«Πώς τα πάτε εκεί;» με ρώτησε στο τηλέφωνο. Το «εκεί», πριν από λίγους μήνες, σήμαινε κάτι μικρό. Τα νέα μιας καθημερινότητας που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μοιράζεστε και οι δύο όταν ζείτε στην ίδια χώρα.
Τώρα, το «εκεί» σήμαινε πώς τα πάτε στην Ελλάδα και ο Δημήτρης στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ρωτούσε από τη Γερμανία. Ενας από τους νέους επιστήμονες με οικογένεια που αποφάσισε να την… ψάξει για έξω, όταν η εταιρεία όπου εργαζόταν, κραταιά κάποτε στον κλάδο των τροφίμων, έκλεισε οριστικά πριν από δύο χρόνια. Η αναγνώριση των προσόντων του δεν άργησε να έρθει.
«Χορεύουμε» του απαντώ. Η καθημερινότητά μας μοιάζει να ακολουθεί τα βήματα ενός τάνγκο. Στον αργεντίνικο χορό, η μια κίνηση του καβαλιέρου φέρνει την επόμενη του συνοδού. Το ζευγάρι είναι αγκαλιασμένο σφιχτά, δέσμιο των κινήσεών του. Και των επιλογών του. Η κυβέρνηση, εδώ και τρεις μήνες, οδηγεί τα βήματα κι εμείς ακολουθούμε νιώθοντας τόσο έντονα την κάθε κίνηση ενός αβέβαιου χορού. Οχι πως πριν τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Οι σημερινοί 30άρηδες είναι ζήτημα αν πρόλαβαν να γευτούν την όξινη «γλύκα» των μεταπολιτευτικών χυμών. Οι περισσότεροι έφυγαν, αγανακτισμένοι από τη διαφθορά και απελπισμένοι μέσα στη δίνη της ανεργίας, της δικής τους και των γονιών τους. Και πάλι, όμως, δεν βρίσκουν λόγο να επιστρέψουν, όταν βλέπουν μόνο εντυπωσιακές, αλλά άσκοπες φιγούρες.
Πόσο ακόμη θα κρατήσει; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά. Οι καλεσμένοι μας έχουν αρχίσει να δυσφορούν, ενώ ορισμένοι ετοιμάζονται να φύγουν. Η θεωρία της σχετικότητας βρίσκει το νόημά της. Ο χορός μοιάζει αιώνιος κι εμείς κολλημένοι σε μια άδεια αίθουσα με λευκές, τρεμάμενες, λάμπες φθορίου. Και στο βάθος το φάντασμα του Κάρλος Γκαρδέλ να τραγουδά το Por una cabeza.
«It takes two to tango», μου λέει και κλείνει. Θα μείνουμε στην πίστα όταν τελειώσει η μουσική; Είναι ζόρικο, αλλά πρέπει.