Μας είχαν υποσχεθεί ότι η παράσταση της Martha Graham Dance Company στο Ηρώδειο (12/7) θα στολιζόταν από ένα ολόγιομο φεγγάρι. Είχαμε πανσέληνο μεν, δεν φάνηκε δε από τις καμάρες του Ρωμαϊκού Αμφιθεάτρου. Την είδαμε πάνω από τον Υμηττό βγαίνοντας αρκετά προβληματισμένοι. Δεν ξέρω αν αυτή η ολιγομελής ομάδα που εμφανίστηκε είναι περιοδεύων θίασος ή η περίφημη Company σε decadence. Εύχομαι το πρώτο. Τίποτε δεν δικαιολογούσε την παρελθοντική φήμη της Ομάδας από τις τόσες φορές που την έχω δει στην Αθήνα και στο εξωτερικό. Επρόκειτο περί φιλανθρωπικής περιοδείας, αυτό όμως δεν δικαιολογεί την έλλειψη ενός υποτυπώδους εντύπου προγράμματος με κάποιες πληροφορίες. Το βιογραφικό της Μάρθας είναι πανάρχαιο και οι ανακοινώσεις από σκηνής για χορευτές και έργα από τον απαραίτητο Α. Κωστάλα και τη νέα καλλιτεχνική υπεύθυνο, σύντομα λησμονήθηκαν. Εμενε ένα δελτίο Τύπου στο οποίο παρελείπετο το μπαλέτο που εγώ τουλάχιστον περίμενα να δω πώς και πώς: την «Ιεροτελεστία της Ανοιξης».
Η παράσταση ξεκινούσε με ένα έργο που δεν ανακαλύπτω σε κανένα λεξικό: «Πανόραμα» (1935). Το πλησιέστερο που βρίσκω είναι το «American Document» (1938), το οποίο με μικρό σύνολο είχα δει στο Φεστιβάλ Χορού των Καννών από το Μπαλέτο της Λωρραίνης. Με τις 38 σπουδάστριες της δικής μας ΚΣΟΤ το έργο απέκτησε ένα σημαντικό βάρος και απεδόθη εξαιρετικά με γνώση και ύφος. Αντίθετα από το «Περιπλανώμενη στον Λαβύρινθο» (1947) που για κάποιο λόγο το 2013 περιορίστηκε στο «Περιπλανώμενη»… σκέτο. Ελλειψη γωνιώδους πομπώδους στυλ και… άλλα κοστούμια καθώς τα πρωτότυπα «ιστορικά» του Νογκούτσι καταστράφηκαν, λέει, με κάποιο τυφώνα. Απλούστατη και απαραίτητη η ανακατασκευή τους.
Η «Ηχώ» (2014) παραγγελία στον Αντώνη Φονιαδάκη με κοστούμια του Τάσου (;) ήταν χαρακτηριστικό του νέου μας –σχετικά– χορογράφου: κινησιολογική αφθονία που καταντούσε φλυαρία, ελάχιστες ανάσες, φορτωμένα αλλά καλόγουστα τα κοστούμια των 3 ηρώων (Νάρκισσος, το είδωλό του, Ηχώ), άσχημα τα του συνόλου. Λέγαμε για χρόνια ότι οι γεροί ρόλοι των ανδρών είναι εκείνοι του Μπεζάρ, των γυναικών της Πίνα Μπάους. Κάπου παρεισέφρεε το τρομερό φινάλε του Νοϊμάγερ με το πρώτο, νομίζω, απόλυτο γυναικείο γυμνό σε μπαλέτο και το μανιτάρι της βόμβας υδρογόνου στο βάθος. Η Γκράχαμ ένωσε τη βαρύτητα των φύλων έξοχα (1984), οι εντάσεις είναι εξαιρετικές, ο θίασος μου φάνηκε ολιγομελής – πέραν του ατυχήματος ενός χορευτή–, η ηρωίδα λύγισε στο φινάλε, αλλά πολύ χάρηκα που είδα αυτό το υπέροχο έργο.