Oμως αυτήν τη φορά σεμνά και ταπεινά. Οπως πιστεύω ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ο Μέγας Κάντορας. Και όχι με μεγαλοστομίες, παρεμβάσεις, παρεμβολές και… κολπάκια. (Βλέπετε σημείωμά μου 17/7 «Είναι ο Μπαχ Θεός»;) Εξακολουθώ να διερωτώμαι τι έλκει όλον αυτόν τον κόσμο που συρρέει στην Πειραιώς 260 (Φ.Α.). Πού πληροφορείται τα τεκταινόμενα και κρίνει ότι θα πρέπει να συμμετέχει σε καλλιτεχνικές προσφορές και πνευματικές-πολιτιστικές ανατάσεις; Ακόμη και εκείνοι που τα επιλέγουν, τα έχουν δει ή ακούσει; Είναι γεγονός ότι τα ΜΜΕ υπερθεματίζουν. Εγώ, πάντως, ήξερα γιατί… κατρακύλησα μέχρι εκεί κάτω στο δίπτυχο «Βραδιά νέου ελληνικού χορού» (πόσες πια μάς προσφέρονται τα τελευταία χρόνια, ακόμα και παράλληλα με τον πάλαι ποτέ «Μήνα ελληνικού χορού»).
Να με συγχωρούν οι χορεύτριες/χορογράφοι Αγγελική Τρομπούκη και Αγνή Παπαδέλη Ρωσσέτου αν μέχρι προχθές αγνοούσα την ύπαρξή τους. Τώρα την πληροφορήθηκα. Οχι, εγώ πήγα για τον βιολοντσελίστα Μιχάλη Χόιπελ, εξαίρετο νεαρό σολίστ, που έτυχε να γνωρίσω πέρυσι σε μια προ-γενική παρουσίαση ενός ρεσιτάλ αφιερωμένου στις γιορτές για τον Ν. Καζαντζάκη. Στα Χανιά, σε ένα ατμοσφαιρικό ιδιωτικό εκκλησάκι, μέσα σε παλιό αρχοντικό, πίσω από ένα πρωτότυπο αισθητικά καλόγουστο βιβλιοπωλείο στην Παλιά Πόλη. Τότε έπαιξε ντουέτο με έναν κιθαρωδό. Και δημιούργησαν μαγεία.
Τώρα με την Αγγελική (σύλληψη, ερμηνεία) εκείνος έπαιξε (φυσιολογικά, με το τσέλο ανάμεσα στα πόδια του, όχι πάνω στο… κεφάλι του – βλ. σημείωμα 17/7) αποσπάσματα από δύο Σουίτες του Μπαχ. Σεμνά και ταπεινά. Και εξαιρετικά. Ισως η μικροφωνική εγκατάσταση να ήθελε κάποια ρύθμιση. Τίτλος «1 Blank 2». Οτιδήποτε. Ατμοσφαιρικοί φωτισμοί. Οπως και στο σόλο που προηγήθηκε, «Blossom». Χορογραφία, ερμηνεία από την Αγνή, κατασκευή χώρου-κοστούμι Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης, Ηρώ Βαγιώτη. Ας παραλείψω το «κοστούμι», ένα άσπρο φουστανάκι που όταν η ερμηνεύτρια άνοιγε τα πόδια στη seconde με plies έμοιαζε να φορά… pampers. Η «κατασκευή χώρου», με 7 λαμπτήρες φθορίου στο πάτωμα στο βάθος, περιοριζόταν σε ένα πάλλευκο πασπάλισμα (σαν λουκουμόσκονη ή αλεύρι) στο πάτωμα, πάνω στο οποίο η Αγνή κυλίστηκε ή περπάτησε αφήνοντας τα «εικαστικά» (;) αποτυπώματά της. Δεν υπήρξαν πολλοί φίλοι ή συγγενείς να επευφημήσουν στο φινάλε. (Χώρος Ε, 7/7).