Δεν ξέρω τι ακριβώς πιστεύει ο κ. Ζαχαράτος δηλώνοντας ότι he is what he is, εμένα αυτό που μου αποκάλυψε με τη φερώνυμη παράστασή του είναι ότι he is first class showman. Είχα πολλά χρόνια να δω show του Τάκη μας, από την εποχή που εμιμείτο σε νούμερα καμπαρέ τη Μαρινέλλα, την Αλίκη, τη Μαίριλυν. Ωριμος τώρα, ψαγμένος, μελετημένος, αυτο-δουλεμένος, προσέφερε κείμενα, σκηνοθεσία και κοστούμια, φυσικά με τη φωνή του, τις παντομίμες και τις μιμήσεις, μαζί με μία εκπληκτική body language (που ξεπερνούσε την κινησιολογία και έφτανε στη χορογραφία), ένα super show που ακόμη και με οιαδήποτε δικαιολογία ότι επρόκειτο για περιοδεία ξεπερνούσε τα όρια μιας διασκεδαστικής βραδιάς.
Θυμήθηκα το one woman show της Ζωζώς Σαπουντζάκη πριν από λίγα χρόνια στο Μπάντμιντον, όμως εκείνη είχε περιοριστεί στη ζωή και στα νούμερά της. Ο Τάκης με τετράπτυχη δομή (Μαρινέλλα, Ζωζώ, Μελίνα, Δέσποινα Βανδή) περνούσε τις εποχές, τα καμώματα και τα τερτίπια των σταρ χωρίς να αφήνει σε χλωρό κλαρί τη Ρένα Βλαχοπούλου και… τον Καζαντζίδη, τη Μοσχολιού και… τον Βοσκόπουλο, την κ. υπουργό Αλκηστη, τον Μαζωνάκη και τον Χατζηγιάννη. Μέσα στο απλό, λειτουργικό για περιοδεία, καλαίσθητο σκηνικό του Μ. Παντελιδάκη, το πενταμελές οργανικό σύνολο έξοχα κουρδισμένο από τον και ενορχηστρωτή Γ. Ζαχαρίου και αποδοτικούς φωτισμούς με… καπνούς του Χ. Τζιόγκα, ο Τάκης έφτασε στην αποκορύφωση της ευρηματικότητας και της πρωτοτυπίας διαλεγόμενος με την… κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου. Εκείνη στην οθόνη, εκείνος live – μα πώς τη μιμήθηκε, πόσο της έμοιαζε, τι μούτες και τι φωνές ανταλλάχθηκαν στο πανί και στο πάλκο! Πιστεύω ότι πρόκειται για καθολικότερο κομμάτι ανθολογίας. Για πάντα. Προς επίδειξη και απομίμηση – αν είναι δυνατόν. Δύο ώρες άνευ διαλείμματος αδιάκοπου κεφιού, χαράς ζωής και λησμοσύνης που τόσο χρειαζόμαστε αυτές τις εποχές. Μπράβο, Τάκη. Ενα μεγάλο ευχαριστώ από εμένα και το φίσκα θέατρο όπου το μπαράκι έκανε χρυσές δουλειές (αμφιθέατρο Γυμνασίου/Λυκείου Ραφήνας, 30/08).