Και η δεύτερη πρόταση του Grigorovich Ballet Theatre of Russia (GBTR) έτυχε άφθονης… νεροποντής. Oμως, όπως και στον «Σπάρτακο» που είχε προηγηθεί, το κοινό παρέμεινε ακλόνητο, ορθό για 1-2 ώρες (!) κάτω από ομπρέλες ή μέσα σε κουκούλες. Οι κερκίδες μουλιασμένες. Αχ, αυτό το κοινό που διψάει για μπαλέτο και του στερούν τα καλά και τα μεγάλα. Η «Ζιζέλ» αποδείχτηκε τρομερή επιτυχία για το GBTR. Υστερα από άλλο τόσο τρομερή διαφήμιση. Νεαρός ταξιτζής με ρώτησε αν ήξερα τι ήταν αυτό το… Ζιζέλ που διαφημίζεται μήνες τώρα παντού, ακόμη και από τους πελάτες του! Διπλασιάστηκαν οι παραστάσεις και τυχεροί όσοι βρήκαν κάποιο όχι πανάκριβο εισιτήριο, ψηλά στο άνω διάζωμα. Το Ηρώδειο τίγκα τρεις βραδιές!
Η «Ζιζέλ» έχει καταντήσει, από τις συχνές αναβιώσεις –να το πω;– ανιαρή. Να, όμως, που κάποιες χιλιάδες θεατές δεν την έχουν δει ή ξαναδεί πλειστάκις. Δεν περίμενα καλύτερη αναβίωση από το GBTR. Οι περασμένες αναβιώσεις του, όπως ο περσινός «Δον Κιχώτης» στο Μπάντμιντον, δεν έδιναν παρόμοιες υποσχέσεις. Ετσι, υπό τους ήχους μιας θαυμάσιας ορχήστρας που έπαιξε τη μαραμένη μουσική του Αντάμ έκτακτα, το έργο κύλησε χωρίς εκπλήξεις. Κάποιες σκηνές παντομίμας που κόπηκαν ήταν απαραίτητες, όπως όταν ο Αλμπρεχτ βάζει τα χέρια του εκεί που έπρεπε να βρίσκεται το αρχοντικό σπαθί του που το έχει βγάλει και κρύψει. Ετσι καταλαβαίνει ο Ιλαρίων (Χανς στην παρούσα έκδοση) ότι έχει μπροστά του αριστοκράτη.
Η Ζιζέλ της Αννα Νικούλινα έχει δουλειά μπροστά της, ιδιαίτερα στον κορμό και τα χέρια. Είναι νέα και θα ’πρεπε να τολμήσει τη δύσκολη πρωτότυπη variation της α΄ πράξης, όχι την απλοποιημένη. Πολλά υποσχόμενος ως danseur noble ο Ρουσλάν Σκβαρτσόβ. Για να δούμε… Από τους υπόλοιπους, στο «Χωριάτικο pas de deux» ο Ρομάν Ταράσοφ θέλει πολλή δουλειά, ενώ η Ελενα Λούζινα υπήρξε ικανοποιητική. Το αυτό και η Μαρίνα Φαντέεβα (Μύρτα). Η αποθέωση του κοινού, έπειτα από εκείνη του «Σπάρτακου», αναμενόμενη (10/9). Εξαιρετικό το έντυπο πρόγραμμα.