Εν αρχή ην «Το Ημέρωμα της Στρίγκλας», κωμωδία του Σαίξπηρ. Επί το ελληνικότερον «Η Στρίγκλα που έγινε αρνάκι». Πολύ πολύ αργότερα, ήρθε το «Kiss me Kate», «Φίλησέ με, Καίτη» (Καιτούλα την θέλει ο maestro Πέτρου στο φεστιβαλικό Ηρώδειο, 24/6), μουσική κωμωδία του Κόουλ Πόρτερ. Την κατατάσσω στα καλύτερα μιούζικαλ της αμερικανικής σκηνής, μαζί με το «Show Boat» του Τζερόμ Κερν και το «West Side Story» του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν (τρέφω και μία αδυναμία για το «Α Chorus Line»). Και μετά ήρθε η 3D κινηματογραφική έκδοση του Τζωρτζ Σίντνεϋ (1953), την οποία πρέπει να είδα δεκάδες φορές! Με όλες τις αλλαγές από το πρωτότυπο –ποιος το ήξερε τότε;– θαύμαζα τον Χάουαρντ Κηλ, την Κάθριν Γκρέισον και την Ανν Μίλερ με τα θεϊκά πόδια να χορεύει κλακέτες πάνω σ’ ένα τραπέζι και να τραγουδά το κατά τα άλλα… χορωδιακό «Too darn hot». Ακόμη: με τους 3 υπέροχους γαμπρούς στο «Tom Dick or Harry», όπου ένας από τους 3 ήταν ο μετέπειτα μέγας σκηνοθέτης/χορογράφος Μπομπ Φόσσυ.
Τη σεζόν 1970-71 έφτασε η έκδοση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (πολύ αγαπητέ μου Κοσμά Βίδο, πού βρήκες το 1971-72 στο έντυπο πρόγραμμα;), η κάπως «βαριά» σκηνοθεσία και η «αρκετά» κλασικίζουσα χορογραφία ανήκαν σε βόρειους συνεργάτες, τoν Αλεξάντερ Πίλχερ (Αυστρία) και την Ελεν Τσουκαλά (εκ Γερμανίας). Ελαμψαν οι Ανθή Ζαχαράτου (Κατερίνα) και Γιώργος Τερζάκης (Πετρούκιο), όμως την παράσταση έκλεβε ένας… μπαλαρίνος: ο Γιάννης Μέτσης (Μπιλ), που χόρευε, έπαιζε και τραγουδούσε «σαν να έχει βγει από έγχρωμο αμερικανικό μιούζικαλ σε σινεμασκόπ», όπως έγραψε η κριτική. Και σε άλλη διανομή, τον ρόλο της Μπιάνκα ανέλαβε μια εκκολαπτομένη (ποιος να το ξερε;) σταρ, που είναι πάντα σούπερσταρ, η Κάρμεν Ρουγγέρη. Αλλη παράσταση που είδα δεκάδες φορές. Το 1967, έφτασε ο Φ. Τζεφιρέλλι, με τους αστραφτερούς Ρ. Μπάρτον και Λιζ Τέιλορ σε πολύχρωμο φωνακλάδικο σινεμά, και η κριτική νοστάλγησε τον Κόουλ Πόρτερ, «έναν γνήσιο καλλιτέχνη»! Κάπου στη δεκαετία του ’70 στο Λονδίνο, απογοητεύτηκα από την έκδοση της Αγγλικής Εθνικής Οπερας, με πολλές περικοπές, χωρίς χορό, με έμφαση στην απλότητα, τη λιτότητα και το, ομολογουμένως, όμορφο αλλά οπερατικό τραγούδι. Αυτή η παράσταση, όπως λένε οι Γάλλοι, laissait à désirer. Για τη φεστιβαλική παράσταση της Καμεράτας Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής στο επόμενο.