Την περίοδο που το Μπαλέτο της Εθνικής Oπερας του Κιέβου έδινε παραστάσεις, με τη «Σταχτοπούτα» του Προκόφιεφ, στην Αθήνα (Μέγαρο Μουσικής 19-28/12/14) το… Μπαλέτο της Εθνικής Oπερας του Κιέβου έδινε παραστάσεις στον πανέμορφο, υπέροχο Οίκο στο… Κίεβο με ρεπερτόριο για μικρούς και μεγάλους θεατές. («Κάρμεν Σουίτα», «Καρυοθραύστης», «Χιονάτη», «Πινόκιο», «Σοπενιάνα-Σεχεραζάντ»). Τον Ιανουάριο συνέχιζε με το ρεπερτόριό του: «Λίμνη», «Ζιζέλ», «Σταχτοπούτα» κ.ά. Τι συμβαίνει, λοιπόν, με αυτά τα «επιφανή» συγκροτήματα που έχουν κατακλύσει τα τελευταία 10τόσα χρόνια τις μεγάλες μας θεατρικές σκηνές (Μέγαρο, Μπάντμιντον); Είναι πολύ απλό: πρόκειται για δευτερογενείς ομάδες (καμιά φορά με κάποια αστέρια επικεφαλής) ή περιοδεύοντα σχήματα, κατάλληλα και άξια για τις ανατολικές επαρχίες (στην περίπτωση Ουκρανίας, Ρωσίας) αλλά και bons pour… l’ occident, καθώς τα επερχόμενα συγκροτήματα έρχονται από… l’orient. Και βέβαια με Δύση δεν εννοούμε τα μεγάλα Κέντρα της… Ευρώπης. Δεν θα τα ονομάσω “τσικό”, δεν είναι, και δεν θα γράψω κάτι που πολλοί είπαν κακώς: «Το Μπαλέτο της Λυρικής Σκηνής είναι καλύτερο». Τεράστιο σφάλμα και με συγχωρείτε: Το Μπαλέτο της ΕΛΣ είναι παρασάγγας ανώτερο και μακάρι παραστάσεις όπως το «Δίπτυχο» (Ρωμαϊκή Αγορά 2012), «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Λίμνη», «Καρυοθραύστης» (ακόμη και το «Ταξίδι στην Αιωνιότητα», ό,τι πρέπει για την αλλοδαπή) να ταξίδευαν, όχι στο orient αλλά και στο occident – πώς λέγαμε παλιά: «πήγαμε στην Ευρώπη»;
Η «Σταχτοπούτα», σε υπέροχη μουσική με μαγική ενορχήστρωση του Προκόφιεφ δεν υπήρξε ποτέ σταθερή στα διεθνή ρεπερτόρια. Με εξαίρεση την έκδοση, σε ύφος αγγλικής παντομίμας του Βασιλικού Μπαλέτου Κόβεντ Γκάρντεν και κύριους ρόλους τις κακές αδελφές, που ερμηνεύονται από δύο άνδρες καρατερίστες travesties, η καλύτερη Σταχτοπούτα που αξίζει ίσως να μείνει στην αιωνιότητα είναι εκείνη του Ντίσνεϊ με τα κινούμενα σχέδια (1950). Μια όμορφη έκδοση προσέφερε ο Ζ. Κ. Μαγιό με τα Μπαλέτα του Μόντε Κάρλο που είδαμε στο Ηρώδειο το 2003.
Η εν λόγω Σταχτοπούτα, μετασοβιετική σε χορογραφία, κοστούμια (αχ, εκείνη η κορωνίτσα σκαλωμένη στο κεφάλι του πρίγκιπα και η απαστράπτουσα μπερτούλα) και μουσικό background ήταν ακριβώς στα μέτρα παράστασης για το επαρχιώτικο occident. Παραδόξως τα σκηνικά, εκτυφλωτικά και εξπρεσιονιστικά, εντυπωσίασαν. Οπως και κάποιες χορευτικές στιγμές (19/12/2014).