας. Το 2010 ξεκίνησε να ασχολείται με διάφορες site-specific δράσεις με θέματα σχετικά με τη φύση.
Οι ιδέες
«Δεν έχω ένα λεξιλόγιο ή ένα στυλ κίνησης. Κάθε νέα μου δουλειά προσπαθώ να την αναπτύσσω ανάλογα με τις ιδέες που την υποκινούν», μας λέει η Μέτε Ινγκβαρτσεν.
Πάντως, τα εφέ και τα ονειρικά στοιχεία των «Εξατμιζόμενων Τοπίων» δεν απευθύνονται μόνο σε όσους είναι ή νιώθουν παιδιά. Η ποίηση του έργου γίνεται περισσότερο αισθητή ως εμπειρία.
Τέσσερις κώνοι με αφρό, που μοιάζουν με χιονισμένες κορυφές, φτιάχνουν ένα μικρό ορθογώνιο στη σκηνή που περιβάλλει τους θεατές. Τη μια στιγμή οι κώνοι λαμπυρίζουν σε χρώματα ροζ, γκρι και μπεζ, την επόμενη στέκονται ήρεμοι με ένα εσωτερικό φως. Στην άκρη της σκηνής στέκεται η χορογράφος, η οποία σαν ιέρεια καλεί τους καπνούς από ένα μηχάνημα και τους στέλνει προς τους θεατές που ως διά μαγείας νιώθουν ότι πετούν πάνω από τα σύννεφα, μια χιονισμένη κορυφή στο βάθος… Η μια φανταστική εικόνα δίνει τη θέση της στην άλλη με τη βοήθεια της αξιόλογης υπεύθυνης φωτισμού Minna Tikainen. Κόκκινες φλόγες, απαστράπτουσες μπλε χιονονιφάδες, πεταλούδες, μια επερχόμενη καταιγίδα την ώρα της ανατολής. Οπτικές ψευδαισθήσεις οι οποίες δημιουργούνται μόνο από φως, αφρό, ομίχλη και φούσκες. Αιθέρια όμως εντελώς τεχνητά μέσα μεταμορφώνονται σε φόρμες φυσικές που οι θεατές μπορούν να αγγίξουν, καθώς αργά και δίχως να το προσέξουν η υγρασία τους τούς σκεπάζει. Μαγικό δεν ακούγεται;