Κάποια στιγμή, λίγα χρόνια πριν, είχε ανακοινωθεί ότι η Ζαχάροβα (μετά τις ενθάδε επισκέψεις της) θα γινόταν «δική μας». Μέχρι που μας «την έστησε». Και ως Ζιζέλ ήρθε άλλη ομόλογος (εκείνη ετοιμαζόταν για «Ωραία Κοιμωμένη» στο Μπολσόι). Επέστρεψε τώρα για ένα προεορταστικό Gala Χορού συντροφιά με Stars of the Russian Ballet. Μπα; Στην αλλοδαπή εμφανίστηκε; Αυτά τα 8… Stars (πρώτοι χορευτές, λέει, των Μπολσόι, του Θεάτρου Στανισλάβσκι και του αγνώστου μου NaFas Dance co.) αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι της σούπερ σταρ. Γνωστά μου ονόματα ο Μερκούριεφ, ο Λομπούχιν και ο γηράσκων Ντε Μπάνα. Στο πρόγραμμα τρία κλασικά pas de deux (με αρκετές παραλλαγές στις πρωτότυπες χορογραφίες, το «Αρτεμις και Ακταίον» είναι εμβόλιμο στο μπαλέτο «Εσμεράλντα» και δεν έχει μουσική Πούνι αλλά Ντρίγκο, ούτε χορογραφία Περό ή Πετιπά αλλά Βαγκάνοβα), δύο γνωστά ντουέτα –ακριβώς για Gala– και τέσσερα σόλι, ένα για να κλείσει η πρώτη πράξη με την ντίβα μόνη και επευφημουμένη. Ομως, για τους παλαιότερους, τα «χέρια» της Πλισέτσκαγια και το βαρύ συγκινησιακό φόρτισμα στο «κλείσιμο» των Μπαλέτων του Μαρκησίου ντε Κουέβας με μια παλιά θεά, την Ιβέτ Σοβιρέ, στο Ηρώδειο όλα (και μιλάμε φυσικά για τον «Θάνατο του Κύκνου») αυτά δεν τα φτάνει καμία νέα ντίβα ακόμη.
Τα 7 νεοκλασικά πρωτότυπα σόλι και ντουέτα ήταν όλα αποπνικτικά σε ρυθμούς adagio, όπου όλοι έμοιαζαν να υποφέρουν… μετασοβιετικά. Οι μουσικές επιλογές (μπαρόκ ως επί το πολύ: Μπαχ, Αλμπινόνι, Γκλουκ) ευνόητες: τα μουσικά μέτρα τους είναι εύκολο να μετατραπούν σε σχεδιασμούς βηματισμών. Και οι περίπου ημίγυμνοι χορευτές τα απέδωσαν άνετα. Ιδίως οι κύριοι που ήταν τεχνικά και δραματικά ανώτεροι των κυριών. Ξεχώρισα τις «ανυψωτικές» ικανότητες (elevations) του νεαρού όμορφου Σεμιόν Βέλισκο στο pas de deux του «Καρυοθραύστη», τις «συνοδευτικές» (partnering) του Μερκούριεφ, ο οποίος αποδείχτηκε και ικανός porteur (σηκώματα της μπαλαρίνας σε διάφορες στάσεις) στα δύσκολα «Ανοιξιάτικα Νερά» (Ραχμάνινοφ – Μεσερέρ) και ο Μιχαήλ Λομπούχιν που… τα χρειάστηκε μεν στο αντάτζιο του «Σπάρτακου» (Χατσατουριάν – Γκριγκορόβιτς), τα έδωσε δε όλα στο pas de deux του «Κουρσάρου». Εδώ έλαμψε και η ντίβα, στο φινάλε του προγράμματος και μας προσέφερε το… από μακρού αναμενόμενον! Τα χρειαζόμαστε αυτά τα Galas. Μας είναι απαραίτητα, κυρίως από τότε που διεγράφησαν από το φεστιβαλικό Ηρώδειο. Ιδιωτικά, λοιπόν, και ευχαριστήρια στη ΛΑΒΡΥΣ για το εγχείρημα. Ομως φίσκα και η αίθουσα Λαμπράκη του Μεγάρου (11/12). Ο κόσμος εκτιμά!