Στο διάλειμμα της τελευταίας παράστασης της «Ζιζέλ» του Grigorovich Ballet Theatre of Russia στο Ηρώδειο (10/9) βρέθηκα να περπατάω πίσω από τον Αλέξη Κωστάλα. Λίγο πριν ξεκινήσει η βραδιά είχαμε ήδη σχολιάσει με την παρέα μου τη ζεστή φωνή του στην καθιερωμένη ανακοίνωση στα ελληνικά και στα αγγλικά με άψογη προφορά, ως ένα από τα χαρακτηριστικά ενθύμια μιας παράστασης μπαλέτου στο Ηρώδειο. Είναι καιρός τώρα που ένα γκαλά μπαλέτου από αυτά που διοργανώνονται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια στο Ηρώδειο δύσκολα με συγκινεί. Κάποιες φορές ξαναπηγαίνω αναζητώντας την αιτία που συμβαίνει αυτό κι ελπίζοντας ότι κάτι θα αλλάξει.
Ακόμη δεν έχω προσδιορίσει τους λόγους για τους οποίους οι παραστάσεις κλασικού χορού που μας έρχονται από το εξωτερικό σπάνια φτάνουν το επίπεδο αντίστοιχων που παρουσιάζονταν παλιά στον συγκεκριμένο χώρο ή σήμερα σε μεγάλα θέατρα του κόσμου. Φταίει ότι έχουμε κουραστεί; Φταίει ότι ο κλασικός χορός έχει παρακμάσει; Φταίει ότι κάποια σημαντικά συγκροτήματα δεν έχουν ανανεωθεί επί της ουσίας; Ή μήπως στην Ελλάδα βλέπουμε τη δεύτερη ή τρίτη διανομή των συγκροτημάτων και ποτέ τους αληθινούς σταρ; «Μάλλον η εποχή μας δεν μπορεί να γεννήσει ιερά τέρατα του χορού, η γένεσή τους είναι σπάνια» είχε πει κάποτε σε συνέντευξή της η μπαλαρίνα Συλβί Γκιλέμ. Στη «Ζιζέλ» είδαμε στους πρωταγωνιστικούς ρόλους δύο πολύ καλούς σολίστ από τα Μπολσόι, την Anna Nikulina και τον Ruslan Skvortsov, όμως μέχρι εκεί. Το κοινό αρκετά κοσμικό και απαίδευτο (κινητά χτυπούσαν, κάποιες κοπέλες χαχάνιζαν κ.ά.). Παρέβλεψα τα αρνητικά και άφησα τον εαυτό μου να βυθιστεί στην ιστορία της Ζιζέλ, στα τρυφερά βήματά της. Μήπως φταίει κι αυτό; Το πόσο σπάνιοι είναι πια οι τρυφεροί χορευτές αλλά και θεατές…