Ανοικτή επιστολή στη Σ. Γκιλέμ

Ανοικτή επιστολή στη Σ. Γκιλέμ

1' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Chére et vénérèe Madame. Διαμαρτύρομαι. Με πικρία. Και εξηγούμαι, ζητώντας την κατανόησή σας. Πώς θα το κάνετε αυτό σε μένα και τους 10.000 φανατικούς ακολούθους σας που ξεχείλισαν τις προάλλες (3,4/6) το Φεστιβαλικό μας Ηρώδειο; (Αφήστε όσους δεν βρήκαν θέση ή δεν τους περίσσευε ούτε για το Ανω Διάζωμα.) Δηλαδή τι; Δεν σας αρέσει η εγκατάστασή σας τα τελευταία χρόνια στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου σε τέτοιο chic και ιστορικό δρόμο; Εδώ η ομόλογός σας κ. Μαγκύ Μαρέν, που σας περνάει και 15 χρόνια, βολεύτηκε μια χαρά χαμηλά στις καζέρνες της Πειραιώς! Καλά, σοβαρολογείτε; Με αυτό το «Life in Progress» που του αξίζει η λησμοσύνη, με μόνη εξαίρεση το «Bye» του Ματς Εκ που είχαμε εκτιμήσει και στο πρόσφατο παρελθόν; Δηλαδή, όχι au revoir αλλά adieu; Σε μας; Σε μένα;

Ο οποίος πίσω στα ’80ς σάς πρωτοθαύμασα σε εκείνο το ντουέτο του Μπεζάρ με τον πανέμορφο Βιετναμέζο Ερίκ Βου-Αν που σας έκλεψε τη σκηνή με το… σεξ-απίλ του. Και στον ένα από τους 3 εσταυρωμένους Σεβαστιανούς στο κατά Μπομπ Γουίλσον «Μαρτύριο του Αγ. Σεβαστιανού» του Ντεμπυσσύ. Θήλυ με τσαγανό η «Μανόν» σας (χορ. Κ. ΜακΜίλλαν), αλλά και εδώ ο Ιρεκ Μουχαμέντοφ υπήρξε πιο σέξι. Ετσι κι αλλιώς όμως ως Mademoiselle Non, ως διαφημίστρια ακριβών ρολογιών στις «6 ακριβώς» με το πόδι… πανύψηλα (τώρα το κάνει και η Μίστι Κόπλαντ sur pointes, βλ. «Κ» 5/7) το σεξ-απίλ δεν σας ταίριαξε ποτέ.

Ομως τι μοναδική, εξωπραγματική τεχνική επιδείξατε στο εφιαλτικής δυσκολίας «Grand Pas Classique» στο Μέγαρο Μουσικής μας όπου κάνατε και καμιά 30ριά παλικαράκια να ποθοπλαντάξουν (μπα!) στο κατά Μπεζάρ «Μπολερό». Αλλο τόσο τάχαμ και τα λιπόσαρκα Γιαπωνεζάκια στο Ηρώδειο με το Μπαλέτο του Τόκυο.

Λοιπόν; Τόσες θυσίες στην Τερψιχόρη θα πάνε στα αρχεία; Με σας και τα «Ιερά Τέρατα» των τελευταίων χρόνων στο κουρμπέτι διεθνώς (Φορσάιθ, Ακραμ Καν, Μάλλιφαντ, Ματς Εκ); Επιμένω σε αυτό που λέει και ο Σαίξπηρ στη «Δωδέκατη Νύχτα»: «Ο,τι είναι δικό σας για να το προσφέρετε δεν είναι δικό σας για να το κρατάτε». Και μιας ο λόγος για ποίηση: «Τώρα, εμείς τι θα κάνουμε χωρίς…» ε, ναι, «ήσασταν μια κάποια λύση». Madame, je me déroule a vos genoux. Ξανασκεφθείτε το! Et sur cela, je tire ma révérance.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή