Χαρά, αυτό ήταν το συναίσθημα που με κατέκλυζε σε κάθε λεπτό της πρεμιέρας της παράστασης χορού του Αντώνη Φωνιαδάκη, «Priority», που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα το βράδυ (27/7) στο Κτίριο Ε της Πειραιώς 260. Επρόκειτο για την πρώτη εμφάνιση στο Φεστιβάλ Αθηνών αυτού του σημαντικού χορευτή και χορογράφου, ο οποίος ζει και δουλεύει στο εξωτερικό. Παρά τις πολλές παραστάσεις της ομάδας του Apotosoma σε μεγάλα θέατρα και τις συνεργασίες του ίδιου με κορυφαίες ομάδες ανά τον κόσμο, ο Αντώνης Φωνιαδάκης είχε εμφανιστεί σε φεστιβάλ και θέατρα της Ελλάδας, ποτέ όμως ώς τώρα στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ηταν κάτι που το ήθελε.
Ηρθε, επιτέλους, η ώρα με ένα έργο ξεχωριστό. Ενα έργο αυτοβιογραφικό σε μια ώριμη περίοδο της καριέρας του είναι το σόλο «Priority», το οποίο αναφέρεται στην ουσία στο πώς ξεκίνησε να χορεύει και τι σημαίνει ο χορός γι’ αυτόν. Priority, προτεραιότητα, η αναζήτηση ταυτότητας μέσα από τον χορό. Μέχρι πρόσφατα είχαμε συνηθίσει να απολαμβάνουμε την αισθαντικότητα των έργων του που τα διακρίνει έντονη σωματικότητα, η συνεχόμενη αλλά και δυναμική με εξάρσεις κίνηση. Τώρα είδαμε τον καλλιτέχνη που βρίσκεται πίσω τους. Γυμνό, ανοιχτό να πειραματιστεί δίχως τον φόβο να εκτεθεί, να «λερωθεί» (αφού στο φινάλε, κυριολεκτικά, κυλιέται και σκεπάζεται με λάσπη), να βάλει και να βγάλει τα ρούχα του αλλά και τις πολλές ανθρώπινες «μάσκες» και εκφράσεις.
Εξαιρετική η χρήση του βίντεο (στο πρόγραμμα δεν αναφέρεται το όνομα του υπεύθυνου) που ξεκινάει την παράσταση με τη θέα κυμάτων στη θάλασσα. Μπροστά τους ένας άντρας μεγαλύτερης ηλικίας (ο Δημήτρης Καμινάρης), γυμνός, κοιτάζει, παλεύει με αυτά, σαν να ακολουθεί την κίνησή τους. Ενας άντρας νεώτερος (ο ίδιος ο χορογράφος) εμφανίζεται κι αυτός γυμνός με μοναδικό φως μια λάμπα νέον με την οποία χορεύει. Ενα παιδί μπαίνει στη σκηνή και παρακολουθεί στην οθόνη τον Αλέξη Κωστάλα σε μία από τις παλιές εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης να μιλάει για το κλασικό μπαλέτο.
Μία από τις φράσεις του παίρνει ο Julien Tarride, ο συνθέτης και μόνιμος συνεργάτης του Φωνιαδάκη, και την κάνει συνοδεία του σόλο του χορογράφου που σαν να δοκιμάζεται σε διάφορα είδη χορού. Οι δύο άντρες συναντιόνται κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον, καθώς μια φιγούρα στην οθόνη στέκεται ανάμεσά τους μέχρι που η εικόνα εκρήγνυται. Το παιδί και ο ηλικιωμένος κρατούν κεριά σε μια ατμόσφαιρα προσευχής. Ο Αντώνης Φωνιαδάκης χορεύει μόνος του σε ένα κομμάτι της Μαντόνας. Η σκηνή γεμίζει με νέους που κουνιούνται σε ένα κλαμπ στο ίδιο κομμάτι, μια άλλου είδους τελετή, εξίσου εκστατική με την προσευχή. Οπως και το κύλισμα στη λάσπη στο τέλος του έργου, σαν βύθιση στο σκοτάδι για να έρθει το φως…
Η παράσταση «Priority» παρουσιάζεται απόψε για μία τελευταία βραδιά (9 μ.μ.).